Zijn houding maakte Catherine onzekerder dan ooit. Was hij van gedachten veranderd?
Dean pakte haar hand en boog dicht naar haar toe. ‘Klaar om te gaan?’
Blijkbaar niet, dacht Catherine terwijl ze zich door Dean van de stoel liet helpen. Als een perfecte heer hielp hij haar in haar jas. Ze zag Wades arm om Gracie heen, maar toen ze in zijn ogen keek, ogen die van Dean hadden kunnen zijn, zag ze dat hij zich zorgen maakte, om haar. Ze kreeg er een blos van op haar wangen. Hij gaf om haar. Zoals een broer om een zus zou kunnen geven. Opeens was Catherine blij dat hij achter haar stond. Ze lachte dankbaar en hij knipoogde terug. Toen Catherine de bezorgdheid op Gracies gezicht zag, liep ze naar haar toe en sloeg haar armen om haar heen. ‘Ik red me wel. Ik bel je morgenochtend, oké?’
Gracie knikte en lachte dunnetjes. ‘Wij hebben een afspraakje, weet je wel?’
Catherine begon te stralen. ‘Dat vergeet ik echt niet. Ik wil die 3D-film al zien sinds de eerste aankondiging.’
Gracie klapte voor haar gezicht in haar handen. ‘En daarna eten we bij Genji. Ik ben gek op hun toetjes. Ik betaal!’
‘Ha!’ snoof Catherine. ‘Dat zullen we nog weleens zien.’
Dean trok aan haar hand en Catherine begreep de boodschap. Hij wilde gaan. Hij wilde alleen met haar zijn.
Haar hart ging sneller kloppen bij het idee.
Toen ze haar tas had gepakt en ze afscheid hadden genomen liet Catherine zich door Dean bijna de club uit duwen. Toen ze bij zijn rode fourwheeldrive kwamen hield hij de deur voor haar open. Ze waagde het erop en keek in zijn ogen. De lust die ze daar zag wond haar vreselijk op maar joeg haar ook angst aan.
‘Wacht, ik help je,’ mompelde Dean en hij pakte haar bij haar middel om haar in de stoel te tillen.
Catherine voelde de hitte van zijn aanraking dwars door haar jurkje heen. ‘Dank je.’
Zijn grijns was niets minder dan duivels. ‘Gordel,’ commandeerde hij zachtjes voordat hij de deur dichtsloeg.
Toen ze eenmaal goed en wel onderweg waren besloot Catherine open kaart te spelen. ‘Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier doe,’ bekende ze. ‘Ik weet niet eens waarom ik heb toegestemd om met je mee te gaan.’
Hij keek opzij en pakte haar hand. ‘Echt niet?’
Ze schudde haar hoofd en keek voor zich uit naar buiten. De straatlantaarns leken veel te snel voorbij te schieten. Deze man had haast, zoveel was duidelijk. ‘Ik weet ook wel dat ik je wil,’ zei ze zacht. ‘Maar met je naar huis gaan terwijl ik je pas net heb ontmoet... Het voelt een beetje goedkoop. Maar dat ben ik niet,’ haastte ze zich toe te voegen. ‘Ik bedoel, ik ga nooit met een man mee na een eerste afspraakje. Niet dat wij vanavond een afspraakje hadden, maar...’
‘Catherine,’ zei Dean haar woordenstroom stoppend. ‘Het is al goed. Ik vind je niet goedkoop. Sterker nog, het is ook niets voor mij om vrouwen na een eerste afspraakje meteen mee naar huis te nemen.’ Hij keek naar haar maar het was donker en ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet zien. ‘Wat dacht je ervan als we in elk geval samen iets drinken en dan kijken wat er gebeurt, goed?’
Ze hield haar hoofd schuin en wenste dat ze hem beter kon zien. ‘Waarom ben jij het ene moment zo lief en kijk je me een seconde later aan alsof ik een of andere kwade tovenaar ben? Of toverheks, in mijn geval.’ Ze klemde haar tas nog steviger tegen zich aan. ‘Ik snap je gewoon niet.’
Hij lachte. ‘Ten eerste kun jij helemaal niet toveren. En je lijkt al helemaal niet op een heks. Daar ben je veel te mooi voor. Ten tweede kan ik er niets aan doen. Ik vind je lekker, schat. Mijn verstand zegt dat het een slecht idee is, dat ik je niet kan vertrouwen. Het probleem is dat mijn verstand vanavond niet de touwtjes in handen heeft.’
Catherine haatte en bewonderde Deans botte eerlijkheid. Ze hoefde zich in elk geval nooit af te vragen of hij meende wat hij zei. ‘En mijn verstand zegt dat ik terug moet gaan naar mijn hotel,’ zuchtte ze op haar beurt. ‘Om als een braaf meisje naar bed te gaan.’
Dean grinnikte. ‘Wat dacht je ervan als we het stoute meisje in jou laten bepalen wat er vanavond gebeurt?’
Aangezien ze niet eens wist of ze een stoute kant had moest Catherine hier even over nadenken. Dat probeerde ze tenminste. Dean streelde de rug van haar hand en Catherine kreeg telkens visioenen van hoe die duim zou voelen op andere plekken van haar lichaam. Uiteindelijk besloot Catherine dat het hoog tijd was om haar bijna onzichtbare innerlijke stoute meisje naar buiten te laten komen om te spelen. ‘Jouw huis,’ zei ze, en ze koos voor het eerst van haar leven niet voor de veilige optie.
Ze hoorde Dean vloeken voordat hij zachtjes in haar hand kneep. ‘Je zult er geen spijt van krijgen. Dat beloof ik.’