Deze avond zou Johnny voor het eerst ergens anders slapen. Deze nacht zou hij niet veilig in zijn eigen ledikantje liggen en zouden zij hem niet voeden.
Tijdens de rit naar het kantoor van Mrs. Eisner had Zane verwacht dat Meg uiteindelijk toch haar zelfbeheersing zou verliezen, maar ze leek haar emoties beter in de hand te hebben dan hij. Toen ze Johnny aan Mrs. Eisner overhandigden, was hij degene die steun zocht bij haar, in plaats van andersom.
Zodra de baby haar armen verliet, begon hij te huilen. Niet van de honger. Dit was een ander soort gehuil, dat door merg en been ging.
‘Johnny is nog nooit eerder van ons gescheiden geweest,’ legde Meg op verbazingwekkend kalme toon uit. ‘Ik denk dat we beter kunnen gaan, Zane. Als hij ons niet meer ziet of hoort, zal hij snel rustig worden.’
Mrs. Eisner knikte. ‘Als verpleegster heeft u dit waarschijnlijk ontelbare keren meegemaakt.’
Die opmerking maakte hem woedend. Nee, Mrs. Eisner. Dit is Johnny’s moeder. Ze heeft dit nog nooit meegemaakt. En ik ook niet. We gaan hier allebei kapot aan.
‘Ik bel u morgen als u hem kunt ophalen!’ riep de vrouw hen na. ‘Gaat u er maar vanuit dat het tussen twee en drie uur zal worden.’
Zonder iets tegen elkaar te zeggen, liepen ze naar de truck. Alhoewel Meg nog steeds rustig leek, had haar gezicht een vreemde wasachtige kleur gekregen.
‘Zane,’ zei ze zodra ze in de cabine zaten. ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar zodra we thuis zijn, rijd ik naar mijn ouders en breng daar de nacht door.’
Dat had hem natuurlijk niet moeten verbazen.
‘Dat is een goed idee,’ loog hij voordat hij wegreed.
Nu zou hij graag hebben gezien dat ze een scène maakte, maar tot zijn verbijstering bleef ze passief voor zich uit zitten staren. Hij wist niet hoe hij moest omgaan met dit onuitspreekbare verdriet.
‘In de koelkast ligt nog voldoende voor een avondmaal-tij d. Je hoeft het alleen maar op te warmen.’
‘Ik red me wel.’
‘Ik ben morgen tegen halfdrie weer thuis,’ zei ze toen ze de oprit op reden.
Haar vlucht vanuit de truck naar de jeep nam nauwelijks twee seconden in beslag.
Hij dankte de hemel dat het een heldere dag was. Zodra haar achterlichten uit het zicht waren verdwenen, belde hij naar het vliegveld om een vliegtuigje te charteren dat hem naar Laramie zou kunnen brengen. Hij vertikte het om de nacht door te brengen in deze graftombe, omringd door herinneringen die hem nu al uiteenreten.
Er was niemand thuis toen Meg zichzelf binnen liet in het huis van haar ouders. Aangezien die niet hadden geweten dat ze kwam, zou haar moeder overal kunnen zijn.
Omdat ze gewoon iets moest doen om te voorkomen dat ze uit elkaar zou ploffen van ellende, nam ze plaats achter de piano en speelde een oud deuntje. Halverwege verloor ze echter haar interesse en liep naar de studeerkamer om televisie te kijken.
Niets sprak haar echt aan.
Ze zette de televisie uit en liep naar haar oude slaapkamer, in de hoop een poosje te kunnen slapen. Een kwartier later wist ze dat het ijdele hoop was en liep ze naar de keuken om iets te drinken. Omdat er geen frisdrank in huis bleek te zijn, maakte ze limonade, die ze even later kokhalzend door de gootsteen gooide.
Twintig minuten later dwaalde ze nog doelloos rond. Vroeger had ze altijd troost geput uit thuiszijn. Dit was haar toevluchtsoord geweest, haar veilige haven.
Maar nu ze midden in de woonkamer stond, waar ze zo’n groot deel van haar leven had doorgebracht, drong het opeens tot haar door dat dit haar thuis niet meer was.
Ze had haar eigen thuis. Bij Zane.
En baby of geen baby, dat was het enige thuis dat ze wilde. Zane was de enige man die ze wilde.
Sommige gevechten kon je nu eenmaal niet winnen. Ze zou nooit kinderen kunnen krijgen. Maar ze kon vechten voor Zanes liefde. Wat was ze stom geweest! Ze had met hem moeten slapen toen ze daar de kans toe had gehad.
Ze moest onmiddellijk naar huis en hem vertellen dat ze van hem hield. Ze kon bijna niet wachten om hem dat duidelijk te maken.
Als ze Johnny verloren, zouden ze zich samen door dat verdriet heen worstelen en de adoptieprocedure voor een ander kind starten. Voor het geval Zane liever een kind van eigen vlees en bloed zou willen hebben, was ze bereid op zoek te gaan naar een draagmoeder. Alles was mogelijk, als je maar genoeg van elkaar hield.
Tegen de tijd dat ze Tooele had bereikt, trilde ze van angst en opwinding. Maar haar stemming daalde naar het nulpunt toen ze zag dat Zanes truck weg was.
Hij was natuurlijk teruggegaan naar zijn werk. Waar zou hij anders op dit tijdstip kunnen zijn?
Niet in staat om haar emoties in bedwang te houden, liep ze naar zijn kantoor, maar tot haar teleurstelling was zijn truck ook daar in geen velden of wegen te bekennen. Misschien had hij een belangrijke boodschap moeten doen. Er zat niets anders op dan terug te keren naar huis en daar op hem te wachten. En omdat ze toch niets anders te doen had, zou ze een lekkere maaltijd voor hem klaarmaken.