Te laat besefte Catherine wat ze gedaan had. Een man als Dean om de tuin leiden was gevaarlijk. ‘Niemand,’ gaf ze toe. ‘Ik ging net een afspraak maken voor de sauna, verder niets.’
Hij verslapte zijn greep maar liet haar niet los. ‘Waarom nam je je telefoon niet op?’
Ze trok zich los, kwaad dat hij die vraag durfde te stellen. ‘Je hebt geen idee?’
Hij legde een ruwe hand op haar wang. ‘Ik heb je gekwetst.’ Zijn stem was laag en schor. ‘Het spijt me, liefje.’
Eindelijk kwamen ze tot de kern van de zaak. Catherine overwoog om hem af te kappen door te weigeren naar zijn kant van het verhaal te luisteren maar ze herinnerde zich haar gesprek met Gracie over hem een kans geven het uit te leggen. Had ze trouwens geen recht op de waarheid? Catherine vond dat ze in elk geval het recht had om te weten of hun nacht samen iets voor hem had betekend. ‘Zeg eens, Dean, en wees eerlijk, alsjeblieft.’
Hij schoof zijn handen in zijn zakken. ‘Ik zal altijd eerlijk tegen je zijn, Catherine.’
Daar was ze niet zo zeker van maar ze liet het gaan. ‘Ben je alleen met mij naar bed gegaan om antwoorden te krijgen?’ vroeg ze hem recht op de man af. ‘Was dat wat onze nacht samen was?’
‘Jezus, Catherine,’ gromde hij. ‘Heb je dat al die tijd gedacht?’
Catherine deed een losgeraakte pluk haar achter haar oor en ging verder. ‘Je zei zelf dat je voordat ik terugging naar Georgia alle antwoorden zou hebben. Wat moet ik dan denken?’
Dean schudde zijn hoofd en keek naar de grond. ‘Ik ben een ongelooflijke klootzak geweest en dat weet ik, maar ik zou je nooit gebruiken.’
Tranen prikten in haar ogen bij het horen van de oprechtheid in zijn stem. Ze moest wegkijken om niet in te storten. Een ruwe hand onder haar kin bracht haar blik terug op hem. ‘Wat wij hebben gedeeld was bijzonder,’ zei hij zacht. ‘Het had niets te maken met antwoorden en alles met jou en mij.’
Catherine wilde hem zo graag geloven, wat precies het probleem was. ‘Ik weet niet wat je van me wilt, Dean,’ zei ze eerlijk. ‘Je vertrouwt me niet en toch ben je hier. Waarom?’
‘Omdat ik constant aan je denk,’ gromde hij, niet bepaald opgewekt. ‘Ik verlang de hele tijd naar je. Elk uur dat ik niet bij je was, was een marteling.’
‘O god,’ kreunde Catherine. Dat was de druppel. Tegen deze aanval kon ze niet op.
‘Stuur me niet weg, lieve Catherine,’ mompelde hij terwijl hij zachtjes met zijn lippen langs de hare streek. ‘Geef me een kans het goed te maken. Alsjeblieft.’
‘Jij vecht niet eerlijk,’ klaagde ze. En de tranen liepen over haar wangen. ‘Helemaal niet eerlijk.’
Hij veegde ze weg met zijn duim. ‘Ik doe alles wat je wilt om je weer vast te mogen houden,’ zwoer hij. ‘Alles.’
Catherine liet haar armen om zijn nek glijden. Zijn viriele geur vulde haar neusvleugels en haar libido schoot omhoog. ‘Ik ga binnenkort weer naar huis, weet je nog? Terug naar Georgia.’ Het idee dat ze Dean moest achterlaten, nooit meer in zijn armen zou liggen, sneed dwars door haar hart.
‘Dan moeten we maar het beste maken van de tijd die ons nog rest, denk je ook niet?’ vroeg hij terwijl hij bukte en haar in zijn machtige armen nam.
Ze knikte maar voordat hij haar mee kon nemen naar het bed had ze de tegenwoordigheid van geest om te vragen: ‘Betekent dit dat je vannacht bij me blijft?’
‘Als het van jou mag.’
Catherine kon zweren dat ze Deans armen voelde beven maar ze had het zich vast ingebeeld. Een sterke zelfverzekerde man als Dean zou nooit zo’n teken van zwakheid vertonen. ‘Alleen als ik naast je wakker mag worden,’ zei ze naar hem lachend. ‘Maar Duke dan? Moet je niet naar huis voor hem?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘De buurman kwam eerder thuis dan verwacht. Duke is weer naar huis.’
‘O, dan is het goed.’ Toen ook dat obstakel uit de weg was gaf Catherine zich over. Ze leek wel helemaal gestoord, maar ze wilde verdorie nog een kans met hem. Nog even de tijd stilzetten om dat gevoel te koesteren dat ze alleen in Deans armen kon vinden, en nergens anders.
17
Dean zette Catherine naast het bed en bekeek haar van top tot teen. Hij kon bijna niet geloven dat hij nog een kans kreeg. Hij verdiende het niet, dat wist hij beter dan wie dan ook, maar hij was ook niet van plan te weigeren. God, zelfs met dat gekke haar en die wijde kleren was ze prachtig. Het maakte niet uit wat ze droeg want hij kende al haar lijnen en vormen al uit zijn hoofd. Haar lichaam zou voor altijd in zijn geheugen geprent staan. Nu ze alleen waren kon hij geen betere manier bedenken om de nacht door te brengen dan met een spel. Misschien memory... met blinddoek.