Ze mocht zich niet aan hem hechten. Afstand nemen, zei ze tegen zichzelf. Doe dat, nu je dat nog kunt.
Dat betekende ook dat ze Mr. Broderick niet weer zou zien. En dat was maar beter ook...
‘Weet je wat, Shelby. Ik kom later nog wel eens terug, als er geen rij staat. Tot straks.’
Meg verliet de afdeling. Ze was niet geïnteresseerd in de laatste ziekenhuisroddels. Zodra ze op haar afdeling was, hing ze haar jas op en begroef zich in haar werk.
Als er even niets te doen was, hield ze zich bezig met het controleren van de voorraden in de onderzoekkamers. Ze moest bezig blijven om te voorkomen dat ze toch zou overwegen om weer naar boven te gaan.
‘Wat is er toch met jou?’ vroeg Julie toen het even rustig was. Meg was bezig geweest om dozen met handschoenen en injectienaalden te tellen.
‘Ik maak mezelf gewoon een beetje nuttig.’
‘Houd daar dan nu maar mee op. Je zet mij te schande.’
‘Sorry, dat realiseerde ik me niet.’
‘Hé, ik plaag maar een beetje. Wat is er toch? Je bent jezelf niet.’
‘Ik heb een beetje hoofdpijn,’ jokte Meg.
‘Zal ik even iets voor je halen?’
‘Nee, ik heb al iets ingenomen toen ik mijn jas weghing. Maar toch bedankt.’
‘Heb je gehoord dat het vondelingetje is overgebracht naar de kinderafdeling?’
‘Ja, dat heb ik gehoord. G-geweldig nieuws.’
‘Gelukkig maar, bedoel je toch zeker?’
‘Hoezo?’
‘De politie was hier een paar minuten geleden. Ze waren op zoek naar die aantrekkelijke brompot die de baby binnen heeft gebracht. Ze zullen hem wel een poging tot moord ten laste leggen.’
Van schrik liet Meg haar notitieblok vallen. Na het opgepakt te hebben, kwam ze overeind. ‘Ze waren hier toch zeker niet om hem te arresteren?’
‘Ik weet het niet. Dokter Parker heeft hen naar de kinderafdeling gestuurd.’
Adrenaline racete door Megs lichaam. ‘Julie... het is nu even rustig. Kun jij het alleen af? Ik ben binnen tien minuten terug.’
‘Natuurlijk. Jij hebt mij gisteren de gelegenheid gegeven om weg te glippen. Geef mij dat notitieblok maar.’
‘Bedankt.’ Ze rende de onderzoekkamer uit en vloog de trap op naar de kinderafdeling.
Via het glas van een van de kamers zag ze Zane Broderick staan praten met de twee agenten die de vorige avond op de Spoedeisende Hulppost waren geweest. Twee andere mannen, even lang en aantrekkelijk als hij, stonden naast hem. Ze keken allemaal even ernstig.
Als die agenten hem nu op zijn rechten wezen...
Zonder te denken aan de gevolgen marcheerde Meg de kinderafdeling op en opende de deur van het vertrek waarin Mr. Broderick werd ondervraagd. Alle blikken vlogen onmiddellijk in haar richting.
‘Neem me niet kwalijk dat ik u onderbreek,’ begon ze, ‘maar als u nog steeds denkt dat deze man op de hoogte was van het bestaan van deze baby voordat hij hem aantrof op het traject, dan vergist u zich deerlijk! Hij is de ingenieur die het traject heeft aangelegd waar de baby is gevonden. Als hij iets te verbergen zou hebben, zou hij nooit hebben bekend dat hij het kind juist daar had gevonden.’
Het kostte haar moeite om adem te halen. ‘Ik heb hem de afgelopen nacht geobserveerd. Hij is niet naar huis gegaan. Ik heb hem zelfs een opklapbed laten brengen omdat hij te moe was om nog langer op zijn benen te staan. Hij is geen moment van de zijde van de baby geweken. Hij heeft met hem gepraat, hem aangeraakt... hij heeft hem bijna gedwongen om te blijven leven. Ik heb zelden een man gezien die zoveel liefde en toewijding aan zijn eigen nakomeling schonk, laat staan dat ik iemand heb gezien die dat soort gevoelens tentoonspreidde voor een naamloze baby die iemand heeft achtergelaten om te sterven!’
Ze trilde als een espenblad. ‘Waarom stellen jullie niet alles in het werk om de echte ouders op te sporen? Jullie zullen waarschijnlijk ontdekken dat het een stel doodsbange tieners is. Ik kan nu wel meteen vertellen dat ik, als u deze man van een misdaad beschuldigt, alles in het werk zal stellen om zijn onschuld te bewijzen. Dokter Tingey, die een vooraanstaand lid is van deze gemeenschap, zal ongetwijfeld bereid zijn om als getuige op te treden in de rechtszaal, en dan zal er geen spaan van jullie heel blijven!’
Na die woorden werd het heel stil in de kamer.
‘Bent u klaar?’ vroeg een van de agenten, op zo’n meewarige toon dat ze hem het liefst de ogen uit zijn hoofd zou hebben gekrabd.
‘Nu even wel, ja!’ Ze ziedde nog van woede.
Zijn ogen begonnen verdacht te glinsteren. ‘Gelukkig maar, want we kwamen alleen maar om Mr. Broderick zijn jas terug te brengen en hem te vertellen dat hij niet langer onder verdenking staat. Zijn bloedgroep komt niet overeen met het bloed dat we op de deken hebben aangetroffen. Bovendien hebben we niet alleen bloedsporen aangetroffen op de plek waar Mr. Broderick de baby heeft gevonden, maar ook verse paardenmest. We zijn nu op zoek naar iemand die te paard naar die plek is gereden. Iemand die niet ver gereden kan hebben, gezien het feit dat de baby niet ouder was dan een uur toen hij werd gevonden. Maakt u zich maar geen zorgen, Ms. Richins. We hebben de afgelopen vierentwintig uur niet stilgezeten. Hopelijk ontdekken we snel wie dit op zijn geweten heeft, en dan zullen we ook te weten komen wie de moeder is.’