Ze drukte het kind tegen zich aan. ‘Bedankt dat je ons thuis hebt gebracht. Ik denk dat je nu maar beter kunt gaan. Zolang Elizabeth weet dat je hier bent, zal ze zich zo onmogelijk blijven gedragen.’
‘Ik ga weg,’ mompelde hij. ‘Maar ik kom terug. Welterusten.’
Ze dacht dat hij de baby wilde kussen, maar het was niet Elizabeths mondje dat hij met zijn even lippen streelde voordat hij de flat verliet.
Zijn aanraking had het effect van een elektrische schok die door heel haar lichaam zinderde.
‘Ik weet precies hoe jij je voelt,’ fluisterde ze tegen de schijnbaar ontroostbare Elizabeth toen ze naar de kinderkamer liepen. ‘Maar hij heeft gezegd dat hij terug zal komen.’
Ze kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij het had gemeend. Ze wist ook dat hij een druk bezet man was met enorme verantwoordelijkheden. Het zou weken kunnen duren eer hij een bezoekje aan Laramie kon inlassen.
Omdat ze zich realiseerde dat het zou aanvoelen als een eeuwigheid, nam ze zich voor om druk bezig te blijven, zodat ze niet te veel zou kunnen denken aan de man die haar leven had veranderd.
Na een hele week, zonder een teken van leven van hem, begon ze te denken dat de connectie, waarvan ze zo zeker was geweest, slechts had bestaan in haar fantasie. Als zijn gevoelens even sterk waren geweest als de hare, dan zou hij een manier hebben gevonden om haar terug te zien, al was het maar voor een uurtje geweest.
Ze was iedere dag zo vroeg mogelijk naar het museum gegaan en ze was daar langer gebleven dan gewoonlijk, voor het geval hij zou langskomen. Het feit dat hij dat niet had gedaan, en dat hij ook niet bij haar appartement was langs geweest, smoorde haar hoop dat hij even verliefd op haar was geworden als zij op hem.
Een man van midden dertig, die het huwelijk zo lang had weten te ontlopen, was niet op zoek naar een vaste relatie. En zeker niet een man zoals Dominic... een man met een missie. En omdat Hannah slechts geïnteresseerd was in een relatie die zou worden bezegeld door een huwelijk, was de hele situatie natuurlijk bespottelijk.
Hoewel de vrijdag doorgaans de meest lucratieve dag was in het museum, kon ze het niet opbrengen om daar opnieuw een dag door te brengen en weer te hopen dat hij zou verschijnen.
In plaats daarvan gaf ze haar appartement een fikse schoonmaakbeurt en bracht daarna de baby bij haar vriendin Elaine, zodat ze even haar handen vrij had om met haar auto naar de garage te gaan voor een inspectiebeurt. Terwijl ze wachtte in de hal van Thorntons garage, bladerde ze door de tijdschriften die op een tafeltje lagen. Niets kon haar interesse echt vasthouden.
Toen de klant vertrok die voor haar aan de beurt was, gooide hij het tijdschrift waarin hij had zitten lezen, op de tafel. Omdat ze nu eenmaal niets anders te doen had, pakte ze het op, in de hoop Dominic op zijn minst een paar minuten uit haar hoofd te kunnen zetten.
Het was een nummer van U.S Economics, een tijdschrift dat ze tijdens haar studie geregeld had gelezen. De voorpagina wekte haar aandacht, zoals natuurlijk ook de bedoeling was. Ze bladerde onmiddellijk door naar het artikel over de multimiljonairs van Amerika. Een lijst die tweehonderdnegenentachtig namen bleek te tellen.
Ze kon zich niet voorstellen dat iemand zoveel geld bezat.
‘Hannah, je auto is klaar.’
‘Bedankt Jim, ik kom eraan,’ riep ze terug. Net op het moment dat ze het tijdschrift terug wilde leggen, viel haar blik op een van de laatste foto’s. Een onvergetelijk gezicht staarde haar vanaf de pagina aan. Ze slaakte een kreet van ongeloof.
‘Dominic!’ Ze veerde overeind. Er waren twee foto’s van hem. Op de eerste ging hij een kantoorgebouw binnen dat zich in een drukke straat bevond. Hij was gekleed in een onberispelijk kostuum en een stropdas. Zo te zien, had het hem niet aangestaan dat hij gefotografeerd was.
‘Dominic Giraud, de knappe, begerenswaardige vrijgezel, CEO van Girauds House of Eve, gevestigd in de Provence in Frankrijk, bij zijn hoofdkwartier in New York.’
Hannah staarde met open mond naar de foto. Het House of Eve was zijn familiebedrijf? Ze kon haar ogen niet geloven. Iedereen kende de naam van het befaamde Franse cosmeticahuis. Ze had voor haar vader eens een aftershave gekocht van dat merk bij wijze van kerstcadeautje.
Op de tweede foto zat hij in een lage sportwagen en stond hij kennelijk op het punt weg te rijden van zijn villa in St. Paul de Vence. De uitdrukking op zijn gezicht was afstandelijk en nors.
Een foto kon boekdelen spreken. En deze foto sprak van een leven vol weelde, luxe en exclusiviteit.
Op slag voelde Hannah de enorme kloof die tussen hen gaapte. In hun geval was het eerder de Grand Canyon! Nu vielen de stukjes van de puzzel die Dominic voor haar vormde, op hun plaats. Nu had ze de antwoorden op de vragen die ze hem niet had durven stellen.