Er was ook nog een andere reden. Het was ook Lisa’s land, en die was er niet om haar toestemming te geven.
‘Je moet je aan je belofte houden. Maak je maar geen zorgen. Ik los mijn probleem wel op. Dat is me altijd nog gelukt.’
‘Het hele idee is jouw geesteskind, nietwaar?’
Hij schraapte zijn keel. ‘Ja, dat klopt.’
Misschien irriteerde haar nieuwsgierigheid hem, maar ze kon niet ophouden met vragen stellen. Deze man had zoveel facetten. Ze zou ze graag allemaal verkennen.
‘Ben jij ook bang voor vliegen?’ vroeg ze zacht. ‘Ben je daarom —’
‘Nee,’ onderbrak hij haar. ‘Maar mijn moeder, die in Engeland is geboren en getogen, raakt al in een shock bij het idee dat ze per vliegtuig of boot zou moeten reizen. Toen ik in New York woonde, vertelde ze me altijd dat ze er een lief ding voor over zou hebben als ze per trein naar Amerika zou kunnen reizen om mij te bezoeken. Hoewel ik die wens natuurlijk niet kan verwezenlijken, heeft het me wel aan het denken gezet.’
De kleine stukjes informatie die hij losliet, waren een pure kwelling omdat ze voelde dat er zoveel meer was wat hij haar niet vertelde.
Sommige mensen hadden dromen. Maar je droomde dit soort dromen niet als je niet in contact stond met andere mensen die dezelfde visioenen hadden. Die de juiste mensen kenden om een project van dit soort gigantische afmetingen van de grond te krijgen. Ze had dus gelijk gehad toen ze had bedacht dat Dominic Giraud geen doorsnee man was.
Nu begreep ze ook waarom hij niet getrouwd was. Hij zou een speciale vrouw nodig hebben... iemand die een uitdaging vormde voor zijn intellect... iemand die in staat was om zijn hart te veroveren.
Zich ervan bewust dat de pijn in haar binnenste acuut was geworden, realiseerde Hannah zich dat het de hoogste tijd werd om terug te keren naar haar eigen wereldje.
‘Dat is een ontroerend verhaal.’ Het trillen van haar stem verried ongetwijfeld de emotionele staat waarin ze verkeerde. ‘Ik weet zeker dat je moeder gelukkig is omdat je haar wens ergens anders in de wereld realiseert, zelfs al kan zij daar dan niet van genieten. Maar als je het niet erg vindt, denk ik dat we nu beter kunnen vertrekken. Wij moeten morgen weer vroeg op.’
‘Ik ook.’ Zijn stem klonk bijna bars.
Hij zou dus vertrekken.
Ze had natuurlijk geweten dat het zou gebeuren. De gedachte dat hij niet meer in de buurt zou zijn, vervulde haar met een leegte die haar angst aanjoeg.
Snel overhandigde ze hem de beker en het servet zodat hij die kon terugleggen op het dienblad. Hij knipperde met zijn lichten, en Marie kwam aangesneld.
‘Hebben jullie lekker gegeten?’
‘Dat was de beste hamburger die ik ooit heb gegeten,’ zei Dominic.
Ze straalde. ‘Dat zal ik de eigenaar vertellen. Kom nog snel eens terug,’ riep ze over haar schouder terwijl ze wegliep.
Hannah sloot even haar ogen. Ze zou die woorden graag herhaald hebben.
Haar verraderlijke gedachtegang maakte haar zo van streek, dat ze niet meer tot een gesprek over koetjes en kalfjes in staat was. Ze staarde wat uit het raam tijdens de rit naar het hotel en veinsde interesse voor wat ze zag.
Hij bracht haar auto tot stilstand naast zijn jeep. Voordat ze er erg in had, was hij er al omheen gelopen en opende het portier voor haar.
‘Dank je,’ fluisterde ze. Omdat hij zo dicht bij haar stond, moest ze hem wel aanraken toen ze langs hem heen schoof en achter het stuur kroop. Haar hele lichaam leek te reageren op dit korte, maar aangename contact, en het kostte haar moeite om de motor te starten.
‘Ik heb heerlijk gegeten. Bedankt. V-veel succes, Dominic,’ stamelde ze omdat hij niets zei. ‘Ik hoop echt dat je project een succes wordt.’
Hij kneep even zijn ogen tot spleetjes. ‘We kunnen beter afscheid nemen als ik je thuis heb gebracht.’
Haar hart bonsde. Hij was van plan achter haar aan te rijden in zijn jeep!
Tegen de tijd dat ze de parkeerplaats hadden bereikt bij de flat waarin ze woonde, gierden de emoties door haar lichaam. Ze had de motor nog niet uitgeschakeld of hij opende het portier en tilde Elizabeth uit haar zitje.
Met de sleutels in haar hand rende Hannah de trap op naar de tweede verdieping. Doorgaans kostte het haar geen enkele moeite om de deur te openen, maar om de een of andere reden scheen de sleutel nu niet in het slot te passen. Eer ze er erg in had, had Dominic de sleutel uit haar hand gepakt en voilà. Ze hoorden de klik allebei.
Vechtend om haar zelfbeheersing niet volledig te verliezen, zei ze: ‘Dank je wel voor al je hulp. Ik kan het nu verder zelf wel af.’ Ze draaide zich om en wilde de baby van hem overnemen, maar hij had de deur al geopend en glipte langs haar heen naar de woonkamer, waar ze een lamp had laten branden.
Zodra ze binnen waren, plukte ze Elizabeth uit zijn armen. De baby zette prompt een keel op omdat ze zo wreed werd weggerukt uit die mannelijke armen.