Tegen de tijd dat ze de nieuwe schoenen had uitgepakt, kwamen de dienstmeisjes met het ledikantje. Ze hoorde dat Alik hen vroeg de maaltijd naar hun kamer te brengen.
Ze verwachtte niet dat hij in slaap zou vallen, zelfs al gingen ze even liggen voor het feest. Maar als hij onder de douche stond, zou ze misschien even uit de kamer kunnen glippen...
Maar dat had ze verkeerd gedacht. Na de maaltijd en vier uurtjes rust verdween ze naar de badkamer om zowel Nicky als zichzelf te baden. Toen ze een tijdje later de kamer weer inkwam, gekleed voor het feest, stond hij midden in de kamer, druk bezig zijn strik te knopen. Hij zag er prachtig uit in zijn smoking.
Ze kreunde hulpeloos. Hij had dus kennelijk een douche genomen in een andere badkamer. Dat betekende dat ze geen kans meer zou krijgen om weg te glippen. Ze zou tijdens het feest een poging moeten wagen. Misschien zou zijn moeder haar een teken geven.
Zodra Alik haar zag, liep hij op haar toe en nam de baby van haar over. Zijn groene ogen dwaalden over haar heen en namen ieder detail op; van de zilveren sandaaltjes aan haar voeten tot aan haar kastanjebruine haren, die als een glanzende cape om haar schouders golfden.
‘Wat vind je van onze zoon?’ vroeg ze ademloos.
Langzaam verplaatste hij zijn blik naar Nicky, die er zo schattig uitzag in zijn witte pakje, dat Blaire haar emoties amper onder controle wist te houden.
Toen Alik hem in de lucht tilde en de baby lachte, zag ze dat ook bij hem de tranen in de ogen waren gesprongen. Uit zijn glimlach sprak de liefde en de trots die hij voelde voor zijn zoon.
Ze wenste vurig dat ze een fototoestel bij de hand had gehad om dit moment vast te leggen. Maar eigenlijk was dat niet nodig, want dat beeld zou ze voor altijd met zich meedragen in haar hart en in haar hoofd.
Uiteindelijk legde Alik de baby tegen zijn schouder en wendde zich naar Blaire. ‘Het is halftien. Zullen we gaan?’
Hij pakte haar hand en trok haar mee naar de deur. Na een flinke wandeling door de gangen, bereikten ze uiteindelijk de majestueuze wenteltrap.
Het geluid van muziek, gelach en stemmen zweefde vanaf de benedenverdieping naar hen op. Blaire had nog nooit ergens zo tegenop gezien als tegen dit moment, maar Alik was haar leven, dus geen enkele opoffering was groot genoeg voor hem.
Door zich aan haar afspraak te houden met hem, en met zijn moeder, zou ze straks samen met Nicky kunnen terugkeren naar San Diego.
De staf moest ingeseind zijn, want zijn moeder stond hen onderaan de trap in de marmeren foyer op te wachten. Ze was een toonbeeld van elegantie in haar lange japon van donkerrood fluweel.
Haar ogen glansden van trots toen ze naar haar zoon keek. Maar toen ze Nicky even op zijn voorhoofdje kuste, flitste haar blik onmiddellijk naar Blaire. Een blik die haar vertelde dat ze zich maar beter aan haar belofte kon houden.
Om niet uit haar rol van hartelijke gastvrouw te vallen, en om indruk te maken op Alik, kuste ze Blaire ook op de wang. ‘Ik vind je zo wel,’ fluisterde ze in haar oor. ‘Wacht hier tot het orkest stopt met spelen.’
Toen ze hoorden dat zijn moeder aankondigde dat Alik was gearriveerd met een speciaal geschenk voor zijn vader, verstrakte Aliks greep om Blaires hand en wilde hij haar meetrekken.
‘Nee, Alik.’ Ze probeerde zich los te maken uit zijn greep. ‘Ga jij maar eerst met Nicky. Ik kom zo.’
‘We gaan dit op mijn manier doen, of anders helemaal niet.’
Hij liet haar geen keus. Ze moest wel met hem mee lopen, of ze dat nu wilde of niet. Hij sleepte haar bijna mee naar de deuropening, waar ze werden begroet met geklap en gejuich.
Er waren zo’n vijftig tot zestig gasten aanwezig. Niet zoveel als Blaire had verwacht. Ze herkende zijn broer en zus met hun gezinnen.
Alik trok haar mee in de richting van zijn ouders, die voor de enorme open haard stonden.
Mr. Jarman was bijna even lang als Alik en waarschijnlijk zo’n veertig pond te zwaar. Hij was gekleed in eenzelfde smoking als zijn zoon, en zijn donkerblonde haar was met zilver doorweven. Hoewel hij wel wat ouder leek te zijn geworden, waren zijn blauwe ogen nog even kil en afstandelijk als de laatste keer dat hij zijn zoon had gezien.
Blaire had zo’n geweldige band met haar ouders, dat ze absoluut geen begrip kon opbrengen voor deze kille begroeting. Het deed haar opnieuw pijn om te zien dat de beide mannen elkaar de hand schudden in plaats van elkaar stevig te omhelzen en misschien zelfs een traan weg te pinken omdat ze elkaar al zolang niet hadden gezien.
‘Vader, gefeliciteerd. Herinner je je Blaire nog?’
De oudere man knikte. ‘Ze is op negentien augustus bevallen van onze zoon. Mag ik je voorstellen aan Nicholas
Regan Jarman? Nicky, dit is je grootvader. Lach eens even naar hem.’
De baby drukte zijn donkere hoofdje dichter in Aliks hals, wat Blaire bijna tot tranen roerde. Terwijl de rest van de kamer kreten van blijdschap en verbazing slaakte, tilde Mr. Jarman het kind uit Aliks armen.