De wanden van het bovenste niveau van Binnen hadden vol gestaan met zulke symbolen. ‘Eh… Logan… je hebt toch geen hoogtevrees?’
Logan kreeg de kans niet om antwoord te geven, want op dat moment snerpte Lamonts stem in mijn oor. ‘Trella, waar ben je?’ Haar stem trilde van de zenuwen.
‘Niveau vier. Wat is er?’
‘Ik heb een spoedgeval en ik heb je hulp nodig,’ zei ze, weer met een lichte trilling in haar stem.
Alarmsignalen gingen af in mijn hoofd. ‘Wie is er ziek?’
‘Emeks blindedarm staat op springen.’
Dat zou een medisch wonder zijn, aangezien we zijn blindedarm twee weken eerder hadden verwijderd. ‘Is hij stabiel?’
‘Nee. Hij zal het geen twee uur meer uithouden. Ik ben echt geschokt door hoe snel zijn toestand kritiek is geworden. We moeten hem snel behandelen, anders zijn we hem kwijt.’
Shit! ‘Ik kom eraan.’
Logan trok zijn wenkbrauwen op, een uitnodiging om uit te leggen wat er was. Hoe kon ik hem vertellen dat twee mensen mijn moeder hadden gedwongen om contact met me op te nemen zodat ze me konden overvallen als ik terugkeerde naar de ziekenboeg? Hij zou met me mee willen gaan, en dat risico kon ik hem niet laten lopen.
‘Ik moet Lamont helpen,’ zei ik dus. ‘Zit je hier wel even goed, of wil je terug naar je kamer?’
Hij dacht erover na, en bijna had ik tegen hem gegild dat hij haast moest maken.
‘Ik kan net zo goed teruggaan. Het is handiger om hen in de waan te laten dat ik daar gewoon de hele tijd heb gezeten. Ik kan van hieruit toch rechtstreeks naar mijn kamer?’ vroeg hij.
‘Ja. Ga in oostelijke richting, jouw kamer is bij het allerlaatste rooster.’ Ik klauterde langs de ladder omhoog, maar stopte toen een afschuwelijke gedachte bij me opkwam. Wat als mijn ‘redding’ verkeerd afliep? Dan zou niemand weten van het dak van de Expansie.
‘Logan, luister.’ Ik vertelde hem over niveau zeventien helemaal boven in de Expansie en beschreef de symbolen op de wanden en de bobbelmonsters. ‘Als ik verdwijn, haal dan Anne-Jade en klim naar het bijna onzichtbare luik. Ik heb de veiligheidslijn aan de ladder vast laten zitten, en ik denk niet dat iemand dat gezien heeft.’
‘Wow, Trella. Hoelang weet je dit al?’
‘Een paar weken. Ik had het druk met het ophalen van al die rotzooi voor jou.’
Hij glimlachte. ‘En je hebt het niet aan de Commissie verteld?’
‘Misschien was het op dat moment geen goed besluit, maar nu ben ik dolblij dat ik het voor me heb gehouden.’
‘Ik ook. Hoelang moet ik wachten?’
‘Tien uur. Dat geeft me genoeg tijd om Lamont te helpen en wat te slapen. Maar als de Outsiders binnendringen, moet je niet meer wachten. Ik neem aan dat je contact kunt opnemen met je zus?’
‘Natuurlijk. Ik heb een geweldig klein apparaatje –’
‘Vertel het me later maar.’ Ik kroop de schacht in. Terwijl ik me naar de ziekenboeg haastte, herhaalde ik in mijn hoofd woord voor woord wat Lamont had gezegd. Ze was erin geslaagd me aardig wat informatie te geven. Twee overvallers, gewapend met stunguns, en ze wachtten me op in de behandelkamer.
Ik vertraagde mijn tempo toen ik bij de buis boven de ziekenboeg kwam. Ik kroop over de ziekenzaal, de operatieruimte en de behandelkamer en zag dat twee mannen zich aan weerskanten van de deur naar ons appartement hadden opgesteld. Lamont was vastgebonden aan de onderzoektafel. Haar mond was dichtgeplakt met een witte pleister, maar ze had wel het beste zicht op het ventilatierooster.
Mogelijke reddingsscenario’s schoten door mijn hoofd. Ik kon Anne-Jade en een paar van haar DVB-agenten gaan halen. Alleen waren die nu ongewapend, en deze twee hadden niet alleen stunguns, maar de man rechts droeg ook nog een zapper. Wie kon ik nog meer vertrouwen? Misschien had Logan een of ander apparaat… Zippy!
Ik gleed naar het rooster boven mijn kamer, liet mezelf zakken en pakte Zippy van mijn bed. Ik tilde hem in de schacht zonder al te veel lawaai te maken. Hopelijk dachten ze dat het zachte gebonk betekende dat ik was teruggekomen.
Ik stopte Zippy onder mijn arm, zodat hij niet langs het metaal van de buis zou schrapen. Eenmaal terug boven de behandelkamer verwijderde ik voorzichtig het rooster. Lamonts ogen gingen wijd open, en met haar hoofd gebaarde ze naar de twee mannen. Ik knikte en legde mijn vinger tegen mijn lippen voordat ik Zippy zo ver liet zakken dat hij net buiten de schacht hing. Ik haalde de schakelaar om en hoopte dat hij zijn geruisloze ding met elektrische pulsen zou doen.
Zodra ik Zippy weer had teruggetrokken, zwaaide ik mezelf door de opening omlaag en sprong op de vloer. Ik had het voordeel dat ze me niet verwachtten en dat ik een stungun had. In de seconde die ze nodig hadden om te reageren, raakte ik ze allebei. Ik hoorde wel de knallende klappen, maar ze vielen niet om.