Hij zette de fles op de tafel. ‘Waar duik je meestal?’
Verrast keek ze hem aan. ‘Waarom wil je dat weten?’
‘Waarom krijg ik het gevoel dat je dit onderwerp opzettelijk mijdt?’ Beelden van haar en een andere duiker in een romantische omgeving zoals de Kaaimaneilanden maakten zijn sombere bui nog duisterder.
Nerveus streek ze met haar tong langs haar lippen. Dat vestigde zijn aandacht op de lieflijke curve van haar mond. ‘Omdat ik je niet wil kwetsen.’
Hij fronste. ‘Ik kan je even niet volgen.’
‘Sinds je me hebt verteld over het ongeluk van je tweelingbroer, heb ik niet gedurfd om dat onderwerp aan te snijden, uit angst dat ik je eraan zou herinneren.’
Grote goedheid. Dat was wel het laatste wat hij had verwacht. Hij geneerde zich zo dat hij bijna vergat te reageren.
‘Haat je het water?’ vroeg ze op tedere toon. ‘Ik denk dat ik dat zou doen als ik zoiets had meegemaakt.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, mijn vader heeft me in therapie gedaan. Eigenlijk eerder het tegenovergestelde. Ik ben een waterrat.’
Haar uitdrukking werd zachter. ‘Daar ben ik blij om. Als Johnny oud genoeg is voor zwemles, zal hij het prachtig vinden als jij hem dat leert.’
‘Daar kan ik me nu al op verheugen, maar dat duurt nog wel een tijdje. Als ik nu ook eens duiken zou leren? Dan zouden wij samen kunnen gaan.’
Stilte daalde neer in de kamer.
‘Wil je dat echt?’ Ze klonk ongelovig. Hij dacht zelfs even te zien dat ze wat bleker was geworden. Er was iets. Maar wat?
‘Ik heb het altijd graag willen leren. Waar duik je hier in de buurt?’
‘In het Blue Lake vlakbij Wendover.’
Zane knikte. ‘Dat heeft Alik me wel eens verteld. Daar zijn toch hete bronnen?’
‘Ja, het is leuk om daar in de winter te duiken. Het water blijft heerlijk warm en het is heel helder. Maar als we binnenkort naar Laramie verhuizen, zul je geen tijd meer hebben voor lessen.’
Koppig hield hij vol: ‘Ik weet zeker dat er daar ergens een duikschool is. Ik zal eens informeren.’
‘Duiken je vrienden ook?’
‘Nee.’
‘Misschien hebben ze zin om het samen met je te leren.’ Dus jij wilt me niet zo dicht bij je in de buurt hebben, concludeerde hij. ‘Ik betwijfel het. Die leiden hun eigen leven.’
‘Natuurlijk, maar ik weet dat hele gezinnen samen op duikles gaan en daarna interessante tripjes ondernemen.
Aangezien jullie zo goed met elkaar overweg kunnen, leek het me een leuk idee om dat samen te doen.’
‘Je bedoelt Hannah en Blaire ook?’
‘Ja.’
Zane had even tijd nodig om zijn emoties weer onder controle te krijgen. ‘Dat zouden we eens moeten bespreken als we allemaal hier zijn.’
‘O, over onze gasten gesproken... denk je dat ze het leuk zouden vinden als Mr. en Mrs. Claus ons op kerstavond met een bezoekje vereren?’ Haar ogen hadden een ondeugend glansje. ‘Mijn ouders verkleden zich altijd voor de buurtkinderen. Ik weet dat Elizabeth nog een beetje te jong is om het te begrijpen, maar toch...’
Hij begon te begrijpen uit wat voor een warm gezin ze kwam. Ze zou diezelfde warmte creëren voor Johnny. Ieder mens zou zoveel geluk moeten hebben.
‘Ik zou het geweldig vinden.’ Hij had eindelijk de gelegenheid gehad om kennis te maken met haar ouders op de dag dat Meg en hij waren gaan winkelen in Salt Lake. Het was duidelijk dat ze dol waren op Johnny. Zane was dankbaar dat ze hem zo hartelijk hadden bejegend, terwijl ze toch alle reden hadden om hem te wantrouwen.
‘Echt?’ Haar stralende glimlach benam hem de adem. ‘In ons hart zijn we immers allemaal kinderen, al zijn sommige dat dan vergeten,’ zei hij zacht.
Een fijne mist trok over haar donker omrande ogen. ‘Kerstmis is vast een pijnlijke periode voor jou.’
‘Dit jaar niet.’
‘Vergeef me als ik te persoonlijk word, Zane, maar hoe zit het met jouw ouders? Ze moeten je toch vreselijk missen. Hoe brengen zij de feestdagen door?’
‘Mijn moeder is nooit over de dood van Johnny heen gekomen. Mijn vader neemt haar altijd mee op reis tijdens de feestdagen. Dit jaar zijn ze in Mexico City.’
‘Weten ze dat je getrouwd bent en dat je van plan bent om Johnny te adopteren?’
‘Nee.’
Ze streek nerveus langs haar hals. ‘Wanneer ga je hun dat dan vertellen?’
‘Dat ga ik niet doen.’
Ze had er niet meer verbijsterd kunnen uitzien als hij haar had geslagen. ‘Waarom niet?’ fluisterde ze.
‘Ze geven mij nog steeds de schuld van Johnny’s dood. Natuurlijk hebben ze dat nooit met zoveel woorden gezegd, maar dat was ook niet nodig. Mijn moeder is nooit meer de oude geworden, en mijn vader heeft alles op alles gezet om mij geen schuldgevoel aan te praten, maar ik heb het altijd gevoeld.’