‘Natuurlijk is er ook nog de mogelijkheid dat u op het punt staat om te trouwen en daarom naar Salt Lake wilt verhuizen. Maar dokter Tingey heeft tegen mij niets gezegd over een eventuele aanstaande bruidegom. Ik heb er eens goed over nagedacht. Misschien zijn u en uw aanstaande man wel bereid om een tijdje in Tooele te blijven wonen en voor Johnny te zorgen. Veel mensen pendelen heen en weer naar Salt Lake. Ik ben bereid om een genereus salaris te betalen, zodat uw aanstaande echtgenoot gecompenseerd wordt voor het reizen.’
Hemeltje lief... was Mr. Broderick bereid om zo ver te gaan om zich te verzekeren van haar hulp? Als ze bewijs nodig had dat hij werkelijk hield van de baby, dan had hij haar dat zojuist geleverd.
‘Staat u op het punt te trouwen?’ vroeg hij zacht.
Zonder hem aan te kijken schudde ze haar hoofd. ‘Nee. Mijn vertrek uit Tooele heeft niets te maken met een man.’ Haar stem trilde. ‘Maar ondanks het feit dat uw aanbod meer dan genereus is, vrees ik toch dat ik moet weigeren.’
‘Is er sprake van familieproblemen?’ vroeg hij. ‘Als u een zieke ouder of ander familielid moet helpen, dan hoeft dat geen probleem te zijn. Dat mag ook bij mij thuis.’
Dit werd haar te veel. ‘Nee,’ zei ze snel. ‘Dat is het niet.’
‘Ik weet dat u dol bent op Johnny.’
‘Dat ben ik ook,’ bekende ze voordat hij nog iets kon zeggen wat haar verweer nog verder zou breken. ‘Maar dat is ook niet het probleem,’ loog ze.
‘Wat dan?’ Zelfs in het schemerdonker in de cabine kon ze zien dat zijn blauwe ogen schitterden.
Het probleem ben jij, Zane Broderick. Ik denk dat ik verliefd op je hen geworden, en jij ziet me alleen maar als een kindermeisje.
‘Het is onvermijdelijk dat Johnny zich aan me zal gaan hechten. Het zou afschuwelijk voor hem zijn als ik weer moet vertrekken. Hij verdient iemand die er altijd voor hem zal kunnen zijn... niet iemand die slechts een paar maanden voor hem zorgt.’
‘Dat ben ik volkomen met u eens, en ik heb daar ook een oplossing voor. Die had ik eigenlijk al meteen willen voorstellen, maar ik moest er eerst achter zien te komen of er een man in uw leven was.’
‘Ik begrijp u niet.’
‘Trouw met me.’
‘Doe niet zo absurd!’ beet ze hem toe.
‘Ik heb de noodzaak van een huwelijk nooit ingezien,’ vervolgde hij, zonder zich iets van haar uitbarsting aan te trekken. ‘Maar als u, omwille van Johnny, bij me wilt komen wonen, dan zou een trouwring de hele toestand respectabel maken. Achter gesloten deuren blijven we natuurlijk gewoon werknemer en werkgever en leven we allebei ons eigen leven, net zoals nu.’
Met andere woorden, hij zag haar niet als een vrouw naar wie hij verlangde, en hij zou zijn andere vrouwen voor haar niet opgeven.
‘Ik wil natuurlijk niet dat u zich zulke opofferingen getroost zonder daarvoor gecompenseerd te worden. Als u akkoord gaat met mijn voorstel zal ik een cheque uitschrijven die u kunt deponeren op een persoonlijke rekening en die u ervan verzekert dat u nooit meer zult hoeven te werken als u dat niet wilt. Mocht een van ons tweeën op een gegeven moment iemand tegenkomen met wie we willen trouwen omdat we verliefd op die persoon zijn, dan zorg ik voor een snelle, discrete scheiding en treffen we een goede omgangsregeling voor Johnny, zodat hij u niet zal hoeven te missen in zijn leven. Het geld mag u dan houden.’
‘Een open huwelijk is geen huwelijk, Mr. Broderick. Dat is een race!’ gooide ze eruit. Ze bloosde van woede, verwarring en schaamte.
‘Dat ben ik volledig met u eens. Maar u moet goed begrijpen dat ik een huwelijk ter sprake breng omdat ik rekening wil houden met uw gevoelens. Voor mij hoeft het niet.’
Hoe kon een man die het kind van een ander wilde adopteren, zo koud en cynisch zijn over de verhouding tussen een man en een vrouw? Dat verklaarde waarom hij zo’n overtuigd vrijgezel was, maar zij zou dat nooit kunnen begrijpen.
‘Waarom bent u bereid zo ver te gaan voor een kind dat niet eens uw eigen vlees en bloed is?’
Even bleef het stil. ‘Toen ik negen jaar oud was,’ begon hij, ‘is mijn tweelingbroertje verdronken in de baai van San Francisco. Daardoor ben ik enig kind geworden. We waren een eindje uit de kust aan het spelen op luchtbedden. Het zijne raakte opeens lek. Ik heb geprobeerd bij hem te komen, maar hij kon niet lang genoeg boven water blijven. Ik zag hem ondergaan in dat donkere water. Sindsdien heb ik zijn kreten iedere nacht in mijn slaap gehoord.’ Zijn stem klonk verstikt.
Lieve hemel.
‘Mijn vader heeft geprobeerd me te helpen door me langs de beste kinderpsychiaters van Amerika en Europa te slepen, maar het trauma was te groot, en het is me altijd blijven achtervolgen.’ Na een paar keer geslikt te hebben, vervolgde hij. ‘Toen ik die baby halfdood aantrof op de baan, kwam de onuitsprekelijke gruwelijkheid van dat moment in alle hevigheid terug. Het was een soort déjà vu. De baby werd Johnny. Ik moest een manier zien te vinden om hem te redden.’