‘Ik heb haar nog niet gezien,’ zei Catherine snel met gedempte stem. ‘Niet meer bellen, hoor.’
Ze hoorde Mary vloeken. ‘Waarom duurt het zo lang, mens? Ik zit me hier op te vreten.’
Als Catherine niet zo nerveus was geweest had ze hard gelachen om Mary’s ongeduld. ‘Ik sta nu voor Gracies deur.’ Ze keek naar een paar gebarsten bakstenen in de muur boven de voordeur en zei: ‘Ik denk tenminste dat het haar deur is. Maar goed, ik bel je later om alles te vertellen. Afgesproken?’
Mary zuchtte diep. ‘Goed dan, maar niet te lang wachten.’
Catherine grinnikte. ‘Ik zou niet durven.’
Ze namen afscheid en Catherine had haar telefoon nog niet goed en wel opgeborgen toen de deur opeens openzwaaide. Voor het eerst in haar leven stond ze oog in oog met haar zus. Ongelooflijk, de foto’s in de e-mails hadden niet gelogen. Ze hadden een tweeling kunnen zijn. Ze hadden hetzelfde rode haar behalve dat Gracie fijne, golvende lokken had en Catherines volle bos altijd supersteil was geweest. Dezelfde groene ogen. Dezelfde bouw. Rond. Gracie was misschien twee centimeter korter. Toch was het raar. Alsof ze naar een andere versie van zichzelf keek.
Nadat Catherine in de brieven had gelezen dat ze een zus had, was het een kwestie geweest van even zoeken op internet. Ze had Gracie gevonden op een social media-site. Het was allemaal zo ontzettend snel gegaan.
‘Catherine,’ zei Gracie zacht. ‘Daar ben je dan eindelijk.’
Ondanks haar voornemen niet te huilen merkte Catherine dat de tranen over haar wangen stroomden. ‘Eindelijk,’ zei ze met trillende stem.
Zonder nog iets te zeggen stapte Gracie naar buiten en ze pakte haar vast in een stevige omhelzing. Een paar seconden bleef Catherine gewoon staan, net als Gracie huilend en te verbijsterd om te praten. Ze kwam snel weer bij haar positieven en beantwoordde de omhelzing zo innig als ze kon. Weer een paar seconden later deden ze allebei een stap naar achteren. Catherine sprak eerst. ‘Ik ben zo blij dat ik gekomen ben.’
‘O, ik ook.’ Gracie schrok op en sloeg een hand tegen haar voorhoofd. ‘Ik laat je zomaar in de kou staan. Sorry, sorry, sorry. Kom binnen.’
‘Dank je.’ Toen Catherine het pakhuis instapte keek ze even snel om zich heen. Ze was sprakeloos toen ze zag hoe prachtig het binnen was. ‘Wat een mooi huis.’
‘Dat verwacht je niet van de buitenkant, hè?’
Catherine lachte en voelde het bloed naar haar wangen stijgen. ‘Inderdaad.’
Gracie knipoogde. ‘Ik reageerde precies zo toen ik hier voor het eerst was. Het is Wades huis maar zijn zus heeft het ingericht. Zij is geweldig.’
‘Dat geloof ik,’ mompelde Catherine rondkijkend in de grote open ruimte. Het was er warm en uitnodigend. Ze werd meteen minder nerveus. Hoge plafonds en witte eikenhouten vloeren die perfect pasten bij de Aziatische, bordeauxrode loungebank en bijpassende ronde fauteuils. Ze bewonderde de roestvrijstalen keukenapparatuur. Ze zag een mooie metalen wenteltrap die naar de tweede verdieping leidde. Deze moderne inrichting was het tegenovergestelde van de stijl van het grote victoriaanse huis van haar ouders in Georgia.
‘Over Wade gesproken, ik wil je graag aan een paar mensen voorstellen. Vind je dat goed?’
Catherine glimlachte. ‘Is je verloofde er nog steeds niet zeker van dat het zuivere koffie is?’ Ze wist dat Wade, de man die nog maar een paar weken geleden Gracie ten huwelijk vroeg, privédetective was, en lichte bedenkingen had gehad tegen een vrouw die uit het niets kwam en zei dat ze Gracies lang verloren zus was. Maar ze had gedacht dat hij haar inmiddels had nagetrokken en tevreden zou zijn. Misschien had ze dat mis.
Gracie maakte een luchtig handgebaar. ‘Nee joh, dat is het niet. Iedereen is zo nieuwsgierig naar je, ze willen je dolgraag ontmoeten.’
Catherine ontspande. ‘Dat snap ik. Ik ben trouwens ook nieuwsgierig naar hen.’
Gracie knikte. ‘We kunnen allemaal niet wachten, dat is logisch, maar ik dacht dat het beter zou zijn om je niet meteen in het diepe te gooien. Ik wilde graag alleen met je zijn als ik je voor het eerst ontmoette. We hebben een schema bedacht om iedereen langzaamaan te introduceren.’
Catherine zette haar tas op een stoel naast een lange, toonbankachtige tafel, en antwoordde: ‘Ik wilde ook alleen met jou zijn. Er wilde een vriendin meekomen maar ik heb haar aanbod afgeslagen. Het leek me bij uitstek een moment om niemand anders bij te hebben.’
‘Je vriendin Mary? Over wie je vertelde in je mailtjes?’
Catherine kruiste haar armen voor haar borst en knikte. ‘De enige echte.’
‘Ze had mee moeten komen. Ik wil haar ook zo graag ontmoeten.’
‘Dat gaat ook zeker gebeuren,’ giechelde ze. ‘Die laat zich niet tegenhouden.’