‘Dat kan niet. Ze hebben me een… zender gegeven.’
‘Kun je die niet verwijderen? Ik kan je een scalpel sturen.’
‘Nee. Hij zit om mijn hals.’ Ik vertelde in het kort over de wonderen van de commandoband.
Zijn reactie was een stilte die eindeloos leek te duren.
Niet in staat het nog een minuut langer te verdragen, zei ik: ‘Niet boos zijn. Ik heb geprobeerd te vluchten, maar Hank –’
‘Trell, ik ben niet boos – tenminste, niet op jou. Ik ga alleen Hank en Bubba Boom wurgen en ze hoogstpersoonlijk aan de Hakmolen voeren.’ Hij zweeg even. ‘Ik probeer te bedenken hoe je kunt ontsnappen. Misschien kun je Zippy’s elektrische puls gebruiken om die band uit te schakelen.’
‘Dat werkt toch alleen bij wapens?’
‘Logan moest de reikwijdte beperken, omdat Zippy anders ook al die gevoelige apparatuur en computers zou beïnvloeden, toen je tijdens onze opstand de Controlekamer overviel. Maar nu ben je niet in de buurt van belangrijke systemen. Als Zippy krachtiger was en we ons netwerk al op orde hadden, zou hij Hanks hele nieuwe controlekamer kunnen uitschakelen.’
‘Hoe haal ik die begrenzer eraf?’ vroeg ik.
Riley vertelde me hoe ik het veiligheidsfilter kon verwijderen.
‘En hoe weet ik of de band is uitgeschakeld?’
‘Je ontsnapt, verstopt je en wacht dan af. Als die band het nog doet, hebben ze je zo gevonden. Maar die puls zal ook je microfoon en ontvanger kapot maken. Als ze niet achter je aankomen, zie ik je in onze voorraadkamer.’
‘Goed plan. Bedankt voor je hulp.’ Voordat Riley zijn microfoon uit kon zetten zei ik: ‘Voor het geval dit mislukt, wil ik je nog zeggen dat…’ Ik sloot mijn ogen. Waarom was dit zo moeilijk? ‘Dat het…heel stom van me was om afstand van je te nemen. Dat ik pas besefte hoeveel ik van je hou toen ik je kwijt was.’
‘Je komt wel vrij, Trella.’ Rileys stem klonk verstikt. ‘Je hebt wel ergere dingen overleefd. En deze keer is je motivatie sterker.’
‘Sterker?’
‘Ja. Ik ga nu niet reageren op wat je net zei. Je krijgt het alleen van mij persoonlijk te horen.’
Nadat Riley de verbinding had verbroken, gebruikte ik het ijzerzaagje om de tralies boven het luchtrooster door te zagen. Ik hoopte maar dat Ponife mijn vitale functies niet in de gaten hield, want mijn verhoogde hartslag zou hem zeker alarmeren. Zodra ik genoeg ruimte had gemaakt om mezelf de schacht in te wurmen, haalde ik Zippy eruit en verwijderde ik het veiligheidsfilter.
Omdat ik niets meer te verliezen had, haalde ik zonder aarzelen Zippy’s schakelaar over. Mijn ontvanger begon te janken en knalde toen, maar mijn kleine schoonmaaktrol bleef zelf stil. Logan had Zippy een speciale beschermende laag gegeven zodat zijn eigen elektronica intact zou blijven. Ik schoof de schoonmaaktrol terug de schacht in en klom erachteraan.
Voor het geval Zippy’s signaal mijn commandoband niet had uitgeschakeld besloot ik me niet te verbergen op een van mijn favoriete schuilplekken. In plaats daarvan klom ik helemaal omhoog naar het dak van niveau tien, dat tevens de bodem van de Expansie was. Ik vond een plekje tussen twee opslagcontainers en ging zitten wachten.
Eerst schrok ik van elk geluidje. Na een tijdje raakte ik gewend aan de geluiden van die enorme Expansie boven me. Nadat er voor mijn gevoel genoeg tijd was verstreken – als mijn band werkte, hadden ze me nu wel gevonden – daalde ik af naar niveau vier en ging ik op weg naar onze voorraadkamer.
Door het rooster scheen blauw licht, wat aangaf dat er niemand was. Teleurgesteld zette ik mijn voeten op de ladder en klom omlaag. De klok aan de wand gaf uur zevenenveertig aan. Ik plofte neer op de bank. Er waren 39 uren verstreken sinds ik de ziekenboeg samen met Bubba Boom had verlaten.
De pijn, de angst en de afschuwelijke gebeurtenissen eisten hun tol. Mijn hoofd bonkte door de ijle lucht. Uitgeput krulde ik me op op de bank, met Zippy, maar ik verlangde naar Riley en Schaapje.
Chaotische dromen wervelden door mijn hoofd. Outsiders zaten achter me aan. Daglicht weerkaatste in hun zilveren helmen en verblindde me. Toen werd mijn vluchtroute versperd door een hele muur van mensen. Jacy leidde de groep, en ik rende naar hem toe. Maar hij beschermde me niet. Hij greep me bij mijn arm en sleurde me terug naar de Outsiders. Daar leverde hij me uit aan Ponife, in ruil voor de metalen X. Terwijl Jacy zich lachend omdraaide, streken Ponifes witte handschoenen over mijn huid.
Ik werd met een schreeuw wakker van koude handen op mijn schouders. Mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden. Ik was gepakt.
Hoofdstuk 18
Trappend en schoppend naar de Outsider vocht ik met al mijn kracht. Ik ging nog liever de Hakmolen in dan dat ik weer werd uitgeleverd aan Ponife.