‘We zullen alles doen wat in onze macht ligt,’ verzekerde de arts hem op rustige toon.
Na twee jaar samengewerkt te hebben met deze arts op de operatieafdeling, wist Meg precies wat ze moest opmaken uit de uitdrukking op zijn gezicht. Als hij de ene wenkbrauw hoger optrok dan de andere, betekende het dat het leven van de patiënt aan een zijden draadje hing, maar dat niemand dat verder nog wist.
‘Breng een infuus aan zodat we meteen kunnen beginnen met antibiotica en vocht. Bel daarna het laboratorium. Ik wil alles onderzocht hebben, bloedbeeld, etc. etc. Zeg tegen Julie dat ze het bureau van de sheriff belt. We hebben hier een vondelingetje.’
‘Ik zal het meteen doen.’ Meg rende weg. Het was precies zoals ze had gevreesd. De baby had bloed verloren tijdens de geboorte. Het was onmogelijk te zeggen waar die had plaatsgevonden.
Binnen een kwartier was al het mogelijke gedaan om de baby te stabiliseren. Meg hield het infuus in de gaten terwijl dokter Tingey de navelstreng steriliseerde en op juiste wijze afbond.
Hij had tegen de man gezegd dat hij kon wachten in de kleine wachtkamer, maar die hield vol dat hij in de kamer wilde blijven.
Meg vond het aandoenlijk dat hij zoveel bezorgdheid toonde voor het vondelingetje. Ze had maar al te vaak meegemaakt dat biologische ouders over heel wat minder ouderlijke instincten beschikten.
Weldra weerklonken er stemmen in de hal, en er kwam een politieagent de kamer binnen. Hij knikte naar iedereen en keek toen de vreemdeling aan.
‘Ik ben agent Brown. U bent degene die de baby heeft gevonden?’
‘Ja, dat klopt.’
‘Mag ik uw naam vragen, sir?’
‘Zane Broderick.’
‘Leeftijd?’
‘Vierendertig.’
‘Woont u hier in de stad?’
‘Ja, op Parkway 1017.’
‘Telefoonnummer?’
‘Mijn nummer is 734-9812.’
Wat is uw beroep?’
‘Ik ben ingenieur.’
‘Kunt u me vertellen wat er is gebeurd?’
‘Mijn ploeg en ik zijn van plan om morgen een testrit uit te voeren met de nieuwe hogesnelheidstrein.’
Meg knipperde even met haar ogen. Ze had van het project gehoord toen een van de technici die daarbij betrokken was, een paar maanden geleden behandeld moest worden voor een diepe snee in zijn been. En toen ze samen met een stel andere verpleegsters een reis door Japan had gemaakt, had ze zelf een keer in een dergelijke trein gereisd.
‘Ik controleerde het laatste deel van het proeftraject toen ik een bundeltje op de baan zag liggen. Het ging bijna schuil onder de sneeuw. Ik dacht dat ik een kat hoorde miauwen, maar toen ik het openmaakte, trof ik een baby aan die nog maar nauwelijks in leven was. Hij was in dat dekentje gewikkeld.’ Hij wees op het katoenen dekentje dat nog naast zijn jack lag.
De agent keek naar de bloedvlekken. ‘Ligt dat traject aan de westkant van de stad?’
‘Ja.’
‘Ik heb het gezien.’
‘Ik heb de baby in mijn jas gewikkeld en ben naar mijn truck gerend. Toen ben ik regelrecht hierheen gereden.’
‘Weet u het tijdstip waarop u de baby hebt gevonden.’
‘Drie kwartier geleden.’
‘Is dat uw witte Chevy V8, die voor de ingang geparkeerd staat?’
‘Ja.’
‘Kunt u me misschien een aantal adressen en telefoonnummers geven van leden van uw ploeg?’
‘Natuurlijk. Rod Stigler en Martin Driscoll. Ze wonen in de Doxey-appartementen in Conover Street.’
‘Oké. Bedankt voor uw medewerking. Ik moet u vragen om hier te blijven totdat er een andere agent van het bureau kan komen om het bewijsmateriaal in beslag te nemen en een bloedmonster van u af te nemen.’
De agent wendde zich naar dokter Tingey. ‘Raakt u het dekentje en de jas alstublieft niet aan. Mocht u ondertussen iets ontdekken dat ons kan helpen om de biologische ouders op te sporen, belt u dan even naar het bureau? Ik neem weer contact met u op.’
‘Is het normaal dat je aan een derdegraads verhoor wordt onderworpen?’ wilde Mr. Broderick weten toen de agent de kamer had verlaten.
Meg kon zijn woede voelen.
‘Ik vrees dat zelfs de barmhartige Samaritaan verdacht is totdat zijn onschuld is bewezen. Wat de politie betreft, zou dit een poging tot moord kunnen zijn,’ zei dokter Tingey zacht. ‘Het probleem is dat we in het verleden hebben meegemaakt dat de persoon die een vondelingetje binnenbracht, bij het kind betrokken was. Doorgaans zijn de ouders tieners, die het feit dat ze een kind ter wereld hebben gebracht niet aankunnen. Die doen alles om ervanaf te komen.’
Meg huiverde.
‘Ik kan alleen maar adviseren om geduld te hebben. De waarheid zal snel genoeg aan het licht komen. En er is ook nog een positieve kant aan het verhaal. Als dit kereltje het haalt, zal hij u op een dag dankbaar zijn dat u zijn leven hebt gered. Ik wil u nu vast bedanken omdat u zo snel hebt gehandeld. Uw lichaamswarmte in de jas heeft kennelijk geholpen hem in leven te houden.’ Dokter Tingey schudde de man de hand.