Home>>read Outside in free online

Outside in(56)

By:Maria V. Snyder


‘Kalm aan, Logan. Ik ben het, weet je nog? Begin met het belangrijkste, dan kijken we daarna wel verder.’

Hij somde een aantal zaken op, en ik berekende hoe vaak ik naar hem toe zou moeten komen.

‘Zippy kan de glijplank trekken die ik heb gemaakt,’ zei Logan opgewonden. ‘Dan kun je meer tegelijk meenemen.’

‘Waar is Zippy?’ Ik had die kleine schoonmaaktrol sinds de opstand niet meer gezien.

‘Onder het bed in mijn kamer.’

Ai. Veel te dicht bij de Commissie naar mijn zin, maar bijna alle spullen die hij nodig had bevonden zich daar, inclusief de computer.

‘Oké, Logan. Ik kom terug met je spullen, maar het kan wel even duren.’ Ik had meer tijd nodig gehad om Logan te vinden dan gepland, dus haastte ik me terug door de schachten, zo snel als ik kon zonder lawaai te maken. En dat was niet erg snel.

Uiteindelijk kwam ik zonder problemen weer bij mijn kamer. Het was uur vijfendertig. Ik verkleedde me en voegde me bij Lamont in de behandelkamer. Ze hielp net een oudere man van de onderzoektafel.

‘Ik weet niet wanneer dat gerinkel in je oren ophoudt, Ben,’ zei ze. ‘Je was vlak bij de explosie en je hebt geluk dat je niet doof bent.’ Lamont gaf hem een potje met kleine witte pilletjes. ‘Probeer deze maar, elke tien uur één pil. Misschien helpt dat.’

Hij bedankte haar en schuifelde weg door de ziekenzaal.

Ze keek hem na en zei: ‘Als we naar een grotere ziekenboeg verhuizen, wil ik graag een aparte wachtruimte voor patiënten die binnen komen lopen.’

‘Eigenlijk moet jij de nieuwe ziekenboeg ontwerpen,’ zei ik. ‘Weet je hoe je het ontwerpprogramma gebruikt?’

‘Nee.’

‘Hier, ik zal het je laten zien.’ Ik liep haar kantoor binnen en ging achter de computer zitten. Het ontwerpprogramma was het enige dat ik gebruikte. Na de opstand had Hank me daarmee de plattegrond van de Tussenruimte tussen de niveaus laten tekenen.

‘Misschien kom je er niet in,’ zei ze. ‘Er is iets mis met het netwerk. Ik kan ook niet bij de patiëntengegevens.’

Ik vroeg me af waarom de Controllers die zouden blokkeren. Geen idee, maar het programma dat ik zocht opende zonder mankeren, en ik liet Lamont zien hoe gemakkelijk het was om lijnen te trekken en aanduidingen in te typen.

Toen gaf ik de stoel aan haar. Ze pikte het heel snel op. ‘Dit is leuk.’

Dat deed me denken aan mijn tocht door de schachten. Ik vroeg haar of ze nog problemen had gehad in mijn afwezigheid.

‘Niet echt,’ zei ze.

‘Dat is geen antwoord.’

‘Er kwam een man langs die je wilde spreken, maar ik zei dat je sliep en hij zei dat hij later wel terug zou komen.’

‘DVB?’

‘Nee. Een grote man met sproeten. Best knap.’

Bubba Boom. Ik vroeg me af waarom hij langs was geweest.

‘Hij deed niet moeilijk,’ zei ze, ‘maar wat als de DVB langskomt en jij er niet bent?’

Dat kon nog wel eens een probleem worden.

‘Ik moet contact met je kunnen opnemen,’ zei Lamont.

Ik raakte mijn oorlel aan, maar herinnerde me toen dat ik mijn ontvanger bij de rellen was kwijtgeraakt. En het knoopmicrofoontje op mijn uniform was in een vuilniszak voor gevaarlijk afval geëindigd. ‘Ik kijk wel of ik iets kan regelen.’

‘Heb je Logan gevonden?’

‘Nog niet.’ Een leugen, maar het leek me beter dat ze zo min mogelijk wist.



De rest van week 147.023 was ik bezig met het ophalen van de spullen voor Logan. Als ik zijn kamer binnen glipte, naast de Controlekamer, begon mijn hart als een razende te kloppen. En hoewel ik er al twee keer eerder was geweest, brak het zweet me toch weer uit.

De laatste keer ging ik voor mezelf. Ik had al die microfoons geplaatst, en ze zaten er nog, dus waarom zou ik ze niet afluisteren? Logan had een apparaat dat ik daarvoor kon gebruiken. Ik nam ook een setje knoopmicrofoontjes en ontvangers mee voor mij en Lamont. Logan zou ze zo instellen dat niemand onze gesprekken kon afluisteren.

Eenmaal terug in de schacht gebruikte ik Zippy om de spullen te vervoeren. Hij was rond, uitgerust met een stofzuiger en borstels, en rolde vrolijk door de schacht met de glijplank achter zich aan. Tot nu toe had niemand het lawaai opgemerkt. Ik was alleen een paar andere schoonmaaktrollen tegengekomen in de buizen.

Zonder problemen bereikte ik Logans kamertje en ik maakte het rooster open. Met het ijzerzaagje had ik de bouten doorgezaagd en ze los in de schroefgaten gezet, zodat het leek alsof ze nog stevig vastzaten. Ik gooide eerst de spullen omlaag en zwaaide toen mezelf naar beneden. Logan was erin geslaagd bijna al zijn nieuwe speeltjes te vermommen. Ik hoopte maar dat zijn bewakers niet onder zijn bed of bank zouden kijken.

‘Wie brengt je eten? De DVB?’