‘Maar daarmee raken ze ook zichzelf.’
‘Ze zijn onderdeel van het netwerk, Trell. Ze hebben geen water of lucht nodig. Alleen elektriciteit.’
‘Kom op, Anne-Jade, dat kan niet waar zijn. Logan zei dat de Controllers alleen maar een bedieningssysteem zijn, niets meer dan dat.’
‘Logan is zo goed als blind, en de Commissie heeft hem ergens opgesloten. Dus het enige wat ik kan doen is hun orders opvolgen.’ Ze wreef over haar gezicht.
Woede laaide plotseling in me op. ‘Ik kan Logan voor je opsporen.’
‘Niet vanuit de cel.’
Verbijsterd keek ik haar aan. ‘Maar ik heb alle vragen beantwoord.’
‘En de Controllers zullen ze vertellen wat ze met je moeten doen.’
‘Ik ben al weken niet meer bij de Commissie betrokken geweest. Waarom zouden de Controllers mij als een bedreiging beschouwen?’
‘Jij hebt die microfoons geplaatst. Jij hebt geholpen die bom te ontmantelen. Dat zijn geen daden van iemand die nergens bij betrokken is. En het laatste wat ze willen is dat jíj erbij betrokken bent.’
Mijn hoofd tolde van alle informatie die ik van Anne-Jade had gekregen. Het leek me eerlijk gezegd één grote grap, en ik verwachtte elk moment dat Anne-Jade me zou gaan uitlachen omdat ik erin was gelopen. Maar ze liet haar schouders hangen, en haar ogen stonden bezorgd.
‘Laat de Commissie niet merken dat ik je dit allemaal verteld heb,’ zei ze.
‘Maak je geen zorgen.’
We werden teruggeroepen naar de vergaderzaal. Het eerste wat ik zag was de vampierbox die op tafel stond.
Ik kreeg een preek omdat ik op eigen houtje microfoons had geplaatst en omdat ik niet meteen naar de Commissie was gestapt. Geen verrassing.
‘Omdat je niet langer adviseur van de Commissie wilt zijn,’ zei Domotor, ‘eisen we dat je je verder niet meer bemoeit met onze zaken en wegblijft uit de ventilatieschachten, de Tussenruimte en de Expansie. Als je je daar niet aan houdt, word je opgesloten in de cel.’
Dat was een verrassing. Hoe wilden ze me dwingen om… De vampierbox. Een golf van kille angst spoelde over me heen toen ik me de zendertjes herinnerde die Anne-Jade had uitgevonden. Kennelijk had ze de Commissie daarover verteld.
Domotor keek me aan. In zijn grijze ogen gloeide machteloze woede. ‘Je mag je alleen op niveau drie bevinden en wordt bij dezen aangesteld als de stagiair van dokter Lamont.’
Nog een shock. Ik vond het fijn om patiënten te helpen, maar het was toch een andere zaak als je gedwongen werd.
‘Accepteer je deze voorwaarden?’ vroeg Domotor.
‘Wat gebeurt er als ik nee zeg?’
‘De cel.’
Dat dacht ik al. Geen keus. Ik stemde ermee in.
Anne-Jade verwijderde de handboeien en stopte mijn rechterarm in de vampierbox. De prikken in mijn onderarm, net onder mijn pols, waren pijnlijker dan anders. Ik veegde het bloed aan mijn shirt af.
‘Er is een zendertje in je arm geïmplanteerd,’ zei Domotor. ‘Als je niveau drie verlaat, om wat voor reden dan ook, krijgen we een melding. Als je in de verleiding komt het zendertje te verwijderen, krijgen we ook een melding. Het apparaatje monitort de omgevingstemperatuur.’
Shit. Hij had mijn gedachten gelezen. Aangezien ik toegang had tot allerlei medische voorzieningen zou het gemakkelijk voor me zijn het apparaatje te verwijderen. Maar mijn lichaamstemperatuur was ongeveer zevenendertig graden, terwijl de temperatuur in Binnen standaard op tweeëntwintig graden werd gehouden.
De vergadering was voorbij. Sommige Commissieleden bleven nog wat napraten, andere verlieten de vergaderzaal. Ik ging weer zitten en wachtte tot Anne-Jade me naar niveau drie zou begeleiden. Ze was met Takia in gesprek over de vergrendeling van de computersystemen. Niemand zei iets tegen me. Jacy was blijven zitten en nam me aandachtig op. Ik negeerde hem. Van mij mocht hij lekker in onzekerheid blijven.
Nadat bijna alle anderen waren vertrokken kwam Jacob Ashon naar me toe. Aan zijn stramme houding en ongemakkelijke uitdrukking zag ik dat dit geen plezierig gesprekje ging worden.
‘Trella, ik eh… Het spijt me dat het mis is gegaan met Riley.’ Hij schraapte zijn keel, en toen kwamen de woorden zijn mond uit tuimelen. ‘Het is het beste als je er een streep onder zet en hem verder vergeet.’
Dat was waar. En op dat moment drong, als een pijnlijke dolkstoot in mijn hart, in volle omvang tot me door wat het betekende om niet meer met Riley te zijn. Niet in staat iets te zeggen reikte ik naar mijn hals en maakte het kettinkje los. Ik klikte het weer aan elkaar en gaf de hanger aan Jacob.
‘Ik bedoelde niet… je hoeft niet…’
‘Geef het aan hem… alsjeblieft.’
Jacobs vingers sloten zich om de hanger. Mijn zicht vervaagde, terwijl zwarte en witte vlekken voor mijn ogen begonnen te dansen. Ik sloot ze, haalde diep adem om mezelf te kalmeren en concentreerde me puur daarop.