‘Nee.’
‘Jammer, het was een geweldige show.’ Hij liep naar zijn computer en haalde het toetsenbord tevoorschijn. Hij tikte wat in, waarna het scherm oplichtte en een beeld toonde van de gang. De twee bewakers liepen net weg.
Nog steeds onder de indruk van die bewegende beelden vroeg ik: ‘Maak ik ook maar de geringste kans om ooit te begrijpen hoe je een apparaat hebt kunnen maken dat kan zien?’
Hij zette een hoge borst op. ‘Nee. Daarvoor moet je geniaal zijn, zoals ik.’
‘Ik ben blij dat je gevoel van eigenwaarde niet is aangetast,’ plaagde ik hem.
‘Als je het per se wilt weten, ik heb de informatie en de technische details in de computer gevonden. Zo’n apparaat heet een videocamera.’
‘O, ja. Nu weet ik het weer. Die hingen vroeger overal in Binnen, en er was een kamer vol beeldschermen waar bewakers iedereen in de gaten konden houden. Maar ik dacht dat ze allemaal vernietigd waren.’
‘Die van vroeger wel, ja. Ze waren ongeveer vijftien centimeter lang, vijf centimeter breed en drie centimeter hoog. Groter dan de mijne, dus makkelijker te ontdekken en kapot te slaan.’
‘Je kunt het ze nauwelijks kwalijk nemen. Het is geen fijn idee dat je zo bespied wordt.’
‘Het is niet veel anders dan de microfoons die wij gebruiken.’
‘Dat ben ik niet met je eens. Ik vind het heel anders.’ Ik huiverde.
Logan haalde zijn schouders op. ‘Ik was van plan er meer te maken, maar…’ Hij sloot zijn ogen en raakte zijn oogleden aan met zijn vingertoppen, streek over de huid alsof hij daarmee de schade ongedaan kon maken. ‘Er zijn een paar videocamera’s die op Buiten zijn gericht. Die zijn niet beschadigd geraakt bij de rellen. Ik zou je de beelden laten zien als de toegang niet geblokkeerd was. Jammer, want die beelden zijn echt fascinerend.’
Weer trok een rilling door mijn hele lichaam. ‘Nee, dank je. Ik heb Buiten al gezien, en ik vond het totaal niet fascinerend.’ Eerder angstaanjagend, eerlijk gezegd. Om dat beeld uit mijn hoofd te verdrijven bestudeerde ik het scherm. ‘Die grote man links komt me bekend voor,’ zei ik. ‘Jammer dat ik hun gezichten niet heb gezien.’
Logans vingers dansten over het toetsenbord, en de mannen liepen achteruit, verdwenen en verschenen weer, maar deze keer met hun gezichten naar ons toe. Ze liepen nog een paar passen achteruit en bevroren toen.
‘Wat dacht je daarvan? Of wil je ze van dichterbij zien?’
‘Nee, zo is het goed.’ Ik leunde naar voren en tuurde naar de monitor. ‘Die man links doet me aan iemand denken. Ik heb hem eerder gezien, maar ik kan hem niet plaatsen.’ Ik hoopte maar dat zijn naam in mijn geheugen zou opborrelen.
Vervolgens vertelde ik Logan over de zoektocht naar de computer die in verbinding stond met de Controllers. ‘In de Trava-sector is niets te vinden. Waar moet ik nu zoeken?’
Hij trommelde met zijn vingers op de rand van het toetsenbord. ‘Nu is elke computer in Binnen verdacht.’
‘Maar dat zijn er…’ Ik kon niet eens een getal bedenken.
‘2409.’
Enerzijds was ik onder de indruk van Logans geheugen en anderzijds verbijsterd door het enorme aantal computers. ‘Ik kan niet –’
‘Het is onmogelijk om ze allemaal te controleren.’ Zijn vingers toetsten weer wat in. ‘Heb je de detector meegenomen?’
‘Nee.’
‘Neem hem de volgende keer mee. Misschien kan ik hem zo aanpassen dat hij op grotere afstand het signaal van de Controllers kan oppikken.’ Vervolgens noemde hij nog een aantal dingen op die ik voor hem moest meenemen.
Terwijl ik via de schachten terugging naar de ziekenboeg probeerde ik Logans lijstje te onthouden. Toen dokter Lamonts stem opeens in mijn oor klonk, knalde ik van schrik bijna met mijn hoofd tegen de bovenkant van de buis.
‘Trella, Bubba Boom is hier en hij staat erop dat ik je wakker maak,’ zei ze. ‘Wat moet ik doen?’
Ik tastte naar het knoopmicrofoontje. ‘Wat is er zo dringend?’
‘Dat wil hij niet zeggen.’
Vreemd. ‘Zeg hem maar dat je me gewekt hebt en dat ik over een paar minuten kom. Ik ben bijna thuis.’
‘Oké.’ Ze klikte haar microfoontje uit.
Pas toen ik mezelf omlaagzwaaide in mijn kamer besefte ik dat ik de ziekenboeg thuis had genoemd. Ik moest er echt snel voor zorgen dat onze wereld weer wat normaler werd. Straks ging ik Lamont nog mama noemen.
Ik trok snel mijn groene medische uniform aan en haalde een paar plukken haar los uit mijn vlecht zodat het leek alsof ik had liggen slapen. Ik hoefde geen moeite te doen om moe te lijken, want ik kwam nog steeds erg weinig aan slapen toe.
Bubba Boom nam niet eens de tijd om me te begroeten. Hij pakte mijn hand en trok me mee uit de ziekenboeg, de gang op.