‘Zane...’ zei hij voordat ze iets kon zeggen. ‘We moeten elkaars gedachten hebben gelezen. Ik stond net op het punt om jou te bellen. Eh bien, hoe voelt de huwelijkse staat vandaag aan? En geen gedraai... ik wil de waarheid en niets dan de waarheid.’
Hemeltje lief. Ze slikte moeizaam, niet wetend wat ze nu moest doen Als ze ophing, zou hij terugbellen.
‘D-Dominic, je spreekt met Meg. Zane is er niet.’
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. ‘Sorry, Meg,’ zei hij toen. ‘Misschien leer ik het ooit eens af om voorbarige conclusies te trekken. Maar nu ik jou spreek, wil ik je graag dezelfde vraag stellen. Hoe voelt het om echtgenote en moeder te zijn?’
Ondanks het feit dat Dominic een tactvol man was, was hij er niet in geslaagd om een bepaalde ondertoon uit zijn stem te weren, wat eens te meer bewees hoezeer de mannen aan elkaar gehecht waren.
‘Geweldig. Met Johnny gaat het uitstekend.’
‘Dat is goed nieuws. Zane zal je inmiddels wel hebben verteld dat we je uitnodiging erg op prijs hebben gesteld. We verheugen ons enorm op de feestdagen.’
Hij meende het oprecht. Ze glimlachte. ‘Daar ben ik blij om. Wij kijken er ook echt naar uit. Dat is de reden waarom ik je bel. Ik moet iets weten, maar je moet beloven dat je niets aan je vrouw of aan Blaire vertelt.’
Hij grinnikte. ‘Dat beloof ik.’
‘Welke kleur hebben hun ogen? Je moet ze precies beschrijven.’
‘Dat is eenvoudig. Die van Blaire zijn grijs met zilveren vlekjes, bijna doorschijnend als glas. De ogen van mijn vrouw zijn groen als het eerste gras op een hoge weide.’ Zijn stem trilde even. Ze hoorde er zoveel liefde in, dat de tranen even in haar ogen schoten.
‘En die van je dochter?’
Hij schraapte zijn keel. ‘Die hebben dezelfde kleur.’
‘Dank je wel, Dominic. Je zult wel merken waarom ik dit wilde weten. Sorry dat ik je hebt gestoord.’
Je mag me altijd bellen, hoor. Dat weet je toch, hè?’
‘Ja, dat weet ik. Bedankt voor je hulp. Tot gauw.’
A bientót, chérie.’
Zijn Franse accent was zo charmant. En dat in combinatie met zijn uitermate aantrekkelijke uiterlijk... Ze kon zich maar al te goed voorstellen dat Hannah als een blok voor hem was gevallen.
Datzelfde was haar overkomen toen Zane de Spoedeisende Hulp op kwam rennen. Ze had geen enkel verweer gehad tegen zijn overweldigende mannelijke schoonheid.
Jammer genoeg zou zij, in tegenstelling tot Hannah, haar echtgenoot moeten behandelen als een broer. Dankzij Debbie had ze nu een overlevingsplan en kon ze zich op andere dingen concentreren, zoals het vervaardigen van kerstgeschenken. Binnen een halfuur wist ze precies wat ze wilde maken voor alle mensen op haar lijstje. Behalve voor Zane. Zijn cadeau moest iets unieks zijn.
Ze zocht verder in haar stenenvoorraad. Toen zag ze het. Een steen die ze jaren geleden had gevonden toen ze met vrienden op fossielenjacht was geweest.
Toen ze hem onder de lamp bekeek, herinnerde ze zich nog precies waar hij vandaan was gekomen. Plots begreep ze waarom ze hem al die tijd had bewaard.
De haren in haar nek gingen overeind staan. Het was tweeëntwintig december. Zane had alle redenen tot feestvieren. Als zijn vrienden twee dagen later vanuit Laramie zouden komen, zou hij hen verrassen met het nieuws dat de laatste testrit een succes was geweest.
Daarbij kwam nog eens dat hij zijn cursus voor het pleegouderschap had afgerond en dat hij eindelijk klaar was met zijn inkopen voor Kerstmis.
Johnny’s kinderarts had verklaard dat de baby in uitstekende gezondheid verkeerde en groeide als kool. Wat Meg betrof... ze was een uitstekende huisvrouw, een schat van een moeder en een geweldige kokkin bovendien. Hij had eigenlijk nog nooit zo’n charmante en attente vrouw meegemaakt. Ze toonde een grote interesse in zijn project. Eigenlijk had hij nooit durven dromen dat hun relatie zo voorspoedig zou verlopen, of dat ze zo’n steun voor hem zou zijn.
Ze stelde zich niet afhankelijk op en hield zich bezig met haar eigen zaken. Eigenlijk kon hij geen foutje in haar ontdekken. Soms was het bijna te mooi om waar te zijn...
Omdat hij zo in gedachten verzonken was, ontging het hem bijna dat er een zwarte BMW voor het huis geparkeerd stond. Er was iemand op visite, maar wie? Hij kende niemand die zo’n auto had.
Toen hij via de achterdeur met zijn pakjes naar binnen liep, hoorde hij gelach vanuit de huiskamer. Het intieme gelach van een man en een vrouw die elkaar goed kenden. Wat was hier gaande?
Hij liet alles op het aanrecht vallen en liep de kamer binnen. Bij het zien van de goedgeklede man die naast Meg op de bank zat en nonchalant een arm om haar schouder had geslagen, draaide zijn maag in een knoop.
De vreemdeling maakte zijn blik los van de baby, die op Megs knieën lag, en glimlachte. ‘Hallo.’ Hij scheen zich uitstekend op zijn gemak te voelen toen hij opstond. ‘Dus jij bent degene die het vondelingetje heeft gevonden. Wat een verhaal, zeg! Gefeliciteerd met de goede afloop. Ik ben Jonah Ryder.’