‘Jij bent toch niet toevallig de verpleegster die de politiemannen in het ziekenhuis ervanlangs gaf, hè?’
Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen. ‘Ja, en dan moet jij Alik zijn.’
‘Hoe weet je dat —’
‘Omdat jij degene bent die geen Frans accent heeft.’
Ze hoorde gegrinnik aan de andere kant van de lijn. ‘Ik kan niet wachten om dit aan Dominic te vertellen. Hij is ervan overtuigd dat hij dat niet meer heeft.’
Meg glimlachte. ‘Zeg het alsjeblieft niet tegen hem. Het is slechts een licht accent en daarom des te aantrekkelijker.’
‘Ik neem aan dat dat telefoontje voor mij is,’ fluisterde Zane dichtbij haar oor. Ze liet de hoorn bijna vallen.
‘Mik? Z-Zane is net de keuken binnen gekomen. Ik geef je hem nu.’
Zijn blik mijdend, overhandigde ze hem de telefoon. Om hem wat privacy te bieden, liep ze naar de deur, maar ze hoorde nog net dat hij zei: ‘We hebben Johnny vanavond mee naar huis genomen. O, tussen haakjes, Meg en ik zijn vandaag getrouwd in Reno. Je had dus daarnet mijn vrouw aan de lijn.’
Ze bleef in de hal staan treuzelen, wachtend op wat hij verder nog zou zeggen. Toen hij opnieuw sprak, had hij zijn stem gedempt. Dat was een opluchting voor haar. Nu wist ze in ieder geval zeker dat hij Alik precies vertelde hoe de vork in de steel zat... dat ze alleen op papier getrouwd waren.
De rest van de wereld mocht gerust geloven dat ze een normaal stel waren, dat was getrouwd uit liefde. Dat was het plan ook geweest, maar ze was blij dat hij niet tegen zijn vriend had gelogen. Weldra zou ook Dominic de waarheid weten. Nu zou ze zich niet zo onbehaaglijk en ongemakkelijk voelen in hun bijzijn.
Als het op zondag niet zulk schitterend winterweer was geweest, zou Meg het niet in haar hoofd hebben gehaald om de baby mee te nemen in de jeep. Maar haar ouders wisten nog van niets. Ze moest het hen zo snel mogelijk vertellen, voordat ze het van anderen zouden horen.
Op vrijdagnacht was Meg de hele nacht met de baby in de weer geweest. Daarom had Zane erop gestaan de zaterdagnacht voor zijn rekening te nemen. Hij sliep nu als een roos, dus was dit het perfecte moment voor een bezoek aan haar ouders, die vast al naar de kerk waren geweest.
Na een briefje voor hem achtergelaten te hebben op de keukentafel, waar hij het zeker zou vinden, legde ze Johnny in zijn nieuwe reiswiegje en reed naar Grantsville. Onderweg moest ze geregeld stoppen voor stoplichten. Iedere keer zag ze moeders die met hun kinderen liepen te wandelen, en keer op keer voelde ze dan de blijdschap dat ook zij een baby op de achterbank had.
Toen ze het huis van haar ouders binnen liep, trof ze hen aan in de woonkamer, waar ze de krant zaten te lezen. ‘Meggie!’ Ze legden allebei de krant neer.
‘Hemeltje lief!’ riep haar moeder uit. ‘Is dat het vondelingetje?’
Haar vader keek bezorgd. ‘Ik wist niet dat het ziekenhuis toestemming gaf om baby’s mee naar huis te nemen.’
‘Maak je maar geen zorgen, pap. Ik heb hem niet gestolen,’ plaagde ze. ‘Kom maar, schatje.’ Ze nam het dekentje van het reiswiegje en maakte de riempjes los zodat ze Johnny kon oppakken. Hij zag er schattig uit in het blauwe pakje dat Zane de vorige dag had gekocht.
Ze trok de rits naar beneden en deed de capuchon af zodat haar ouders hem goed konden bekijken.
Haar vader begon breed te glimlachen en haar moeder slaakte kreetjes toen ze Johnny in haar armen legde.
‘O, kijk toch eens, John. Is hij niet prachtig? Hij heeft net zulk haar als Brett toen hij net geboren was. Hoe heeft jouw moeder je ooit kunnen opgeven?’
Megs moeder kuste de wangetjes van de baby en haar vader klopte hem liefkozend op zijn rugje.
De hele nacht had Meg gepiekerd over de manier waarop ze haar ouders zou moeten vertellen wat ze had gedaan. Maar hoe ze het ook zou inkleden, het zou aankomen als een enorme schok.
Tegen de ochtend had ze besloten om Johnny te presenteren als een voldongen feit, wat hij natuurlijk ook was.
‘Mam, pap,’ begon ze vastberaden. ‘Mag ik jullie voorstellen aan jullie nieuwste kleinzoon, John Richins Broderick. Hij weegt vandaag zes pond en hij is achtenveertig centimeter lang.’ Ze richtte haar blik op de baby.
‘Johnny. Deze geweldige mensen zijn jouw opa en oma Richins. Je zult even veel van hen gaan houden als ik doe.’
Omdat ze helemaal opgingen in de baby, duurde het even voordat tot hen doordrong wat hun dochter had gezegd.
‘Terwijl jullie dit even laten bezinken, moeten jullie mij de kans geven om het uit te leggen.’
In de daaropvolgende minuten vertelde ze hen alles wat er was gebeurd. Ze had nooit geheimen gehad voor haar ouders en was ook niet van plan daar nu mee te beginnen.
Haar vader keek haar met betraande ogen aan. ‘Je moet wel heel graag moeder hebben willen worden als je zijn aanzoek hebt aangenomen.’