Catherines blik verzachtte maar voordat ze iets kon zeggen nam Dean haar gezicht in zijn handen en zei: ‘Toen jij terugging naar Georgia wist ik het zeker. Jij bent de vrouw waar ik mijn hart aan geef. Jij bent de vrouw met wie ik de rest van mijn leven wil delen, schat.’
Ze schoot vol en Dean wist niet of dat een goed of slecht teken was. ‘Zeg je nou dat je met me wilt trouwen?’
‘Ja, dat is precies wat ik zeg. Ik wil dat je de mijne wordt. Ik wil dat de wereld weet dat jij bezet bent en dat dit kind gekoesterd wordt.’
‘Dean, wat moet ik zeggen?’
‘Zeg dat je van me houdt. Zeg ja, lieverd,’ gromde hij. Dean kuste haar voorhoofd, haar wang, en toen eindelijk haar lippen. Hij slaakte een zucht van ontlading toen ze zich tegen hem aan drukte en haar armen om zijn nek sloeg. Dean trok zich heel even terug en zei: ‘Alleen jij, Catherine. Jij bent de enige. Vanaf het moment dat ik je foto zag was ik verkocht, liefje.’
‘Ja, Dean. O god, ik hou zoveel van je en ik moet je zoveel vertellen. Ik...’
Hij snoerde haar de mond met een kus en hield haar toen op een afstandje. ‘Je bent hier, daar gaat het om. Ik hou van jou.’
‘Ik hou ook van jou.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik kon niet slapen, ik kon niet werken. Ik kon alleen maar aan jou denken. En toen deed ik die zwangerschapstest en werd ik zo bang.’
‘Bang?’
‘Ik was bang dat ik te lang gewacht had. Ik was bang dat je me niet meer wilde.’ Ze legde haar hand op haar buik en fluisterde: ‘Ik was zo ontzettend bang dat je ons niet zou willen.’
‘O, liefje, hoe kon je dat nou denken? Jij bent mijn wereld. Dat weet je toch wel?’
‘Het is gewoon zo ingewikkeld allemaal. Ik moet de erfenis van mijn ouders nog afhandelen en mijn leven is in Georgia.’
‘Het maakt mij niet uit waar als ik maar samen met jou ben.’
Catherine glimlachte en drukte een kus op zijn mond. Dean had nog nooit zoiets lekkers geproefd.
‘Weet je, ik zou het heerlijk vinden om dichter bij Gracie te wonen. En jouw moeder en zus waren heel aardig toen ik ze de vorige keer sprak.’
Hij rolde met zijn ogen. ‘Ze zijn stapelgek op je. Ze zijn woedend dat ik zo’n eikel ben geweest tegenover jou.’
‘Ik denk... Ik denk dat het voor de baby heel fijn is om dicht bij haar oma te wonen, toch?’
Dean hoorde dat ze ervan uitging dat de baby een meisje was, maar hij vermoedde dat Catherine zich er zelf niet eens bewust van was. Hij stelde zich een roodharig elfje voor en grijnsde. ‘Ja, mama zal door het dolle heen zijn en we zouden nooit van ons leven om een oppas verlegen zitten.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij bedacht wat ze allemaal achter zou laten in Georgia. ‘En jouw leven in Atlanta, dan? Je vriendin Mary en het huis van je ouders? Ga je dat niet missen?’
Catherine beet op haar lip en keek naar zijn shirt. Plukkend aan een los draadje zei ze: ‘Mary zal ik zeker missen maar ik hoor bij jou en de baby, Dean.’ Ze keek hem weer aan. ‘En Mary en ik kunnen contact houden door bij elkaar te logeren of via de computer. Zo ver weg is het ook weer niet.’
‘En je werk dan?’ vroeg hij om zo veel mogelijk te voorkomen dat ze een beslissing nam die ze later zou betreuren.
‘Dean, alle familie die deze baby heeft is in Ohio. Ik wil dat ze dicht bij hen is.’ Ze maakte een onverschillig gebaar. ‘Ik kan overal werken. Dat is het mooie van webdesigner zijn.’
‘Je moet het zeker weten, lieverd.’
‘Ik weet het zeker,’ zei ze resoluut. ‘Bovendien zat ik eigenlijk stiekem te denken dat ik wel even wat minder zou willen werken om me een tijdje te kunnen concentreren op het moederschap.’
Dean zuchtte. ‘Ik zie jou wel voor me op blote voeten en zwanger. Die carrière kan wachten.’
Ze lachte. ‘Ho ho, we hoeven niet helemaal terug naar de jaren vijftig, Dean. Ik zei niet dat ik helemaal niet meer ging werken. Alleen even ertussenuit.’
Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Tenzij ik zorg dat je chronisch zwanger bent.’
Ze lachte en sloeg hem op zijn borst. ‘Dat is dan afgesproken. Hoe laat ben je hier klaar?’ Ze stond op van zijn schoot en ging voor hem staan. ‘Ik wil Gracie het goede nieuws vertellen.’
Dean ging staan en trok haar zachtjes dicht tegen zich aan. Hij kuste haar boven op haar hoofd en mompelde: ‘We gaan nu maar, we moeten eerst even ergens anders langs.’
Ze deed een stap naar achteren en keek hem aan. ‘O ja? Waar dan?’
‘Mijn huis.’ Hij stopte en corrigeerde zichzelf. ‘Ons huis, bedoel ik.’ Hij legde zijn handen op haar billen en kneep even. ‘We moeten de deal nog even bezegelen, vind je ook niet?’