5
Vanaf het moment dat ze hem gisteravond zag was Catherine geïntrigeerd door Dean. Bij Gracie en Wade had het geleken of hij iets tegen haar had gehad en ze wilde weten waar dat vandaan kwam. Ze had Mary zelfs al over hem verteld toen ze haar belde om te vertellen hoe de eerste ontmoeting met Gracie was gegaan. Nu, aarzelend voor zijn deur in het felle licht van de vroege middagzon, vroeg ze zich af of haar nieuwsgierigheid haar niet in de problemen zou brengen. Helaas was er geen weg terug. Ze stond al op zijn stoep. En hij was toch geen monster? Had Gracie niet gezegd dat het een lieverd was? Ze zouden vast wel een manier vinden om samen door één deur te kunnen.
Catherine wilde iets moois opbouwen met haar zus en dat betekende dat ze door Gracies familie geaccepteerd moest worden. Ondanks dat Gracie en Wade nog niet getrouwd waren, liet zijn familie er geen twijfel over bestaan dat ze tot de familie behoorde. Bovendien was het alternatief dat ze de man voor de rest van haar bezoek zou negeren. Dat zou wel een heel onbeleefde indruk geven. Een klein stemmetje in haar achterhoofd zei dat er weleens andere, intiemere redenen zouden kunnen zijn waarom ze deze sexy man niet wilde negeren, maar dat stemmetje smoorde Catherine in de kiem.
Toen ze naar voren liep en de veranda op stapte begon Catherine toch weer te twijfelen. Misschien zou hij haar verzoeken om op te rotten. Misschien had hij een hekel aan onaangekondigde bezoekers. Toen Catherine Gracie vertelde over de voelbare vijandigheid van Dean jegens haar, had ze voorgesteld dat Catherine hem eens op zou zoeken. Op zijn eigen terrein. Het was zaterdag en Gracie wist zeker dat hij thuis zou zijn, maar misschien had hij wel heel veel te doen? Of erger nog, een vrouw op bezoek.
‘O god,’ mompelde ze. Voor hetzelfde geld kwam hij haar met een geweer achterna. ‘Misschien moet ik maar bellen. Dan handelen we het gezellig telefonisch af.’
Toen ze zich omdraaide om te vertrekken hoorde ze de deur achter zich opengaan. Catherine bevroor ter plekke. Haar voeten verzetten geen stap meer. Oké, er waren twee dingen die ze kon doen: zo hard als ze kon in een rechte lijn naar de veiligheid van haar huurauto sprinten, of de confrontatie aangaan. Toen ze een lage, diepe stem achter zich hoorde fluisteren raapte Catherine al haar moed bij elkaar en ze draaide zich om. Daar stond Dean. Hij leunde tegen de deurpost met een lelijke frons op zijn verder knappe gezicht. Hij droeg een nonchalante oude spijkerbroek en een wijd, grijs T-shirt. En niets aan zijn voeten. Boem, hij was om te watertanden.
‘En waar ga jij naartoe?’
Voor haar gevoel stond Catherine oog in oog met haar beul. Ze kneep in de tas die ze vasthad alsof ze zich daarmee moest verdedigen en dwong zichzelf hem aan te kijken. ‘Hoi. Eh, ik hoop dat ik niet ongelegen kom?’
‘Neu.’ Hij stapte achteruit en vroeg: ‘Wil je binnenkomen?’
‘Dank je.’ Catherine liep langs hem heen het huis in. Het was smaakvol ingericht, als op een ranch. Minder opvallend dan Wades interieur maar ruim en comfortabel. Door de vele ramen en het hoge plafond met balken leek de kamer groter dan hij in werkelijkheid was. De robuuste bruine leren bank die tegenover een grote flatscreen stond nodigde uit om te gaan zitten. De keuken was aan de achterkant van het huis en stond in open verbinding met de woonkamer, en ze zag dat er iets op het vuur stond. Ze keek naar hem op en vroeg: ‘Was je aan het lunchen?’
‘Ja.’
Dat ene woord, meer niet. Catherine zuchtte toen duidelijk werd dat Dean niet bepaald in een vriendelijke en toeschietelijke bui was. ‘Sorry, ik heb hier niets te zoeken.’
Toen ze zich omdraaide om te gaan sloot zich een sterke hand om haar bovenarm, waardoor ze meteen stilstond. ‘Ik wil mijn lunch wel met je delen, hoor. Hou je van kippensoep met noedels?’
Zijn toon was net zo onverbiddelijk als de greep om haar arm, maar het feit dat hij in elk geval enigszins beschaafd leek te willen doen gaf haar hoop. Catherine glimlachte. ‘Heerlijk, maar alleen als je genoeg hebt, natuurlijk.’
Dean snoof en liet haar los. ‘Mijn moeder heeft genoeg gemaakt voor een weeshuis. Ik zou er de hele week van kunnen eten.’
Catherine ritste haar zwarte wollen jasje open en legde het over de leuning van een bruine leren leunstoel die bij de deur stond. ‘Mama maakte altijd genoeg voor een heel leger.’ Haar hart kromp ineen bij de herinnering. ‘Papa zei altijd dat ze hem vetmestte terwijl hij geen grammetje vet had.’
‘Je mist ze,’ constateerde hij naar de keuken lopend.
Het was geen vraag, meer een observatie. Toch voelde Catherine zich verplicht te antwoorden. ‘Elke dag.’ Ze legde haar tas op de stoel en volgde hem. ‘In het begin word je overspoeld door het verdriet. Het wordt makkelijker, maar niet veel.’