Hij keek in de fluweelbruine ogen, die werden omkranst door gitzwarte wimpers. ‘Ik ben blij dat u er bent. Ik denk dat Johnny wel wat gezelschap kan gebruiken.’
Ze keek hem even aan. ‘Ik heb nog steeds dienst, maar ik heb even een minuutje gestolen om bij hem te kunnen kijken. Vindt u dat hij vooruit is gegaan?’
Gezien het feit dat zij verpleegster was, was deze hoopvolle vraag opmerkelijk. Hij was kennelijk niet de enige die onder de betovering van de baby was geraakt.
‘Waarschijnlijk verbeeld ik het me maar, maar hij leek vanavond iets levendiger.’
‘Dat is een goed teken.’
‘Echt waar?’ vroeg hij hoopvol.
‘Ik kan dat natuurlijk pas beoordelen als ik hem heb gezien.’
‘Laten we dat dan samen doen.’
Ze sloeg haar ogen neer. ‘Ik dacht dat u wilde vertrekken.’
Hij wist niet hoe hij die opmerking moest opvatten. ‘Ik was eigenlijk van plan om naar beneden te gaan en nog even met u te praten over zijn toestand.’
Ze liepen samen de kamer binnen. Ze haastte zich onmiddellijk naar de couveuse.
‘Hallo, schatje.’ Ze tikte met haar knokkels op de doorzichtige bovenkant. ‘Wat heb jij vanavond gedaan?’
Zane zag dat de baby zijn hoofdje draaide bij het horen van haar stem. Zijn armpjes en beentje bewogen. Iedereen die de glimlach zag die zich over haar gezicht verspreidde, zou haar aanzien voor de moeder.
‘Jeetje, jij bent inderdaad een stuk levendiger. Wat heerlijk! Ik wou dat ik bij je kon blijven.’
Zane wist precies hoe ze zich voelde.
‘Blijf vechten, lieverdje.’
‘Hallo,’ zei een vrouwenstem achter hen. Zane keek om. Het was een van de andere moeders. Ze zag er doodmoe uit. Haar man was kennelijk vertrokken. ‘Het wachten is het ergste, hè?’
‘Inderdaad,’ mompelde Zane.
‘Wat hebben jullie een schattig kindje. Hij ziet er zo goed uit. Sam en ik vroegen ons af wat hij mankeert.’
Ms. Richins stapte onmiddellijk bij de couveuse vandaan. Misschien was het een speling van het licht, maar het leek alsof ze bloosde.
‘H-hij is niet van ons,’ stamelde ze. ‘Jammer genoeg heb ik nu geen tijd om het uit te leggen, want ik moet terug naar de Spoedeisende Hulp. Ik weet zeker dat Mr. Broderick uw vragen graag zal beantwoorden. Ik hoop dat uw baby snel beter wordt. Goedenavond.’
Verdraaid.
Ze was verdwenen voordat hij haar kon tegenhouden. En wat nog erger was, ze had hem in een positie gemanoeuvreerd waarin het onbeschoft zou zijn als hij niet even met de andere vrouw zou praten.
Zonder op details in te gaan, vertelde hij de vrouw wat er was gebeurd. Daarna verontschuldigde hij zich met het excuus dat zijn vrienden op hem zaten te wachten. Toen hij de afdeling verliet, stond ze nog steeds ongelovig haar hoofd te schudden.
Tegen de tijd dat hij zijn truck bereikte, was hij vastbesloten om halfzes weer terug te zijn. Over zes uur zou de dienst van Ms. Richins erop zitten. Als Johnny’s moeder niet was gevonden en er verder niemand was gekomen om hem op te eisen, wilde Zane weten wat er met het knulletje ging gebeuren...
Meg trok haar parka aan, op het punt om naar huis te gaan na een vermoeiende dienst. Ze zou pas maandagavond weer moeten werken. Dat betekende dat ze drie dagen vrij was.
En in die drie dagen zul je Johnny niet zien, besefte ze ineens.
Ze had de vorige avond niet naar de kinderafdeling moeten gaan. Maar toen het even iets rustiger was op de Spoedeisende Hulp, had dokter Parker haar gevraagd om daar even naar toe te gaan en verslag uit te brengen van de vorderingen van het vondelingetje. De Kinderbescherming had die informatie nodig.
Bij het horen van die gevreesde woorden had Meg gehuiverd. Op slag had ze haar goede voornemens vergeten en zich naar de kinderafdeling gehaast. Tot haar ontsteltenis was ze Mr. Broderick tegen het lijf gelopen. Letterlijk en figuurlijk...
Inmiddels waren er zes uren voorbij, en nog steeds voelde ze zijn sterke handen om haar armen, zijn harde, gespierde lichaam tegen het hare. Het contact had haar meer overrompeld dat ze had willen erkennen.
Natuurlijk waren er andere mannen in haar leven geweest. Maar deze was anders. Dat had ze gevoeld zodra hij met de baby in zijn armen de Spoedeisende Hulp was binnen gerend.
Maar als er een wonder gebeurde, en hij voelde zich ook tot haar aangetrokken, dan zou ze nooit de ware vrouw voor hem kunnen zijn. Niet met haar medische achtergrond. Hij was kennelijk dol op kinderen.
Het enige wat erop zat, was zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven.
Ze had haar ontslag ingediend. Als het ziekenhuis erin slaagde om tijdens dit weekend een vervangster voor haar te vinden, zou ze misschien meteen kunnen weggaan en nooit meer omkijken.
De volgende morgen zou ze dokter Tingey thuis bellen. Als ze hem vertelde waarom ze ontslag had genomen, zou hij met het hoofd van personeelszaken praten om de zaak te bespoedigen.