‘Nee. Steeds dezelfde twee mannen. Oppers, maar geen DVB. Dat weet ik zeker, want Anne-Jade heeft me al haar agenten laten natrekken om er zeker van te zijn dat ze betrouwbaar waren.’ Hij grinnikte. ‘Ze zijn gewapend met stunguns, maar ze weten niet dat hun wapens hierbinnen niet werken.’
‘Lukt het?’ Ik wees naar de computermonitor. Die zag er nog hetzelfde uit, maar Logan had uitgelegd dat hij alle belangrijke componenten achter het scherm had verstopt, en het toetsenbord kon hij snel verbergen, voordat alle sloten op de deur waren geopend.
‘Nee. Ze hebben een muur om de belangrijkste systemen heen gebouwd. Ik ben op zoek naar een manier om binnen te komen zonder dat iemand het merkt, maar het is lastig.’ Hij rommelde wat onder de kussens op de bank en haalde een lange glazen buis tevoorschijn. Hij leek op een lichtbalk. Hij gaf het ding aan mij. ‘Er moet een computer van de Trava’s in Sector D4 zijn aangesloten op het netwerk. Hiermee kun je die vinden.’
‘Hoe dan?’
‘Probeer zo dichtbij mogelijk te komen. Als de buis groen oplicht, heb je hem gevonden. En dan…’ Hij knielde naast zijn bed en stak zijn hand onder het matras. Toen wierp hij me een klein doosje toe. ‘Stop dat in Zippy’s onderstel, dan moet hij in staat zijn om die computer uit te schakelen.’
‘Zoals toen ik hem gebruikte om alle wapens in de Controlekamer uit te schakelen?’
‘Ja.’ Hij kwam overeind en klopte het stof van zijn broek.
‘Waarom gebruikten we niet een krachtiger signaal om in één keer alle computers in Sector D4 uit te zetten?’
‘Het is te riskant om zo’n groot gebied te doen.’
‘En als die computer is uitgeschakeld, kun jij dan de controle weer overnemen?’ vroeg ik.
‘Ja, waarom niet?’
Tussen het slapen, het werken voor Lamont en het doorzoeken van Sector D4 door had ik weinig tijd om de microfoons af te luisteren of andere onderdelen van mijn plan uit te voeren – zoals praten met Hank en Emek. Ik moest een manier verzinnen om mijn tijd beter in te delen.
Logan pakte het knoopmicrofoontje op dat ik had meegenomen, frunnikte er wat aan en maakte het toen vast aan mijn uniform. ‘Je hoeft hem maar één keer naar rechts te draaien, en dan bereik je uitsluitend deze ontvanger.’ Hij liet een kleine oorbel in mijn handpalm vallen, pakte het andere microfoontje, paste het aan en gaf het ook aan mij. Ik stopte het setje weg in mijn gereedschapsriem.
Toen hij me de andere ontvanger gaf, ging ik de badkamer in. Mijn oorlel was dichtgegroeid, maar er zat nog een klein gaatje. Het was niet groot genoeg, maar het was beter dan niets. Met een snelle beweging duwde ik de ontvanger door mijn oorlel. Het stak nogal, en ik had natuurlijk kunnen wachten tot ik terug was in de ziekenboeg zodat ik het had kunnen verdoven. Tja. Wachten was nooit mijn sterkste punt geweest. En nu ik in de spiegel keek, constateerde ik dat het kennelijk ook ondoenlijk voor me was om mijn haar een beetje in toom te houden.
Terwijl ik mijn slordige vlecht loshaalde, overwoog ik om mijn lange haren af te knippen. De klitten wilden niet wijken voor mijn vingers en ik kon geen kam vinden. Ik keek om het hoekje van de deur om Logan ernaar te vragen. Hij bleek midden op de vloer te zitten in kleermakerszit met een apparaatje in zijn schoot. Het viel me op dat hij zijn ogen steeds half dichtkneep en de voorwerpen dicht bij zijn gezicht hield.
De computer piepte. Hij sprong overeind en rende naar de monitor. ‘Er komt iemand aan,’ zei hij.
Tijd om te gaan. ‘Tot later.’ Ik liep door de kamer en klom langs de wand omhoog om het rooster te openen.
‘Trella, wacht.’
‘Hoezo?’
‘Dat zijn mijn bewakers niet. Kijk.’
Ik keek even en verloor bijna mijn grip. Op het scherm zag ik een bewegend beeld van Anne-Jade en Riley die door de gang liepen. Ze keken steeds over hun schouder, alsof ze bang waren dat ze werden gevolgd.
‘Wauw, Logan, dat is geweldig! Hoe heb je dat voor elkaar –’
‘Ze komen me redden,’ zei Logan. Hij grijnsde, maar een moment later werd zijn opwinding verdreven door paniek. ‘Als ze met de sloten gaan rommelen, zijn we er geweest. Ze zijn zo ingesteld dat er een alarm afgaat als ze niet in de juiste volgorde worden geopend. Je moet ze tegenhouden!’
Hoofdstuk 12
‘Wat is de juiste volgorde?’ vroeg ik.
‘Geen tijd voor, en het doet er ook niet toe.’ Logan zwaaide met zijn arm.
Het zendertje. Hoe kon ik het vergeten?
‘Schiet op,’ zei hij.
Ik trok mezelf omhoog de ventilatieschacht in en kroop het korte stukje naar de gang tot ik vlak voor Logans deur was. Anne-Jades gedempte stem zweefde omhoog. Zonder te aarzelen rukte ik het rooster open en sprong omlaag, bijna boven op hen.