Maar toen er twee dienstmeisjes verschenen die Alik begroetten alsof hij de spreekwoordelijke verloren zoon was en hun koffers naar binnen droegen, realiseerde ze zich dat dit zijn ouderlijk huis was.
Het huis bleek inderdaad op die lijst te staan, wat Alik haatte. Hij noemde het een criminele monstruositeit, omdat het in stand werd gehouden terwijl er zoveel mensen dakloos waren.
Tijdens het bezoek, bleef Blaire zich Alice in Wonderland voelen. Ze zouden eigenlijk maar twee dagen blijven, maar omdat Alik naar Kentucky moest voor dat seminarium, werd het uitgebreid met nog een dag.
En toen was de nachtmerrie begonnen...
Ook dit keer werden ze door dienstmeisjes begroet. Voor het huis stonden een aantal limousines geparkeerd.
De dienstmeisjes waren zo verrukt van de baby, dat Blaire even vreesde dat ze nooit binnen zouden komen. Pas toen Alik zag hoe moe ze was, vroeg hij de dienstmeisjes hun bagage naar binnen te brengen.
Toen ze verklaarden dat Mrs. Jarman opdracht had gegeven om Blaire naar de blauwe kamer te brengen, waar ook een ledikantje was geplaatst, maakte Alik meteen korte metten met dat plan.
‘Blafte en de baby slapen in mijn kamer. Wil je ervoor zorgen dat het ledikantje daarheen wordt verplaatst? Onze zoon moet een poosje slapen voor het feest van vanavond,’ zei hij op gebiedende toon.
Blaire durfde niet te protesteren in het bijzijn van het personeel, maar toen ze eenmaal in zijn enorme suite waren, die zich in de andere vleugel van het landhuis bevond, luchtte ze haar hart.
‘Ik kan hier niet slapen, Alik. Ik ben niet je vrouw en ook niet je verloofde. Als ik hier intrek, zal dat nieuws zich als een lopend vuurtje door het huis verspreiden. Toen je moeder vorige week bij ons was, vertrok ze met de wetenschap dat ik met iemand anders ben verloofd. Misschien trek jij je niets aan van de geldende waarden en normen, maar ik wel.’
De arrogante glimlach die zich over zijn gezicht verspreidde terwijl hij met Nicky door de kamer wandelde, stond haar helemaal niet aan.
‘Onze kleine jongen is het bewijs dat wij in het verleden een verhouding hebben gehad. Denk je nu werkelijk dat de mensen zich in de luren laten leggen door het feit dat wij in aparte kamers slapen? En wat mijn moeder betreft... zij heeft ons samen in de camper gezien, dus zij zal echt wel haar eigen conclusies hebben getrokken.’
Blaire voelde dat de situatie uit de hand begon te lopen. ‘Er staat hier maar één bed, Alik.’
‘Ik slaap wel op de divan, net zoals toen ik nog een jongetje was. Nicky, weet je dat ik dan mijn slaapzak daarop legde en net deed alsof ik op safari was in Kenia? Ik weet zeker dat hij hier nog ergens in een kast moet liggen. Laten we maar eens even gaan zoeken.’
Gedurende de afgelopen twee weken was Alik niet echt meegaand geweest, maar ze hadden bepaalde dingen nog redelijk kunnen bespreken. Sinds hij hen echter mee uit winkelen had genomen in Denver, was er geen land meer met hem te bezeilen.
Hij was ongenaakbaar geworden. Het maakte haar zorgen dat ze zijn gedrag niet langer kon voorspellen. En daardoor werd zij op haar beurt weerspannig. ‘Ik kan me voorstellen dat je, als je als kind opgroeit in een huis dat bijna een museum is, behoefte hebt om je eigen fantasiewereldje te scheppen, maar dit is de realiteit en je bent nu volwassen.’
‘Gelukkig wel, ja. En oud genoeg om deze ellendige plek voorgoed achter me te laten zodra Nicky is voorgesteld aan het hof,’ spotte hij op verbitterde toon.
‘Als ze het ledikantje hebben gebracht, zal ik vragen of ze iets te eten willen brengen op onze kamer. Daarna gaan we, net als Nicky, een dutje doen. Geen van ons tweeën wordt geacht een voet buiten deze kamer te zetten voordat we vanavond onze entree maken in de balzaal. Mijn moeder wil onze aanwezigheid geheim houden tot dat gedenkwaardige moment. Om aan haar wensen tegemoet te komen en haar niet teleur te stellen, zullen we onze zoon uit het zicht houden.’
Hij klonk zo stellig dat Blaire er bang van werd. Ze wendde zich van hem af en begon de nieuwe kleren uit te hangen. Ze moest bezig zien te blijven terwijl ze nadacht over een manier waarop ze heel even bij hem vandaan kon komen.
Ergens in dit enorme huis zat zijn moeder op haar te wachten met de documenten die de advocaat van de familie had opgesteld. Documenten waarmee de familie zich ervan wilde verzekeren dat ze nooit ofte nimmer ook maar een cent van het Jarman-fortuin voor zichzelf zou opeisen.
Maar na de ervaringen van vorig jaar, toen Alik Blaire alleen had gelaten, was hij kennelijk tot de conclusie gekomen dat hij haar en de baby dit keer geen moment uit zijn ogen zou laten om een herhaling te voorkomen.
Wat Blaire echter de stuipen op het lijf joeg, was het feit dat zijn moeder haar verantwoordelijk zou houden als ze er niet in zou slagen om een manier te bedenken om lang genoeg te ontsnappen aan Aliks aandacht om hun afspraak na te komen.