‘Zeg maar niets meer,’ onderbrak hij haar. ‘Ik begrijp het, en dat advies van dokter Tingey klinkt heel logisch. We zullen Johnny voorlopig nergens mee naar toe nemen. Dat doen we pas als we weten of hij bij ons mag blijven.’
‘Dat ben ik helemaal met je eens.’
Voor het eerst in zijn leven was hij niet tot nuchter denken in staat. Dat moest iets te maken hebben met de vrouw die onder zijn dak woonde. Grote goedheid, ze was zijn vrouw, en hij begon zich nu pas te realiseren dat hij, bij het nemen van beslissingen, aan iemand anders moest denken. En niet alleen aan haar, maar ook aan zijn zoon.
‘Zane, wat zou je ervan vinden als we je vrienden uitnodigen om de kerstdagen bij ons door te brengen? Dan kunnen we op kerstavond een feestje geven om ons huwelijk te vieren en de volgende dag gezellig samen doorbrengen?’ Er kwam een blos van plezier op haar wangen.
‘We kunnen een stel bedjes huren die we hier neerzetten. Het zal een krappe bedoening worden, maar het moet te doen zijn. De volwassenen kunnen de twee slaapkamers gebruiken en wij de woonkamer. Dan kunnen we ook de laatste hand leggen aan de kerstversieringen als de anderen naar bed zijn gegaan. We vechten er later nog wel om wie op het opklapbed en wie op de bank mag slapen.’
De beelden die ze schetste, verjoegen zijn sombere stemming. ‘Ben je bereid om al dat werk te verrichten, terwijl je je handen al vol hebt aan de baby?’
‘Natuurlijk. Ik wil je vrienden graag wat beter leren kennen voordat we naar Laramie verhuizen. Hun kinderen zullen Johnny’s speelkameraadjes worden. Bovendien moet je niet vergeten dat ik Johnny niet heb gebaard, dus ik ben niet uitgeput van de bevalling.’
Ze kuste het gezichtje van de baby terwijl Zane zijn luier verschoonde. Zodra hij daarmee klaar was, legde hij de baby tegen zijn schouder en genoot van de geur van poeder en de lichte, bloemachtige geur van zijn huidje.
‘Mijn vrienden en ik hebben nog nooit feestdagen samen gevierd. Ik denk dat ze dit een schitterend idee zullen vinden. Ik zal vanavond iedereen bellen om ze uit te nodigen.’
‘Ik ben blij dat je het een leuk idee vindt. Zo te zien, krijg ik voorlopig niet de kans om Johnny los te weken uit jouw armen. Heb je er bezwaar tegen als ik in de tussentijd even naar mijn appartement ga? Er zijn nog wat spullen die ik moet ophalen.’
‘Ga je gang maar. Als je alles in dozen heb gepakt, ga daar dan niet mee sjouwen. Laat ze maar staan, dan haal ik ze straks wel op met de truck.’
‘Dat is niet nodig. Ik ben ingehuurd om Johnny’s kindermeisje te zijn en kan dat heel goed zelf.’
Hij verstarde. ‘Toen we trouwden voor de ambtenaar van de burgerlijke stand, is het woord ‘kindermeisje’ niet gevallen. Jij bent mijn vrouw en Johnny’s moeder. Van nu af aan zijn wij een team, Meg. Dat betekent dat we elkaar helpen waar daar maar nodig is. Jij hebt vanochtend mijn ontbijt klaargemaakt, dat trouwens heerlijk smaakte. Ik zal vanmiddag die dozen voor je ophalen. Als je onze relatie niet in dat licht kunt bezien, dan vrees ik dat het niet zal werken.’
‘Je hebt gelijk,’ zei ze met een knikje. ‘Ik ben nog nooit eerder getrouwd geweest. Daar zal het wel aan liggen. Doorgaans doe ik altijd alles zelf.’
Haar verklaring was voldoende om hem tot op zekere hoogte tevreden te stellen.
‘Als vrijgezel was ik ook bepaald niet gewend om rekening te houden met anderen. Maar dit ventje heeft alles veranderd.’
‘We moeten ons gelukkig prijzen dat hij van ons is.’
Als ze naar de baby keek, kregen haar prachtige bruine ogen een zachte blik. Terwijl Zane op haar neer keek, trof het hem hoe opmerkelijk het was dat ze zich zo had gehecht aan Johnny.
Hij begreep Blaires liefde voor Nicky. Zij had hem het leven geschonken. Hannah, Dominics vrouw, had redenen te over om van Elizabeth te houden alsof het haar eigen dochtertje was. Ze was het kind van haar zusje, en ze had haar vanaf haar geboorte verzorgd.
Maar dat moest allemaal anders zijn voor Meg. Ze had een kindje dat door zijn moeder in de steek was gelaten in haar hart gesloten. Zane vermoedde dat haar reactie op Johnny een zeldzaamheid was, zelfs voor een vrouw die van nature dol was op kinderen.
Als de dood van zijn broer er niet voor had gezorgd dat hij zijn geloof was verloren, dan zou hij het feit dat Meg juist dit moment op zijn pad was gekomen, hebben toegeschreven aan het lot.
‘Zane?’ Megs stem riep hem terug naar het heden. ‘Ik ga het vlees in de oven zetten. Tegen de tijd dat ik terug kom, is dat klaar. Dan kunnen we meteen eten.’
‘Dat klinkt goed. Johnny en ik gaan samen naar de wedstrijd kijken.’
‘Ik kan je wel meteen vertellen dat de Forty-Niners gaan verliezen.’ Met die onverwachte kwinkslag verliet ze de kamer. Verbaasd liep Zane achter haar aan. ‘Houd je van football?’