Op dat moment kwam Sloan terug. ‘Alles is klaar. Kom mee,’ zei hij tegen me.
‘Wat gaat er nu gebeuren?’
‘Ik ga je opsluiten in een onderhoudskast, dan tippen we Bubba Boom waar je zit en dan komt hij je redden,’ zei Sloan.
‘Zeg maar tegen hem dat Jacy je niet vertrouwde en je uit de weg wilde hebben. Probeer… dicht bij hem te komen. Overtuig hem ervan dat je aan zijn kant staat.’ Rileys gepijnigde gezicht zei meer dan zijn woorden.
Ik liep naar hem toe en dempte mijn stem. ‘Als je één ding kon veranderen, wat zou dat dan zijn?’
Hij haalde de schaapjeshanger uit zijn zak. Een vraag vulde zijn ogen. Ik stak mijn hand uit. Riley legde de hanger in mijn handpalm, en ik krulde mijn vingers eromheen en drukte het metaal tegen mijn huid.
Mijn tocht met Sloan naar de onderhoudskast was onderdeel van het spel. Nadat hij Riley de tijd had gegeven om terug te gaan naar zijn bedrading, pakte hij me bij mijn elleboog en trok me mee over een paar gangen op niveau één. We passeerden wat mensen, die ons negeerden. Het was de bedoeling dat ik angstig keek – niet zo moeilijk, aangezien ik met Sloan was.
Even later duwde hij me in de kast. Die was slechts twee bij twee meter, en de planken lagen vol met machineonderdelen. Sloan sloot de deur en deed het licht aan. Geen ventilatieroosters.
Hij haalde een rol tape tevoorschijn.
‘Draai je om.’
‘Sorry?’
Ongeduldig draaide hij me om, rukte mijn handen op mijn rug en tapete ze aan elkaar. Toen duwde hij me op de grond en deed hetzelfde met mijn enkels.
‘Het moet er overtuigend uitzien,’ legde hij uit, maar er speelde een onaangenaam lachje om zijn lippen.
Klein zijn was misschien handig bij het kruipen door de buizen, maar het was waardeloos als je te maken had met Jacy’s bullebakken. Ik moest zien dat ik mijn stungun weer te pakken kreeg.
‘Heeft Jacy je gezegd dat je dit moest doen?’
‘Nee. Ik mag je gewoon niet. Dit is mijn wraak, omdat je ons sloven zo weinig vertrouwde dat je het nodig vond om microfoons boven onze barakken te plaatsen.’
Hij scheurde nog een stuk tape af en plakte het ruw op mijn mond. Mijn hoofd knakte achterover, en een brandende pijn schoot door mijn kaak. Ik wist nog niet hoe of wanneer, maar ik zwoer in stilte dat hij er ooit voor zou boeten.
‘Ik hoop dat het heel lang duurt voordat je vriendje je heeft gevonden.’ Hij klikte het licht uit en liet me achter in het donker.
Hoofdstuk 16
Nadat ik in mijn hoofd een hele lijst had opgesteld met creatieve ideeën om het Sloan betaald te zetten, wurmde ik mezelf in een wat comfortabeler houding. Sloan had mijn armen zo strak op mijn rug gebonden dat ik ze niet naar voren kon halen.
Moest ik proberen te ontsnappen? Uit de korte blik die ik had kunnen werpen op de onderdelen en voorraden op de planken had ik opgemaakt dat er vast wel iets lag waarmee ik de tape kon doorsnijden. En als dit een echte ontvoering was, zou ik ook echt mijn best doen om los te komen.
Opstaan was een stuk moeilijker dan ik had gedacht. Toen ik eenmaal mijn evenwicht kon bewaren, hupte ik naar het lichtknopje. Ik botste tegen de deur en wreef vervolgens met mijn wang over het koude metaal om de lichtschakelaar te vinden. Ik kon er met mijn handen niet bij, maar het lukte me om de schakelaar om te zetten met mijn schouder.
Nu kon ik zien wat er op de planken stond, en ik ontdekte een positief aspect aan mijn gevangenschap. Sloan had mijn polsen zo vastgetapet dat mijn handpalmen elkaar raakten. Als ik een scherp voorwerp vond, kon ik het met mijn vingers vasthouden en de tape doorsnijden. Als hij mijn polsen de andere kant op had gedraaid, was ik kansloos geweest.
Helaas zag ik nergens een scherp randje aan de planken waar ik de tape langs kon schuren. In de metalen bakken aan de linkerkant zaten moeren, bouten, klinknagels en sluitringen. De bakken op de plank tegen de achterwand zaten vol met stukken pijp, stekkertjes en rollen elektriciteitsdraad. Aan de rechterkant vond ik uiteindelijk een voorraad lange spijkers. Lange, puntige spijkers.
Ik draaide me om en probeerde er een paar op te pakken, maar de bak stond zo hoog dat ik er niet bij kon, zelfs niet als ik wankelend en wel op mijn tenen ging staan. Ik kon ze aanraken, maar niet vastpakken. Daarom pakte ik de bak vast en gaf er een ruk aan.
Ik tuimelde naar voren en landde op mijn knieën. Spijkers regenden neer op mijn benen en blote voeten. Sloan zou spijt krijgen van zijn kleine wraakactie, beloofde ik mezelf. Ik had nu in elk geval meer dan genoeg spijkers. Na een paar onhandige pogingen lukte het me om een spijker lang genoeg vast te houden om hem in de tape te prikken. Wat niet meewerkte was dat ik licht in mijn hoofd was door gebrek aan voedsel en water. Ik besefte dat het nog wel een tijdje zou gaan duren voordat ik daadwerkelijk kon ontsnappen.