Nadat de agent en de laborant de onderzoeksruimte hadden verlaten, haalde Zane zijn mobiele telefoon tevoorschijn. Eerst belde hij zijn assistent en vertelde wat er was gebeurd. Hij vroeg hem de rest van de ploeg te vertellen dat de testrit een paar dagen uitgesteld zou moeten worden.
Daarna belde hij Dominic Giraud, die in Laramie in Wyoming woonde. Als hij niet opnam, zou hij Alik Jarman bellen, die vlakbij Dominic woonde. Beide mannen waren zijn beste vrienden. Gedrieën waren ze bezig om hun droom van een hogesnelheidstrein te realiseren.
Deze test was van groot belang. Hij wist dat de anderen van streek zouden zijn als ze hoorden dat er sprake was van vertraging, maar onder deze omstandigheden...
‘Hallo?’
‘Hannah?’ Doms vrouw was een schat.
‘Zane! Dominic en Alik zitten net over je te praten.’
‘Zijn ze er nog?’
‘Natuurlijk. Wacht even.’
Hij hoorde gezellige geluiden op de achtergrond. Hij hoefde zijn ogen niet eens te sluiten om het kleine appartement voor zich te zien, dat bijna uit zijn voegen barstte als beide stellen en hun kinderen daar verbleven. In dit soort momenten voelde Zane een onbehaaglijke leegte, die hij eigenlijk niet wilde erkennen. Hij was heel gelukkig met zijn vrijgezellenstatus, nietwaar?
‘Mon vieux.’ Zijn Franse vriend gebruikte deze term vaak als hij hem aansprak. Op dit moment voelde Zane zich inderdaad een oude man. ‘Is alles in gereedheid gebracht voor morgen?’
Zane omklemde zijn telefoon. ‘Ik vrees dat we de testrit zullen moeten uitstellen. Daar bel ik voor.’
Na een korte pauze vroeg Dom: ‘Wat is er aan de hand?’ De teleurstelling in zijn stem was bijna tastbaar.
‘Er zijn geen technische problemen.’
‘Dan is er iets aan de hand met jou,’ hoorde hij Alik zeggen, die kennelijk meeluisterde via een ander toestel.
Hij haalde diep adem. ‘Jullie zullen dit niet geloven, maar het traject is afgezet omdat het door de politie onderzocht moet worden.’
‘Wat?’ riepen de mannen tegelijkertijd.
‘En op dit moment word ik verdacht van poging tot moord. Ik heb net bloed moeten afstaan en mijn vingerafdrukken zijn afgenomen. Ik mag de stad niet verlaten zonder toestemming van de politie. O ja, en ze zullen me mijn jas pas teruggeven als die onderzocht is in het forensische lab.’
‘Zo te horen heb je een advocaat nodig. Zodra we hebben opgehangen, zal ik naar New York bellen.’
De hemel zij dank voor zulke vrienden!
‘Ik waardeer het dat jullie achter me staan. Als het zover mocht komen, zal ik jullie waarschuwen. Maar de situatie is heel anders dan jullie misschien denken. Laat me even uitpraten.’
Vervolgens vertelde hij hen alles wat er was gebeurd. ‘Jullie hadden dat kleine kereltje moeten zien, gewikkeld in een dun dekentje als enige bescherming tegen de snijdende wind. Het is een wonder dat hij nog in leven is. Als we morgen die testrit hadden uitgevoerd...’ Zanes keel zat dichtgesnoerd.
‘Grote goedheid,’ mompelde Alik.
‘Hoe oud zei je dat hij was?’
‘Een uur of zo.’
‘Mon dieu!’
‘Al het mogelijke wordt nu voor hem gedaan, maar niemand durft iets te garanderen.’ Zelfs de aantrekkelijke verpleegster niet die hem koffie had gebracht. Dat zei toch voldoende.
‘Hoe kan de politie in vredesnaam denken dat jij er iets mee te maken hebt, terwijl jij degene was die de baby naar het ziekenhuis heeft gebracht?’
‘Volgens de arts komt het vaak voor dat juist diegene bij het misdrijf betrokken is. Totdat de politie erin is geslaagd om de moeder te vinden, of iemand anders die hierbij betrokken is, blijf ik dus verdachte nummer één.’
‘We vliegen morgen naar Salt Lake, mon ami. Door de sneeuw zal dat wel laat in de middag worden.’
‘Dat is niet nodig. Blijven jullie nu maar bij je gezin.’
‘We komen,’ verklaarde Alik.
Toen Zane die toon hoorde, wist hij dat het geen zin had om te argumenteren. En eigenlijk was hij ook wel blij dat ze voet bij stuk hielden. Hij had hun steun bitter hard nodig.
‘We bellen je zodra we in de auto zitten en op weg zijn naar Tooele.’
Hij slikte moeizaam. ‘Bedankt, mannen. Dit betekent meer voor me dan jullie beseffen.’
Hij verbrak de verbinding en keerde terug naar de kinderafdeling om uit te vinden hoe het met de baby ging.
Terwijl dokter Parker naar het hart van de baby luisterde, mompelde hij: ‘Deze baby is er behoorlijk slecht aan toe.’
‘Ik weet het,’ zei Meg zacht. Dokter Tingey hield dit soort gedachten altijd voor zich. Jammer genoeg was hij naar huis gegaan en had de zorg voor het kind overgedragen aan dokter Parker.
Hij trok de stethoscoop uit zijn oren. ‘Wat vind jij van de man die hem heeft binnengebracht?’