‘Nog vijf blokken rechtdoor en dan linksaf. Daarna zes blokken, en dan komen we bij een klein appartementencomplex.’
‘Dat klinkt simpel.’
In de truck bleek het verrassend veel warmer te zijn dan in haar jeep, maar ze waren niet langer zo dicht bij elkaar als even tevoren.
Ze begon zich net wat beter op haar gemak te voelen, toen hij zei: ‘Ik heb van dokter Tingey gehoord dat u ontslag heeft genomen. Ik wil graag weten waarom.’
Jeetje!
‘En ga me niet vertellen dat u opeens een hekel aan uw werk had, want dat geloof ik echt niet. Niet na de lof die dokter Tingey in uw richting zwaaide in het bijzijn van mij, mijn vrienden en de politie. Hij zal u trouwens bellen. Ik heb hem verteld dat ik u zo snel mogelijk moest spreken en heb hem het nummer van mijn mobiele telefoon gegeven.’
Haar mond was kurkdroog. Ze bevochtigde met moeite haar lippen met het puntje van haar tong. ‘Ik ga terug naar Salt Lake, waar ik vroeger heb gewerkt.’
Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Dat zegt me iets over uw toekomstplannen, maar dat verklaart nog niet waarom u hier ontslag hebt genomen. En dan zo opeens. Dat duidt volgens mij op problemen.’
‘Heeft dokter Tingey u dat verteld?’ riep ze ontsteld uit. ‘Dat was niet nodig. Uw collega Julie had er geen idee van dat u niet terugkwam. Dat zei me voldoende.’
Ze wendde haar gezicht af. ‘Ik wil niet onbeschoft zijn, maar wat ik doe met mijn leven gaat u niet aan.’
‘Als u mijn voorstel hebt gehoord, zult u zien dat ik een andere mening ben toegedaan.’
Voorstel?
Meg kon zich niet voorstellen waar hij naar toe wilde. Terwijl ze zich nog steeds zat af te vragen waar dit gesprek toe moest leiden, kwam haar appartement in zicht. ‘Waar moet ik nu heen?’ vroeg hij.
‘U kunt aan de andere kant van het gebouw parkeren.’ Zodra dat gebeurd was, liet hij de motor lopen en wendde zich naar haar toe.
‘Ik heb het grootste deel van de dag met Johnny doorgebracht. De verpleegster heeft me geleerd hoe ik hem moet voeden en verschonen. Het kleine ventje en ik kunnen goed met elkaar opschieten.’
De beelden die hij schetste, raakten Meg in haar hart. Ze staarde uit het raampje en vocht tegen haar tranen.
‘Het probleem is dat de antibioticakuur zo goed aanslaat dat hij tegen het einde van de week ontslagen zal worden uit het ziekenhuis. Tot dusverre is er nog iemand gekomen om hem op te eisen. Als dat tegen die tijd nog niet is gebeurd, zal hij —’
‘Dan zal hij geplaatst worden bij een pleeggezin,’ onderbrak ze hem voordat hij zijn zin kon afmaken. ‘Binnen tweeënzeventig uur zal er een hoorzitting plaatsvinden, en dan zal de rechter beslissen dat de staat het voogdijschap over de baby krijgt. Daarna kan hij geplaatst worden in de pleegzorg.’ Haar stem trilde.
Een lange, met spanning gevulde stilte daalde neer in de cabine van de truck.
‘Ik heb wat research gedaan,’ zei hij ten slotte. ‘Als ik het goed heb begrepen, kan ik, als ik me nu aanmeld als pleegouder, in aanmerking komen om voor Johnny te zorgen. Als er zich geen familielid meldt, en ik begin te denken dat dat nooit zal gebeuren, dan ben ik van plan om hem te adopteren.’
Adopteren, huilde haar hart. ‘Dat kunt u niet menen!’
‘Waarom niet?’
Ze had haar tong wel willen afbijten. ‘Ik wilde u niet beledigen. Ik... U bent een vrijgezel met een drukke baan en...’
‘Precies. Ik kan niet vierentwintig uur per dag thuis zijn. Ik moet soms voor langere tijd op reis, soms naar het buitenland. Binnen een maand of twee zal mijn werk er hier op zitten, en dan zal ik verhuizen naar Laramie in Wyoming. Ik heb dus iemand nodig die bereid is om mij een bepaalde periode te assisteren bij de zorg voor de baby. U bent de enige die in mijn ogen geschikt is voor die baan.’
Meg schoot voorover in haar stoel. Ze was de draad van het verhaal al kwijtgeraakt nadat ze hem had horen zeggen dat hij de baby wilde adopteren. Als verdoofd was ze blijven zitten. Wat wilde hij van haar?
‘Volgens dokter Tingey bent u de beste verpleegster met wie hij ooit heeft samengewerkt. Maar wat mij betreft, is uw beste kwalificatie dat u evenveel van Johnny houdt als ik.’
Ze kon haar oren niet geloven.
‘Geld is geen probleem. Ik was vandaag van plan om te vragen of u bereid was uw baan in het ziekenhuis op te zeggen en voor mij te komen werken. Maar nu u toch al ontslag blijkt te hebben genomen, is dat probleem al opgelost. Als u bent weggegaan omdat het salaris te laag was, dan zal ik u een stuk meer betalen dan ze u in Salt Lake kunnen bieden.’ Hij schraapte zijn keel.
‘Ik heb bedacht dat het salaris misschien niet de oorzaak zou kunnen zijn. Misschien wilt u Tooele verlaten omdat u een ongelukkige liefdesverhouding hebt gehad. Als dat het geval is, dan kunt u ervan verzekerd zijn dat we binnenkort naar Wyoming zullen verhuizen. Verandering van omgeving zal u misschien goed doen.’ Na een korte pauze ging hij verder.