Alik slaakte een brul van blijdschap die ervoor zorgde dat zowel Blaire als Nicky verschrikt omkeek.
‘Zo te horen, heb ik mijn antwoord al. A bientót, Alik,’ zei Dominic lachend.
Tientallen kaarsen verlichtten het museum van de Pony Express, dat al generaties lang in Hannahs familie was.
De rustieke blokhut, versierd met guirlandes van witte rozen, gardenia’s en gipskruid, was omgetoverd tot een kerkje op de prairie.
Toen Blaire hand in hand met haar aanstaande echtgenoot door het gras liep, leek het wel of haar voeten vleugels hadden. Ze kon bijna niet geloven dat zij de sprookjesprinses was die door een wonder was herenigd met haar sprookjesprins.
Nu zouden ze dan eindelijk de gevoelens onder woorden gaan brengen die ze noodgedwongen meer dan een jaar voor zich hadden moeten houden.
‘Ik, Blaire Regan, neem jou, Alik Jarman, tot mijn wettige echtgenoot. Ik zal van je houden tot het einde van mijn dagen,’ zei ze met tranen in haar stem. ‘Ik beloof van je te houden, je te koesteren en te vereren in goede en slechte tijden, in ziekte en gezondheid, in tijden van rijkdom en armoede.’
Ik weet het. Zijn mond vormde die woorden voordat hij zich over haar hand boog die hij in de zijne hield.
‘Ik beloof je te volgen waarheen je ook mag gaan, je troost en je rustpunt te zijn. Ik houd van je, mijn liefste.’ Aliks ogen straalden als zeldzame groene diamanten. De dominee schraapte zijn keel.
‘Mag ik dan nu jou, Alik, verzoeken mij na te zeggen. Ik, Alik Jarman, neem jou Blaire Regan tot mijn wettelijke echtgenote.’
Blaire zoog ieder woord dat Alik zei in zich op.
‘Ik zweer dat ik altijd van je zal blijven houden, tot aan mijn laatste adem. Mocht ik voor jou gaan, dan zal ik op je blijven wachten. Als jij voor mij mocht gaan, dan zweer ik dat ik alleen zal blijven leven om ooit weer bij jou te kunnen zijn. Voor altijd en altijd... ik houd van je, mijn liefste.’
De dominee keek hen glimlachend aan.
‘Dan verklaar ik jullie hierbij tot man en vrouw. Alik, als je een ring hebt die je aan je bruid wilt geven, dan kun je dat nu doen.’
Blaire stak haar hand uit zodat hij de witgouden ring bij haar verlovingsring kon schuiven. Ze was zo gelukkig dat ze amper kon ademhalen.
De dominee wendde zich tot haar. ‘Heb jij ook een teken van liefde dat je aan je echtgenoot wilt geven?’
‘Ja, dat heb ik.’
Aliks ogen werden groot van verbazing toen Blaires moeder naar voren stapte en Blaire de ring overhandigde die ze meer dan een jaar geleden had gekocht voordat ze het bezoek had gebracht aan zijn ouderlijk huis. Ze had hem al die tijd bewaard in haar juwelenkistje.
Tijdens een van Aliks lezingen had hij gepraat over opalen, en hij had tussen neus en lippen door opgemerkt dat een bruidegom zich gelukkig mocht prijzen als hij een ring met een zwarte opaal kreeg van zijn bruid, omdat die zo zeldzaam waren.
Nadat ze verliefd was geworden op hem, was ze naar een juwelier gegaan die Australische opalen verkocht. Hij had haar een zwarte opaal getoond die een groene weerschijn had, precies in de tint van Aliks ogen. De steen was heel duur, maar ze had net zolang gespaard tot ze de juwelier kon vragen hem in een gouden ring te plaatsen.
Het hart bonsde in haar borst toen ze de ring aan Aliks vinger schoof.
Hij staarde er zo lang naar, dat ze even vreesde dat hij was vergeten dat er nog een belangrijk deel van de ceremonie moest worden afgehandeld. Toen hij het hoofd ophief, lag er een glimlach op zijn gezicht, die alleen voor haar was bedoeld. De glimlach die haar hart deed bonzen van opwinding. Zijn ogen waren als laserstralen die diep binnen drongen in haar ziel.
‘Ik herinner me die lezing. Wat lief van je dat jij je dat ook hebt herinnerd. Ik houd van je omdat je zoveel van mij houdt.’
Plots communiceerde hij niet langer alleen met woorden, maar ook met zijn mond, die haar vertelde hoeveel hij van haar hield.
‘Blaire?’ Alik raakte teder haar naakte schouder aan.
Ze deed net alsof ze sliep. Het was zeven uur in de ochtend. Na een huwelijksnacht vol puur genot had ze de slaap niet kunnen vatten, en was ze ademloos blijven wachten tot hij weer wakker zou worden, zodat ze het ritueel konden herhalen.
Hij duwde opnieuw tegen haar schouder. ‘Liefste?’
Ze vond het heerlijk om deze grote, sterke man van haar een beetje te plagen. Toen hij een derde keer over haar arm wreef, kreunde ze zachtjes. ‘Hoe laat is het?’ mompelde ze quasi-slaperig. ‘Heeft Nicky me nodig?’
De scherpe manier waarop hij inademde, was precies wat ze had willen horen. ‘Nee, hij is bij Hannah en Dom, weet je nog?’
Ze wendde zich van hem af en deed net alsof ze uitgeput was. Na vijf minuten kreeg ze echter medelijden met hem. ‘Lieveling?’
‘Ja?’ vroeg hij op gespannen toon.
‘Sorry, je zei net iets tegen me...’