‘Is het netwerk gesaboteerd?’ vroeg ik, terwijl ik over zijn schouder meekeek.
‘Zoiets. De bestanden verdwijnen gewoon alsof ze nooit bestaan hebben.’
‘Kan dat dan? Ik dacht –’
‘Verrekte zoon van een Trava!’
Wit licht vulde de monitor. Zonder erbij na te denken bedekte ik Rileys ogen met mijn handen en boog mijn hoofd, zodat mijn ogen beschermd werden door mijn bovenarm.
Na een paar seconden trok Riley mijn handen weg. ‘Het is oké. Denk ik.’ Maar zijn stem sloeg over.
Ik waagde een blik. Het scherm was nog steeds wit, maar er waren nu grote zwarte letters in het midden verschenen. Ik tuurde ernaar en las: GEEN TOEGANG, OP LAST VAN DE CONTROLLERS.
Hoofdstuk 9
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, maar de woorden bleven op het scherm staan. GEEN TOEGANG, OP LAST VAN DE CONTROLLERS. ‘Zeg dat het een grapje is,’ zei ik tegen Riley. ‘Of dat Logan een rotgeintje met ons uithaalt.’
‘Kon ik dat maar. Maar dit is al het derde systeem dat ontoegankelijk is geworden.’
Een golf van duizeligheid sloeg over me heen. ‘Cruciale systemen?’
‘Nog niet.’
‘Nog niet?’
‘Ik kan het niet tegenhouden. Takia en nog wat anderen hebben het ook geprobeerd.’
‘Weet de Commissie ervan?’
‘Ja. En zij worden ook uit het netwerk gegooid. Het gaat tot nu toe voornamelijk om informatiesystemen, niet om de bediening van de centrales.’
Dat was in ieder geval nog iets. ‘Kan Logan de Controllers niet omzeilen?’
‘Dat lijkt me wel. Waarom zouden ze anders een aanslag op hem hebben gepleegd?’ Riley draaide zich om en keek me aan. ‘We moeten uitzoeken wie het netwerk gehackt heeft.’
‘Hoe?’
‘Dat weet ik niet. Ik moet Logan spreken. En Anne-Jade. Misschien heeft zij wat ideeën.’ Hij steunde met zijn ellebogen op zijn benen en legde zijn voorhoofd in zijn handen. ‘Dit was helemaal niet de bedoeling.’
‘Wat niet?’
‘We hebben onze vrijheid heroverd, en we hebben nu al die extra ruimte om uit te breiden en te groeien. Maar nu is een of andere groepering bezig ons netwerk te hacken en gaten in onze wereld te blazen. Waarom? Waarom zijn ze de boel aan het slopen, terwijl ze niveaus zouden kunnen bouwen en hun computerkennis zouden kunnen inzetten om Logan te helpen?’
Ik knielde neer, trok zijn armen opzij en keek hem aan. ‘Dat doen ze uit angst. Angst voor het onbekende. Angst voor verandering. Angst voor de beslissingen van de Commissie.’
‘Ja, angst kan een sterke drijfveer zijn.’ Riley stopte een losse pluk haar achter mijn oor. ‘Had jij gedacht dat ons nieuwe leven zo zou worden toen we in gevecht waren met de Opper Cops?’
‘Nee. Ik dacht dat we lekker ontspannen Buiten zouden liggen op dat grote groene tapijt onder dat enorme blauwe plafond.’
Hij lachte, maar keek al snel weer ernstig. ‘Het echte Buiten zullen we nooit zien. We moeten er hier in Binnen maar het beste van zien te maken. En we kunnen het niet laten verzieken door angst.’
‘Mij heb je overtuigd. Nu moet je alleen nog die negentienduizend anderen zien te bekeren,’ plaagde ik.
Maar hij vond het niet grappig. ‘Nee, Trella. Je bent niet overtuigd. Als je dat wel was, hadden we lang niet zoveel problemen.’
Een ijzige rilling trok door me heen. ‘Dus deze nieuwe problemen zijn mijn schuld?’ Ik hield mijn toon neutraal, hoewel ik het liefst tegen hem had geschreeuwd.
‘Nee.’ Hij gleed van zijn stoel af en knielde vlak voor me neer, zodat we oog in oog zaten. ‘Zo bedoelde ik het niet. Maar je hebt het gewoon te snel opgegeven.’
‘Wat?’
‘De macht. Die heb je aan de Commissie gegeven, zonder je af te vragen hoe de mensen van Binnen daarop zouden reageren.’
‘De Commissieleden zijn ook mensen van Binnen. En ze hebben meer ervaring.’
‘Dit is voor iederéén nieuw.’
Ik balde mijn handen tot vuisten en bonkte ermee tegen mijn dijen. ‘Jawel, maar zij zijn ouder en ze weten meer. Ik weet alleen iets van de interne structuur van Binnen. Dat is handig om je ongezien te verplaatsen en microfoons te installeren, maar verder niet.’ Mijn knokkels sloegen tegen mijn broekzakken, en de microfoons die erin zaten rammelden.
‘Voor wie installeer je microfoons?’ vroeg Riley bezorgd.
Blij met dit andere onderwerp vertelde ik hem over het verzoek van Jacy. Ik haalde een handvol microfoons uit mijn zak. ‘Kun jij de frequenties noteren? Logan wil dat wij meeluisteren.’
‘Waar ga je ze plaatsen?’
Ik noemde de plekken op die Jacy had aangegeven. ‘Maar ik ga de Controlekamer en Anne-Jades kantoor niet afluisteren. En ik heb er nog wat extra, die ik voor onszelf kan installeren.’