Hopelijk moest Ms. Richins die avond werken, en zou haar dienst beginnen voordat hij was vertrokken. Om de een of andere reden verscheen het beeld van haar glanzende bruine haren en haar ogen, die de kleur hadden van volle, warme gesmolten chocolade, voor zijn geestesoog zodra hij aan Johnny dacht. Hij leek de twee niet kunnen te scheiden in zijn gedachten.
Toen ze bij de baby was geweest, was de klank van haar stem en de blik in haar ogen zo lief en zacht geweest. Een charmante vrouw, dacht hij. Heel charmant.
Toen Meg om zeven uur naar haar auto liep, zei ze tegen zichzelf dat ze dat deed omdat ze tijd nodig had om de ruiten van haar auto ijsvrij te maken en dat ze niet te laat op haar werk wilde zijn. Het had die dag niet gesneeuwd, maar alles was bevroren.
Ze had echter maar vijf minuten nodig om de ruiten te krabben, en haar jeep had geen problemen met besneeuwde wegen. Toen ze al om halfacht de Spoedeisende Hulp binnen liep, keek dokter Parker verrast op. ‘Je bent drie kwartier te vroeg vanavond. Als je op zoek mocht zijn naar het vondelingetje... dat is hier niet meer.’
‘O nee!’ kreet ze ontsteld. ‘Nee!’
‘Kalm aan, Meg. Dat is goed nieuws. Hij verkeert niet langer in kritieke toestand. Rond het middaguur heb ik hem laten overplaatsen naar de kinderafdeling.’
‘De hemel zij dank!’ Haar knieën knikten zo, dat ze zich moest vastklampen aan de balie.
‘We hadden misschien beter een bordje kunnen ophangen. Toen Mr. Broderick ontdekte dat de baby hier niet meer was, reageerde hij precies zoals jij.’
‘Is hij hier?’ Bij het horen van de naam van de vreemdeling ervoer ze een vreemd, beklemd gevoel in haar borst. ‘Hij is hier kennelijk geweest.’
Zonder erbij na te denken rende Meg de gang in die leidde naar het trappenhuis. De kinderafdeling bevond zich op de eerste verdieping.
‘Waar hebben jullie het vondelingetje geplaatst?’ vroeg ze aan een van de verpleegsters.
‘Je bedoelt, onze kleine beroemdheid? Ik vrees dat je in de rij moet gaan staan als je hem wilt zien,’ plaagde ze. ‘Er zijn drie mannen bij hem op bezoek. En ze zijn allemaal zeer aantrekkelijk,’ vertrouwde ze haar toe.
‘Dat jij hier nu al bent, betekent dat dit nieuwtje zich als een lopend vuurtje heeft verspreid. Ik denk dat iedere vrijgezelle vrouw in dit ziekenhuis staat te trappelen om een glimp van hen op te vangen. Volgens Donna zijn het filmsterren, die hier op locatie bezig zijn aan een film.’
Donna vergiste zich. De mannen waren waarschijnlijk ingenieurs die Zane Broderick assisteerden bij de uitvoering van zijn project, maar Meg hield dat idee voor zich. ‘Ik wil alleen even bij de baby kijken voordat mijn dienst begint.’
‘Natuurlijk,’ zei Shelby knipogend.
Onder andere omstandigheden zou Meg gelachen hebben om Shelby’s onschuldige geplaag. Maar die avond niet. Dokter Parker had haar te erg laten schrikken. Als dokter Tingey dienst had gedaan op de afdeling, zou hij haar begroet hebben met de woorden: ‘Ik heb goed nieuws. Het vondelingetje is overgebracht naar de kinderafdeling.’
Maar dat was niet dokter Parkers stijl. Toen hij haar vertelde dat de baby weg was, had ze bijna een hartstilstand gekregen. Natuurlijk had ze ook andere redenen om Tooele te verlaten, maar het feit dat ze niet meer zou hoeven samenwerken met dokter Parker was beslist een pluspunt.
Het was maar goed dat ze die ochtend met Debbie had gesproken over een eventuele verhuizing naar Salt Lake. Tot haar verbazing had haar flatgenootje toegegeven dat ze zich zorgen maakte over haar, en dat ze dacht dat verandering van omgeving haar goed zou doen.
Meg had ook te horen gekregen dat Debbie overwoog om te verhuizen naar Logan in Utah, waar ze bij haar familie kon intrekken en haar opleiding aan de Utah State kon afmaken. Tot dan toe had ze dat uitgesteld omdat ze Meg niet in de steek had willen laten.
Dat was echter niet de enige reden waarom Meg had besloten die ochtend haar ontslag in te dienen. Haar reactie op het vondelingetje was een aanwijzing dat ze op een té emotionele wijze betrokken dreigde te raken bij het kind. Hoewel het haar zwaar viel, had ze besloten dat het beter was dat ze de baby niet meer zou zien.
Nu hij was overgeplaatst naar de kinderafdeling, had ze eigenlijk geen reden om daar te zijn. Geen enkele reden.
Dit was een cruciaal moment. Ze moest zichzelf in de hand zien te houden. De procedure was immers bekend. Zodra de baby het ziekenhuis mocht verlaten, zou de Kinderbescherming zich over hem ontfermen.
Ze wist dat het politierapport al aan hen was doorgeseind. Nu was het alleen nog maar wachten tot een maatschappelijk werkster kwam opdraven die wilde kijken hoe snel het kind in een pleeggezin kon worden geplaatst.
Meg was al dol op het kindje, en dankzij Mr. Broderick kon ze ook al niet meer aan hem denken als ‘het vondelingetje’. In haar hart was hij al Johnny geworden.