Op maandag, nadat Zane en Dominic waren vertrokken, kon hij naar het ziekenhuis gaan om bij Johnny te zijn en te wachten tot Ms. Richins in dienst zou komen.
De verpleegster op de kinderafdeling sprak hem onmiddellijk aan toen ze hem de kamer zag binnen komen. ‘Ik verwachtte u al vanochtend, Mr. Broderick. Er zijn nieuwe ontwikkelingen.’
Hij verstarde op slag. Had een van de familieleden van de baby zich gemeld?’
‘Kijk daar eens.’
Hij keerde zijn hoofd. De baby was verdwenen! Het koude zweet brak hem uit.
Geschrokken draaide hij zich om, ‘Waar is hij?’
De verpleegster leek te schrikken van zijn reactie. ‘Zijn toestand is zo verbeterd dat hij overgeplaatst mocht worden naar de gewone babyafdeling. Ik dacht dat u daar wel blij mee zou zijn.’
‘Dat ben ik ook,’ zei hij zodra hij de schrik een beetje te boven was. Zonder afscheid te nemen, haastte hij zich naar de aangrenzende zaal. ‘Waar ligt het vondelingetje?’ vroeg hij aan de eerste de beste verpleegster die hij tegenkwam.
Ze glimlachte. ‘Ik houd hem op dit moment vast.’ Wat?
‘U bent de man die zijn leven heeft gered, is het niet?’ Hij knikte.
‘Als u nu even uw handen wast en een schone jas aantrekt, dan mag u mijn taak overnemen. Dan kan ik me bezighouden met de andere baby’s.’
Twee minuten later legde ze hem een gewichtloos bundeltje in zijn armen. ‘Als hij begint te huilen, zal ik u tonen hoe u hem moet voeden.’
Met een trillende hand trok Zane de punt van het dekentje opzij. Vol verwondering staarde hij naar de perfecte kleine jongen, die gekleed was in een wit nachthemdje met wantjes. De slangetjes waren verdwenen. Zijn gezichtje leek voller en zijn huid had kleur.
Hij kon het nauwelijks geloven dat dit hetzelfde kindje was dat hij op sterven na dood had gevonden op de baan.
Een golf van emotie welde in hem op. ‘Johnny,’ fluisterde hij met hese stem, te ontroerd om hardop te kunnen spreken.
De ooglidjes gingen open en onthulden ogen die de kleur hadden van de hemel op een zomerdag. Ze staarden naar hem, maar Zane had van Blaire, die nog niet zo lang geleden was bevallen van Aliks zoon, gehoord dan pasgeboren baby’s nog niet echt iets konden zien.
‘Ik ben bij je, manneke, en ik blijf voorlopig bij je.’
Het mondje van de baby vormde een perfecte O.
Je herkent me, dacht Zane.
Op dat moment voelde hij een band met de baby die zo sterk en tastbaar was dat het hem verbijsterde.
‘Hier.’ De verpleegster kwam langs en legde een doek over zijn schouder. ‘Leg hem maar tegen u aan. Laat zijn hoofdje onder uw kin rusten. Pasgeborenen vinden het heerlijk om een hartslag te horen. Daar worden ze rustig van omdat ze zich dan geborgen voelen.’
Dat hoefde ze geen tweede keer te zeggen.
‘Zorg dat u zijn hoofd en nekje goed ondersteunt.’
Lieve hemel. De warmte van het kleine lijfje in zijn armen bracht bij Zane gevoelens teweeg die hij nog nooit had ervaren. Johnny voelde zo goed aan in zijn armen. Hij rook zo heerlijk.
Het daarop volgende uur bleef Zane met de baby in zijn armen zitten. Hij nam aan dat Johnny honger kreeg, toen hij met zijn hoofdje begon te bewegen alsof hij ergens naar zocht.
Na hem nog een kus gegeven te hebben, sprak hij een van de verpleegsters aan. ‘Ik denk dat hij honger heeft.’
‘Dat is goed.’ Ze maakte een flesje klaar en bracht dat naar hem toe. ‘Dit is driehonderd milliliter. Laten we maar eens kijken wat hij ervan opmaakt.’
Zane legde de baby in zijn arm en reikte naar de fles.
‘Steek de speen in zijn mondje en wacht totdat hij begint te zuigen. Als hij honderd milliliter heeft gedronken, moet u hem even laten boeren zodat hij de lucht kwijtraakt die hij inslikt bij het drinken. Daarna mag hij de rest hebben.’
Dit was de eerste keer in zijn leven dat hij een baby in zijn armen had, laat staan dat hij wist hoe je hen voedde! Hij wist niet dat er zoveel bij kwam kijken. Toen hij voelde dat Johnny vat kreeg op de speen, brak er een brede glimlach door op zijn gezicht. ‘Dat vind je wel lekker, hè?’
De baby dronk gestaag door en maakte vreemde geluidjes bij het slikken. Zijn oogjes bleven strak gericht op Zanes gezicht. Voordat Zane eraan had gedacht om hem te laten boeren, was het hele flesje leeg.
Nerveus omdat hij een fout had gemaakt, legde hij de baby tegen zijn schouder. Zodra hij daar lag, kwam het eerste boertje. Het was zo luid dat zelfs de verpleegster het hoorde.
Ze lachte. ‘Zo te horen, heeft hij het goed naar zijn zin. Hoeveel heeft hij gedronken?’
‘De hele fles,’ zei Zane met een schaapachtige grijns.
Ze liep op hen toe en wreef even over het hoofdje van de baby. ‘Zal ik u een geheimpje vertellen? De verpleegster van de ochtendploeg slaagde er niet in om hem een flesje te geven. En nu gedraagt hij zich alsof hij nooit anders heeft gedaan.’