‘Ik ben onweerstaanbaar en dat weet jij ook,’ antwoordde Mary en ze pakte haar bij haar schouders en draaide haar om naar de trap. ‘Opschieten nu. We hebben een geheim te ontdekken.’
Dat duwtje was wat Catherine nodig had om de kamer uit en de trap op te lopen. Toen ze voor de dichte deur van de slaapkamer van haar ouders stonden keek ze over haar schouder en stak haar neus in de lucht. ‘Misschien ontdek ik wel dat ik van adel ben, of zo.’
‘Of een jarenlang vermiste maffiaprinses,’ fluisterde Mary alsof ze haar een spannend geheim toevertrouwde. ‘Dat zou cool zijn. Er zijn wel een paar mensen die ik om wil laten leggen. Mijn baas bijvoorbeeld.’ Ze vloekte. ‘Die gladjanus.’
Catherine rolde met haar ogen terwijl ze de deurknop pakte en de deur openduwde. ‘Ik betwijfel of ik maffiabloed heb. Ik kan nog geen spin doodslaan.’
Mary knipte het licht aan. ‘Maar het zou wel te gek zijn, of niet dan?’
Rondkijkend in de kamer met het kingsize bed voelde Catherine de knoop in haar maag die ze inmiddels zo goed kende. Verlies. Verdriet. Het was er allemaal. Ze kon maar niet wennen aan de leegte die er in de kamer leek te hangen. Ze zag haar moeders blauwe kamerjas over het voeteneind van het bed hangen en moest een brok wegslikken. Als ze hem zou vastpakken zou hij naar haar ruiken. Gardenia’s. Haar moeders lievelingsgeur. ‘Dan ben ik liever van adel,’ zei ze om zich op het gesprek te concentreren en het opkomende verdriet te onderdrukken.
‘Nou, laten we hopen dat we er snel achter komen.’
Catherine hoorde de twijfel in Mary’s stem en draaide zich naar haar om. ‘Denk jij niet dat papa en mama hier papieren bewaarden?’
Mary nam een slok wijn en zette haar glas op de toilettafel. ‘Er is maar één manier om daarachter te komen. Waar zal ik beginnen?’
Catherine zette haar halflege glas naast dat van Mary en keek om zich heen. Toen ze bij de kledingkast was wees ze ernaar. ‘Begin daar maar. Op de bovenste plank staat een grote witte doos. Mama heeft weleens gezegd dat ik er af moest blijven toen ik vroeg wat erin zat. Misschien zit daar een aanwijzing in.’
‘Ze zei dat je er niet aan mocht komen en jij gehoorzaamde?’ Mary schudde haar hoofd. ‘Typisch Cat.’
Catherine lachte. ‘Jij zou er induiken zodra je de kans kreeg.’
Mary lachte. ‘Zeker.’
‘Ik begin bij het bureau,’ zei Catherine. Een uur lang doorzochten ze de kamer. Mary had de grote witte doos gevonden maar daar werden ze niet veel wijzer van. Er zaten alleen een paar oude pornoblaadjes van haar vader in. Net toen Catherine het op wilde geven voor de avond riep Mary haar naam.
Catherine liep naar haar toe terwijl ze gebogen zat over de onderste lade van haar moeders nachtkastje. ‘Wat heb je gevonden?’
Mary ging staan, deed een stap naar achteren en wees naar de lade. ‘Misschien moet je zelf even kijken.’
Catherine was doodmoe en had veel te veel wijn gedronken maar door de ernst waarmee Mary gesproken had was ze onmiddellijk weer nuchter en alert. Ze ging door haar knieën en keek in de lade, bang om dichterbij te komen, alsof de inhoud naar buiten zou springen om haar te bijten. Catherine fronste toen ze een stapeltje brieven zag liggen die aan haar moeder geadresseerd waren en een opgevouwen vel papier ernaast. Catherine pakte de brieven en het vel en keek naar Mary. ‘Het ligt daar gewoon, het is vast niets belangrijks.’
‘Het lag er niet bepaald gewoon.’ Ze liet zich naast haar op de grond vallen en trok aan de bodem van de lade. Tot Catherines verbazing kwam hij los. ‘Zie je? Een dubbele bodem. Hier lagen de brieven onder verstopt. Best wel stiekem, toch? Je zou ze nooit vinden als je niet gericht aan het zoeken was.’
Catherine keek naar de brieven en voelde een steek in haar maag. ‘Mijn moeder had een geheime verstopplek. Hoe kan het dat ik die nooit gevonden heb? Ik woon hier al mijn hele leven.’
‘Nou, afgezien van het feit dat jij niet het type bent om aan je moeders spullen te zitten is het gewoon een heel goede verstopplek. Ik heb hem alleen gevonden omdat ik ernaar op zoek was.’
Ze hield de brieven omhoog en zag dat er geen afzender op stond. ‘Ik durf ze niet te lezen,’ gaf ze hardop toe.
‘Dit is de enige manier om erachter te komen, lieverd,’ zei Mary een troostende hand op haar rug leggend.
‘Dat weet ik.’
Het losse blaadje viel uit haar handen en Mary raapte het op en gaf het haar aan. ‘Hier.’
Het was dubbelgevouwen. Met trillende handen legde Catherine de brieven naast zich op de grond en ze begon het vel open te vouwen. Ze las de vervaagde woorden en liet haar schouders zakken. ‘Het is mijn geboortecertificaat. Hier staan Jean en Russell op als mijn ouders. Die kenden we al.’