‘Dat is een plattegrond van niveau vijf,’ zei hij. ‘Wat zijn die getallen aan de zijkant?’
‘Haar vitale functies. Om te weten of ze onwaarheid vertelt,’ zei Ponife.
Ik had gedacht dat mijn situatie niet beroerder kon worden, maar daar had ik me in vergist.
‘Kunnen we haar nu ondervragen?’ vroeg Hank.
‘Nee. Ze is… doodsbang. Je moet wachten tot haar vitale functies weer normaal zijn.’
‘Hoelang duurt dat?’
‘Dat hangt van haar af.’
Hank rukte me overeind en sleepte me mee naar de nieuwe controlekamer. Hij duwde me naar Bubba Boom, en ik viel in zijn armen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Bubba Boom, terwijl hij me ondersteunde.
‘Ze heeft je voor de gek gehouden, jongen. Ze spioneert voor Jacy,’ zei Hank. Hij gooide een lange, smalle doos naar Bubba Boom, die hem opving. ‘Breng haar naar de cel. Als ze wat rustiger is, gaan we eens gezellig babbelen.’ Hij ging terug naar zijn werkstation.
Bubba Boom keek me met een gepijnigde blik aan, maar hij volgde het bevel op en droeg me min of meer de controlekamer uit. Vlak voordat de deuren dichtgingen zag ik Karla Trava met een zelfingenomen lachje naar me kijken.
Ik probeerde het Bubba Boom uit te leggen. ‘Het is een misverstand, ik was bang en –’
‘Hank zei dat je voor Jacy spioneert.’
‘Geloof je Hank eerder dan mij?’ vroeg ik.
‘Ja.’ Daarna zei hij geen woord meer.
Hij hield mijn bovenarm in een ijzeren greep. Ik was het echt spuugzat om continu zo heen en weer gesleurd te worden. We arriveerden bij Sector D5, waar appartementen zouden moeten zijn. Alleen was de gang afgesloten met een serie traliehekken. Bubba Boom richtte de langwerpige doos op het eerste hek. Hij drukte op een knop, en ik hoorde een klik.
‘Waar zijn we hier?’ vroeg ik, terwijl hij het hek openduwde.
‘Anne-Jade wilde meer cellen, vanwege de Trava’s. Daarom heeft de Commissie toestemming gegeven om deze sector in een cellencomplex te veranderen.’ Bubba Boom richtte zijn doos nu op de eerste deur rechts. Die klikte open. Deze deur was solide, op een luikje op ooghoogte na. ‘Jij bent onze eerste gast.’ Hij duwde me naar binnen.
Daglicht sprong aan toen de deur dichtsloeg. Ik vloog erop af, maar het was te laat. Er zat geen deurkruk of wat dan ook aan de binnenkant van de deur. De cel was twee meter breed en drie meter lang. Op de vloer bij de achterwand lag een mat. De ventilatie- en verwarmingsroosters waren afgesloten met stevige tralies. Verder was er alleen een wc.
Nu ik hier vastzat, bekroop me het akelige gevoel dat gevoerd worden aan de Hakmolen een genadig einde was vergeleken met wat me te wachten stond.
Terwijl ik op de mat in mijn cel lag, rukte en sjorde ik aan de band om mijn nek, maar die gaf op geen enkele manier mee. Ik vermoedde dat zelfs Logan hem niet zou kunnen verwijderen. Niet dat ik ergens heen kon.
Ik kon maar één ding doen. Ik liet mijn hand in mijn zak glijden en pakte Rileys schaapjeshanger. Ik liet hem boven mijn gezicht bungelen en overwoog mijn volgende stap. Moest ik het zendertje inschakelen? Dat zou Hank waarschijnlijk merken. En zou Riley, zonder werkende computers, eigenlijk wel weten dat ik een noodsignaal had uitgezonden?
Wat als hij zou proberen me te redden en dan zelf gepakt werd? Dat kon ik niet riskeren. Jacy had hem nodig. Maar wisten ze dat Hank niveau vijf als zijn eigen privéhoofdkwartier gebruikte? Wisten ze dat er twee Outsiders binnen waren gekomen? Te veel vragen en geen antwoorden. Mijn emoties schoten heen en weer, van doodsbang naar bezorgd en weer terug.
Eén ding wist ik zeker. Ik vertrouwde Riley. Hij was slim en zou zich niet zo gemakkelijk laten pakken als ik. Dat was in elk geval de gedachte waar ik me wanhopig aan vastklampte toen ik het schaapje indrukte en het signaal verzond.
Ik wachtte tot Hank zou komen om mijn hanger af te pakken, maar toen de uren verstreken, begon ik me langzaam te ontspannen. Uiteindelijk verloor ik ieder besef van tijd. Het leek zo lang geleden dat Bubba Boom naar de ziekenboeg was gekomen, rond uur acht van week 147.026. Zouden de Outsiders de Transmissie repareren en onze reis hervatten?
De klik van het slot haalde me uit mijn overpeinzingen. Ik stopte mijn hanger terug in mijn zak, terwijl Hank en een van de Outsiders – ik wist niet wie het was, want hij had zijn helm op – mijn kleine cel binnen kwamen. Het viel me op dat Bubba Boom er niet bij was. De deur sloot achter hen. IJzige angst verspreidde zich door mijn hele lichaam. Dit ging pijnlijk worden.
Hank ondervroeg me, en Ponife, want die bleek het te zijn, speelde met de metalen X. Het verhoor ging ongeveer zo:
Hank: ‘Wat is Jacy van plan?’
Ik: ‘Ik weet het niet.’
Ponife (met een mechanisch klinkende stem): ‘Een onwaarheid.’ Hij draaide aan de X.