Met een daverende klap viel het antwoord me in.
Die andere man was kapitein James Trava.
Hoofdstuk 13
Zodra ik het rooster opentrok, verscheen Bubba Boom vlak onder me. Ik ging aan de rand van de opening hangen, en hij pakte me bij mijn middel en zette me neer op de vloer.
Hij staarde me een minuut aan voordat hij me losliet. ‘Geloof je me nu?’
‘Ja. Hoe wist je het, van de kapitein?’
‘Hank heeft Jacy nooit vertrouwd, en een van onze mannen heeft in Sector D4 een onderhoudspaneel gevonden waarmee gerotzooid was.’
‘Onderhoudspaneel?’
‘Dat zijn die dekplaten in de wanden, die je makkelijk kunt verwijderen als je bij de leidingen en buizen daarachter moet zijn. Het is handiger om zo’n paneel te verwijderen dan om een gat in de wand te zagen. De Trava’s gebruiken een van die panelen in Sector D4 om weg te glippen en weer terug te gaan.’
‘Maar er lopen overal DVB-agenten rond.’
‘Daar niet. Geloof me, iedereen die opperkleding draagt kan zonder problemen rondwandelen op niveau drie en vier.’
Dat kwam me bekend voor. Toen de Opper Cops nog de baas waren had ik zelf door de gangen van de bovenste niveaus gedwaald zonder opgemerkt te worden. Waarom? Omdat er niet genoeg Opper Cops waren geweest en omdat de mensen zich liever nergens mee bemoeiden, uit angst ergens bij betrokken te raken. Zelfde situatie, andere namen. Er moest een manier zijn om die cyclus te doorbreken, om ons allemaal te verenigen. Alleen ontging het antwoord me.
We gingen terug naar de ziekenboeg. Ondertussen probeerde ik alle nieuwe informatie te verwerken.
Jacy was onbetrouwbaar, dus alles wat hij me had verteld moest ik als een leugen beschouwen. Logan vormde de grootste bedreiging voor Jacy en kapitein Trava. Hoewel de reden verkeerd was geweest, had de Commissie wel iets goeds gedaan door Logan in verzekerde bewaring te stellen.
Toen we vlak bij de ziekenboeg waren, vroeg Bubba Boom of ik meeging naar de eetzaal. Omdat we plannen moesten maken stemde ik toe. Ik stak mijn hoofd even om de deur van de ziekenzaal om het tegen Lamont te zeggen. Vanwege de zender moest ze noodgedwongen met ons mee, maar ze beweerde dat het een goed idee was omdat ze wel trek had.
Bubba Boom had zijn frons snel van zijn voorhoofd geveegd, maar ze had het toch opgemerkt en zei: ‘Maak je geen zorgen, ik ga niet bij jullie zitten.’
Niemand zei iets, terwijl we in zuidelijke richting liepen, naar Kwadraat G3. In mijn hoofd was ik nog steeds bezig alles op een rijtje te zetten wat ik de afgelopen uren had gehoord. Lamont vulde haar dienblad en ging bij een groepje vrienden zitten, terwijl Bubba Boom en ik een lege tafel zochten die zo ver mogelijk bij de anderen vandaan was. Op mijn bord lag een prutje in een groenige kleur, maar ik kon me niet eens herinneren dat ik het spul had opgeschept.
Ik keek naar mijn moeder. Ze leek ontspannen, en als ze glimlachte veranderde haar hele gezicht en begonnen ook haar ogen te stralen. Ik besefte dat ze al heel lang niet meer gelukkig was geweest. Het was logisch dat ze sinds de opstand niet blij was geweest, maar ik kon me ook niet herinneren dat ze ooit vrolijk of ontspannen had geleken voordat ze ons verraadde.
Wat was er nu anders? Haar dochter leefde nog, en hoewel ze nogal luchtig deed over het risico, bracht ze zichzelf wel degelijk in gevaar door mijn zendertje te dragen. Ik dacht aan wat ik allemaal zonder aarzelen had gedaan voor mijn vrienden.
Ik was bereid geweest mezelf op te offeren voor Cogon. Zou ik dat ook voor een vreemde gedaan hebben? Ik dacht natuurlijk het liefst van wel, maar als ik heel eerlijk was, zou het antwoord waarschijnlijk nee zijn. En waarom waren we hier eigenlijk allemaal vreemden voor elkaar? We woonden met zijn allen in een enorme stalen kubus. Goed, de Opper Cops hadden ons gescheiden gehouden, maar als we ver genoeg teruggingen, waren we allemaal verwant aan een van de negen oorspronkelijke families.
In een flits drong tot me door waar het om draaide. Kon de oplossing van onze problemen werkelijk zo simpel zijn?
‘…die blik. Moet ik me zorgen maken? Trella?’ Bubba Boom zwaaide met zijn hand vlak voor mijn gezicht.
‘Sorry, ik zat gewoon –’
‘Wat?’
‘Na te denken.’
‘Zoiets vermoedde ik al.’ Hij gebaarde met zijn hoofd naar Lamont. ‘Was je zo diep in gedachten over je biologische moeder?’
‘Ja, maar dat helpt niet om de situatie met Jacy op te lossen. Weet jij wat ze van plan zijn?’
‘Nee. We hebben pas onlangs ontdekt dat hij samenspant met Sloan en kapitein Trava.’
‘We?’
‘Ik, Hank, Phelan, Kren en Ange. De onderhoudschefs.’
‘Ben je niet een beetje jong om chef te zijn?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Na de opstand waren er niet veel mensen bereid om de leiding op zich te nemen.’