Alsof ik hem dat ging vertellen. ‘Dit is niet de juiste manier om het me te vragen, Jacy.’
De frons op zijn voorhoofd werd nog dieper. ‘Ik moest je weg zien te krijgen bij de ziekenboeg en Bubba Boom.’
‘En je had me niet gewoon kunnen vragen om ergens heen te komen?’
‘Zou je zijn gekomen?’
‘Nee.’ Een golf van vermoeidheid sloeg over me heen. ‘Wat wil je van me, Jacy?’
‘Ik moet weten waar jij en Logan de afgelopen weken mee bezig zijn geweest.’
Hij wist dus van Logan. Niet best. ‘Waarom zou ik jou dat vertellen?’
‘Omdat we aan dezelfde kant staan.’
Ik keek nadrukkelijk naar mijn boeien. ‘Doe je dit met al je kameraden, of krijg ik een speciale behandeling?’
‘Ik weet dat Bubba Boom je van alles heeft wijsgemaakt. Pas toen het te laat was, besefte ik waar hij mee bezig was. En ik kon geen andere manier verzinnen om je naar me te laten luisteren,’ zei Jacy.
‘Dus heb je me aangevallen en aan een stoel geketend en nu moet ik geloven dat jíj te vertrouwen bent?’
‘Ja.’
Ik lachte omdat de situatie zo bespottelijk was. ‘Hou nou maar op, Jacy. Ik heb je gezien, samen met Sloan en James Trava. Ik hoorde jullie samenzweren.’
‘Heb je het hele gesprek gehoord?’
‘Dat doet er niet toe.’
‘Jawel, dus.’
‘Goed dan. Ik heb de laatste twee minuten gehoord.’
‘En Bubba Boom heeft je verteld dat we daar zaten, nietwaar?’
‘Ja, maar probeer het nou niet op hem af te schuiven. Je wás daar, met Sloan en Trava.’
‘En daar had ik een goede reden voor. We –’
‘Jacy, ik geloof je toch niet. Dus probeer me maar niet te overtuigen.’ Zodra de woorden mijn mond hadden verlaten, besefte ik dat ik een vergissing had begaan. Nu had ik geen schijn van kans meer om hem wijs te maken dat ik hem geloofde, zodat hij me zou laten gaan. Ik kon het wijten aan slaapgebrek of het effect van de stungun, maar het was natuurlijk gewoon een blunder.
‘Goed dan, Trella. Dan moet het maar op de moeilijke manier. Je bent meestal vrij slim, dus ik ga je even alleen laten zodat je kunt nadenken over alles wat er is gebeurd.’ Jacy overlegde met zijn bullebakken voordat hij vertrok.
Rechterbullebak hurkte voor me neer en legde zijn handen op mijn banden, alsof hij zichzelf in balans wilde houden. Angst welde in me op toen ik hem aankeek. Een vreselijke gedachte kwam bij me op. Zouden Jacy’s mannen ertoe overgaan om… Ik kon er niet eens aan denken en deinsde terug voor dat afschuwelijke scenario.
‘Je kunt hem maar beter vertellen wat hij wil weten,’ zei hij.
‘Waarom?’ Ik was er trots op dat mijn stem niet trilde.
‘Omdat hij ervoor gaat zorgen dat we onze wereld terugkrijgen.’ Hij kwam overeind en vertrok toen samen met de andere man.
Toen ze niet meteen weer terugkwamen, haalde ik opgelucht adem. Maar de spieren in mijn benen trilden nog na van de aanraking van de bullebak.
Om de tijd te doden en mezelf af te leiden van mijn droge keel en lege maag dacht ik na over Jacy’s woorden. De ontmoeting met de kapitein en de bommenmaker sprak behoorlijk in zijn nadeel. Wat voor bewijs had ik nog meer?
Sloan. Hij had me uit de schacht getrokken, en daarmee waren de rellen begonnen. Waarom? Om ervoor te zorgen dat de afvalverwerkingscentrale leegstroomde, zodat een van zijn maten de bom kon plaatsen.
Maar Bubba Boom had de bom ontmanteld… nou ja… min of meer. Het deed er niet toe hoe de explosie was voorkomen, alleen dat hij was voorkomen. En het was vreemd dat Sloan precies had geweten waar hij me kon vinden in die ventilatieschacht. Of niet? Mijn gereedschapsriem had wel lawaai gemaakt.
Jacy had me gevraagd om die microfoons boven de Controlekamer en Anne-Jades kantoor te installeren. En dat was logisch, als hij zich zorgen maakte over waar de Commissie mee bezig was. Alleen zat hij zelf in de Commissie, dus waarom zou hij die plekken moeten afluisteren? Tenzij hij zich nog meer zorgen maakte om de Controllers.
En van die hele toestand met de Transmissie snapte ik ook niet veel. Alles wat ik over Jacy wist, had ik van Bubba Boom gehoord. Maar aan de andere kant, Jacy had me vastgeketend aan een stoel in een afgesloten kamer. En we hadden nog maar weinig tijd. Wat als de Outsiders binnendrongen?
Als ik logisch nadacht, moest ik concluderen dat Jacy de waarheid sprak. Maar ik kon hem niet vertrouwen. Terwijl de tijd verstreek en ik steeds meer honger en dorst kreeg en steeds strammer werd, nam mijn neiging om Jacy te geloven met de minuut af.
Toen de deur eindelijk openging, had ik hem het liefst gewurgd, als ik dat gekund had. Hij glipte naar binnen met Sloan en nog een bullebak. Een bezoekje samen met Sloan – mijn week kon niet meer stuk.