Home>>read Plotseling papa free online

Plotseling papa(108)

By:Rebecca Winters


‘Hij lijkt op jou, Estelle.’ Na die opmerking dromde iedereen rond de baby. ‘Hoe oud is hij?’ vroeg hij op vreemd gesmoorde toon.

Kennelijk was zelfs iemand die zo koud en gevoelloos was als Mr. Jarman niet immuun voor een kind als Nicky.

‘Twee maanden,’ verklaarde Alik op trotse toon.

Na twintig minuten van voortdurende belangstelling vertoonde hun zoon tekenen dat hij zijn flesje wilde, en hij weigerde getroost te worden, tenzij zijn mama of papa hem vasthielden.

Blaire zag hierin het perfecte moment om met hem naar boven te gaan. Onderweg zou ze kunnen stilhouden om die documenten te ondertekenen. Ze ving Mrs. Jarmans blik op. De oudere vrouw leek haar gedachten te lezen

‘Kom mee, lieve schat. Je bent moe. Ik ga je naar bed brengen,’ zei Blaire, maar tot haar verbazing weigerde Alik haar het kind te overhandigen.

‘Voordat we welterusten zeggen,’ zei hij op luide toon zodat iedereen stopte met praten, ‘wil ik nog iets zeggen.’

Hoewel ze zich niet kon voorstellen wat het was, kreeg ze een onbehaaglijk voorgevoel, en ze huiverde onwillekeurig.

‘Moeder, zou jij Nicky even willen nemen?’

Mrs. Jarman was er niet op voorbereid om opgezadeld te worden met haar kleinzoon, maar Alik liet haar geen keus.

‘Dit is inderdaad een heuglijke avond. Blaire heeft me de gelukkigste man op aarde gemaakt door me een zoon te schenken. Nu zou ik haar graag willen bedanken in het bijzijn van mijn familie en vrienden.’ Hij keek om zich heen.

‘Door een wrede speling van het lot was ik me er niet van bewust dat ze zwanger was totdat ze me een paar weken geleden opzocht en me mijn zoon bracht. Natuurlijk ben ik ook niet aanwezig geweest bij de bevalling. Geen enkele vrouw zou dat moeten doormaken zonder de hulp en de steun van haar echtgenoot.’

O nee, Alik, doe dit alsjeblieft niet.

‘Blaire mag me dan eens hebben verlaten, maar door een wonder is ze bij me teruggekeerd. Nu laat ik haar nooit meer gaan.’

Eer ze wist wat er gebeurde, voelde ze dat hij de ring van haar tante van haar vinger trok en er een andere voor in de plaats schoof.

‘Vanavond kondig ik officieel onze verloving aan. We zullen trouwen in Laramie zodra we daar terug zijn. Ik weet dat jullie ons allemaal het allerbeste toewensen in ons nieuwe leven. Als jullie ons willen bezoeken, zijn jullie natuurlijk van harte welkom. Onze camper staat voor iedereen open. We willen graag dat Nicky in contact blijft met zijn grootouders en tantes en ooms aan de oostkust. Als het traject klaar is, zullen wij de kogeltrein nemen en jullie opnieuw bezoeken. Tegen die tijd zal ons kleine gezin zich al wel hebben uitgebreid.’ Hij lachte schalks.

‘En als jullie ons nu willen excuseren; onze zoon laat zijn grootmoeder weten dat het bedtijd voor hem is. We vertrekken morgenochtend met de eerste vlucht naar Denver. Het was fijn jullie allemaal weer eens gezien te hebben.’

Toen hij naar de huilende Nicky reikte, slaagde Blaire erin haar hand uit de zijne te trekken. Terwijl zijn broer en zus nog even met hem praatten, maakte zij van die gelegenheid gebruik om de kamer uit te glippen. Mrs. Jarman volgde haar op de voet. Haar ogen glinsterden van woede.

‘Wist jij hiervan?’ siste ze.

‘Nee, helemaal niets. Ik zweer het! Alik weet dat ik niet van plan ben om met hem te trouwen. Ik moet nog twee weken bij hem blijven, en dan gaan Nicky en ik terug naar San Diego.’

‘Ik geloof je. Mijn zoon is gek geworden. Kom mee naar mijn slaapkamer. Snel.’

Als in een roes volgde Blaire zijn moeder naar haar privévertrekken. Zodra ze de kamer betrad, zag ze twee mannen zitten aan een schrijftafel. Voor hen lag een stapeltje papieren.

‘Geef mij die ring,’ beval Mrs. Jarman.

Het was dezelfde ring die Alik haar een jaar geleden had gegeven in San Diego. Ze trok hem van haar vinger en legde hem in Mrs. Jarmans uitgestoken hand.

‘Ga zitten. Mr. Cox zal je tonen waar je moet tekenen. Mr. Santon zal optreden als getuige. Ik ga naar beneden en houd Alik lang genoeg bezig om jou de kans te geven terug te gaan naar zijn kamer, voordat hij naar boven komt.’

‘Dat zal niet nodig zijn, moeder.’

Na het horen van Aliks onverbiddelijke stemgeluid dat weerklonk vanuit de deuropening, slaakte Blaire een kreet van schrik.





Hoofdstuk 10





Ze was op slag misselijk. Langzaam draaide ze zich om. Tot haar schrik zag ze dat Mr. Jarman naast zijn zoon stond. Van Nicky was taal noch teken te bekennen.



‘Mr. Cox? Mr. Stanton? Zou u zo vriendelijk willen zijn om buiten te wachten? Dit is een familieaangelegenheid, maar blijf alstublieft in de buurt voor het geval we met u moeten praten,’ beval Alik.

‘Natuurlijk,’ zei de oudere advocaat, na even zijn keel te hebben geschraapt.

Toen de beide mannen de deuropening bereikten, trok Alik de papieren uit de hand van Mr. Cox en wachtte hij tot ze de kamer hadden verlaten.