Shit. ‘En wat als we hem nodig hebben?’
‘Ze brengen hem alleen terug als we een pasgeboren baby hebben. We hebben wel een paar zwangere patiënten, maar die zijn pas over een paar weken uitgerekend.’
Dat werd dus niets. Weer greep ik zonder erbij na te denken naar de hanger.
Lamont merkte het gebaar op. ‘Ben je je hanger kwijtgeraakt bij die rellen?’
‘Nee. Bij het ontmantelen van de bom.’
‘Bom?’ Haar stem sloeg over. ‘De bom die is gevonden in de afvalverwerkingscentrale? Was jij daarbij? Maar ik dacht dat de rellen…’
‘Ja, ik heb een drukke week gehad.’
Ze staarde me een paar seconden aan. ‘Zo klinkt het wel, ja.’ Ze gebaarde naar mijn hals. ‘Is Riley boos omdat je hem kwijt bent? Komt hij je daarom niet opzoeken?’
Normaal gesproken zou ik haar hebben toegesnauwd dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien. Maar ik had er de energie niet voor. Erger nog, in een moment van zwakte vertelde ik haar welke keuze ik had gemaakt bij het ontmantelen van de bom.
Ze trommelde met haar vingers op de onderzoektafel. ‘Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gedaan. Bubba Boom is tenslotte een explosievenexpert.’
‘Ja, maar het ging om de bedrading. En dat is Rileys specialisme.’ Ik wreef over de plek waar de zender was geïmplanteerd. ‘Riley denkt dat ik dood wil. Misschien heeft hij gelijk.’ Ik staarde naar de vloer. ‘Sinds Cogon wegzweefde… Ik blijf maar denken dat ik het had moeten zijn. Cogon zou niet bang zijn geweest om ons door al deze veranderingen heen te loodsen. Hij zou allang de oppers en de sloven hebben verenigd. Als hij er nog was geweest, hadden we geen bommen en rellen gehad.’
‘En wat bereik je ermee als je jezelf van kant maakt?’ vroeg Lamont. Toen ik geen antwoord gaf, vervolgde ze: ‘Daarmee krijg je hem niet terug. Cogon is weg. En puur medisch gezien ben je zeker niet suïcidaal. Als dat zo was, had je niet voor elke ademteug gevochten in die eerste, kritieke uren na de brand. Dan zou je huid niet zo snel geheeld zijn.’
Hoewel ik het vreselijk vond om het toe te geven had ze natuurlijk wel een punt. En verdomd, ik voelde me iets beter. Ik keek op om haar te bedanken, maar ze had weer dat typische artsentrekje om haar mond, alsof ze in haar hoofd bezig was met een diagnose.
‘Wie is net zo populair als Cogon?’ vroeg ze.
‘Hank, van onderhoud. De mensen van Emek zijn dol op hem. En Riley. Hij kan zowel met oppers als sloven samenwerken.’
‘Dan moet je –’
Ik zwaaide met mijn arm. ‘Ik kan helemaal niets, weet je nog? Ik zit hier vast.’
‘Laten we even doen alsof die zender er niet is. Wat zou je dan als eerste doen?’
‘Logan opsporen, hem redden en hem achter een computer zetten om de Controllers te omzeilen.’
‘En als hij niets kan zien?’
‘Dan zou ik iemand zoeken die genoeg van computers weet om naast hem te zitten en als zijn ogen te fungeren.’
‘Riley?’
‘Nee. Hij is goed, maar niet zo goed als Logan,’ zei ik bedachtzaam.
‘Je vader was net zo goed als Logan.’ Er klonk trots in haar stem.
Ik wachtte tot de woede en pijn vanbinnen zouden oplaaien, maar ik voelde alleen verdriet. Zijn naam deed me wel aan een ander denken. ‘Domotor zou perfect zijn.’
‘Zou hij willen helpen?’
Ik herinnerde me zijn woede. Hij vond het vast helemaal niets om bevelen van de Controllers te krijgen. ‘Ja.’
‘Dat is een uitstekend plan. Laten we beginnen.’ Lamont liep naar de dubbele deuren van de operatiekamer.
Nieuwsgierig volgde ik haar. ‘Maar –’
Ze gaf me twee injectienaalden. ‘Een plaatselijke verdoving lijkt me wel afdoende. Pak de lidocaïne en de ontsmettingsdoekjes.’
Toen verzamelde ze nog wat benodigdheden: hechtdraad, een scalpel en een lange, gebogen pincet.
Plotseling drong tot me door wat haar bedoeling was, en ik greep de operatietafel beet om mijn evenwicht te bewaren. ‘Besef je wel wat voor risico je neemt?’
‘Voor mij is er geen risico. Jij bent degene die gevaar loopt om in de cel te worden gegooid. En je moet wel gewoon je werk doen, zodat je hier gezien wordt. Anders worden ze wantrouwig.’
‘En jij moet op niveau drie blijven.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik ben hier toch altijd.’
Mijn laatste zorg hield ik voor mezelf. Kon ik haar vertrouwen? Nee. Maar ze bood me de enige mogelijke oplossing. Als ik ervoor wilde zorgen dat Cogon… en Riley… trots op me konden zijn, kon ik het nu niet opgeven.
We gingen samen aan de slag, en al snel hadden we het zendertje uit mijn arm verwijderd en in die van Lamont aangebracht. Het ding was maar een seconde aan de lagere temperatuur van Binnen blootgesteld geweest.