‘Ik zie wel een filter… maar ik weet niet of het nieuw is.’ Zijn stem galmde een beetje.
‘Welke kleur is het?’ vroeg ik.
‘Wit.’
Ik keek Sloan aan. ‘Het is nieuw. Anders zou het grijs zijn.’
‘Waarom stopte je dan precies bij dit rooster, net toen ik het had over het omkopen van de Mop Cops?’
‘Ik moest mijn gereedschapsriem weer vastmaken, want die was losgeschoten. Je hoorde hem toch neerkletteren?’
Hij bekeek me aandachtig, en ik zette mijn gezicht op onschuldig.
‘Hé! Kijk eens wat ik heb gevonden.’ De andere man hield de microfoon omhoog die ik net boven het rooster had geplaatst.
Shit! Ik had gehoopt dat hij daar niet zou kijken.
Hij rolde het ding heen en weer in zijn handpalm. ‘Volgens mij is dit een microfoon.’
‘Wil je je verhaal misschien nog aanpassen?’ vroeg Sloan.
‘Die heb ik daar niet geplaatst. Dat moet iemand anders gedaan hebben.’
Maar Sloan geloofde me niet, en ik zag de herkenning oplichten in zijn ogen. ‘Jij bent díé sloof. En ik herinner me nu dat jouw groepje oppers microfoons gebruikte om de Opper Cops af te luisteren.’
‘Nou en? Kennelijk is die microfoon daar blijven zitten, nog uit die periode. Laat me los, of ik ga om hulp gillen.’
‘Gil maar, dat kan niemand hier iets schelen. Cain, kijk of ze nog meer van die apparaatjes bij zich heeft.’
Een kille, verlammende angst verspreidde zich door mijn lichaam, terwijl Cain tussen mijn gereedschap rommelde. Al gauw vond hij het zakje met de overgebleven microfoons.
Sloan verstevigde zijn greep, en de woede laaide op in zijn blik. ‘Verrader.’ Hij liet mijn pols los en gaf me een klap in mijn gezicht.
De pijn explodeerde, terwijl mijn hoofd opzij zwiepte. Tranen welden op. Sloan schoof van me af, en voor ik iets kon doen gaf hij me een harde zet met zijn voeten. Ik knalde tegen de stang, vlak bij Cain. Nog een zet, en ik tuimelde over de stang van de brits af.
De harde klap op de vloer benam me de adem. Ik rolde me op tot een bal en hapte naar lucht. Mijn schouder deed flink pijn. Sloans luide stem overstemde het geroezemoes en lichtte iedereen in de barakken in over mij.
Geen tijd om bij te komen. Overal om me heen waren benen, en ik kreeg meteen twee harde trappen in mijn rug. Toen een schoen mijn hoofd raakte, begon ik voor mijn leven te vrezen. Ik rolde mezelf onder de brits. Die was te smal om bescherming te bieden, dus bleef ik rollen in de hoop dat ik de sloven die achter me aan zaten te snel af kon zijn. Brits, gangpad, brits, gangpad, brits, gangpad.
Geschreeuw achtervolgde me. De vloer trilde van al die rennende voeten. Terwijl ik dichter bij mijn doel kwam – de oostelijke wand – zag ik een rij sloven staan wachten bij het laatste gangpad. Shit. Ik kon niet stoppen en ik kon geen andere route nemen. Of wel?
Ik nam het grootste risico van mijn leven en bleef stil liggen onder een brits. De sloven die me achtervolgden klommen over de brits heen zonder eronder te kijken. Ik wist dat er nog wat tragere sloven zouden volgen, maar ik kon niet te lang wachten. Ik veranderde van richting en rolde de andere kant op, naar de westelijke wand. Meteen klonk er geschreeuw.
Toen ik bij een leeg gangpad kwam, sprong ik overeind en sprintte naar de zuidelijke wand. Het duurde niet lang voor ze doorhadden waar ik mee bezig was, maar ik had een kleine voorsprong. Ik stopte alle energie die ik had in mijn korte benen. Voeten dreunden vlak achter me. Ik rukte een schroevendraaier uit mijn riem.
Er was geen verwarmingsrooster in zicht, dus toen ik bij de wand kwam, dook ik onder een brits en rolde verder tot ik er een vond. Ik rukte het rooster weg en kroop naar binnen. Een hand greep mijn enkel beet en trok me terug. Met kracht stak ik de schroevendraaier in de hand. Die liet me los, terwijl de bezitter ervan luid vloekte.
De verwarmingsbuis zou me niet genoeg veiligheid bieden. Glijdend, wurmend en kruipend worstelde ik me zo snel mogelijk door de buis. Schreeuwende stemmen galmden achter me aan. Pas toen ik zeker wist dat ik ontkomen was, stopte ik. Ik had de verbindingsbuis bereikt die naar de afvalverwerking in Sector H1 leidde.
Kletsnat van het zweet en happend naar adem lag ik daar. Terwijl mijn hartslag langzaam weer normaal werd en mijn spieren stopten met trillen, begonnen mijn verwondingen om aandacht te vragen. Mijn schouder, polsen en heup deden pijn. En er schoot een scherpe pijnscheut door mijn rug als ik te diep inademde. Al met al voelde het alsof ik door een te nauwe buis was gepropt. Maar elke steek van pijn herinnerde me eraan hoe blij ik moest zijn dat ik het er levend vanaf had gebracht.
Ik nam het Sloan en de anderen niet kwalijk dat ze boos waren, maar ik vroeg me af of hij was begonnen over een aanval op de Commissie omdat hij me in de schacht had gehoord of omdat hij het echt had gemeend. Als ik niet was ontsnapt, hadden ze me dan gedood? Ik wreef over mijn wang. Die brandde nog van die klap. Sloan had me een verrader genoemd, en gezien de razernij in zijn blik vermoedde ik dat ze inderdaad hun woede op mij gekoeld zouden hebben.