Ik boog me naar hem toe. ‘Wat heb ik gemist?’
‘Ze proberen te beslissen welke groep naar niveau vijf kan verhuizen.’
‘Groep?’ Dat was nieuw.
‘Volgens de Commissie kunnen de negen families vijf niveaus delen, als de zes nieuwe niveaus eenmaal af zijn. En dan kunnen de sloven, opgedeeld in groepen op basis van hun afdeling, de andere vijf niveaus bewonen.’
‘Dat gaat niet werken.’
‘Ik weet het, en jij weet het, maar probeer het die achttien anderen maar eens uit te leggen.’ Hij gebaarde met zijn arm. ‘Ze denken nog steeds in termen van oppers en sloven.’
Dat bracht me op mijn volgende vraag. ‘Wist je dat er gestaakt wordt?’
Jacy keek me enigszins wantrouwig aan. ‘Yep.’
‘Hoe krijgen we die mensen weer aan het werk?’
‘Door ervoor te zorgen dat de oppers ook eens hun handen vuil maken.’
Daarmee bewees Jacy dat hij ook nog steeds dacht in termen van oppers en sloven. En eerlijk gezegd deed ik dat zelf ook. Dat was het probleem. Maar ik kon er geen oplossing voor verzinnen.
Waarom zou ik ook? Ik had al genoeg gedaan. Ik had de Poort gevonden, de opstand geleid en de Expansie ontdekt. De vele littekens op mijn armen, benen en bovenlijf van het mes van Opper Cop-commandant Vinco bewezen hoeveel ik had opgeofferd voor debevolking van Binnen.
En ik had mijn beste vriend Cogon verloren. Hij was als een broer voor me geweest, en ik miste hem zo erg dat er binnen in me een gapend gat zat met rafelige randen. Cog zou het geweldig hebben gevonden om die bouwteams te organiseren. Hij zou erop hebben gestaan dat alles perfect in orde moest zijn voordat er werd begonnen aan een nieuw niveau.
Onderuitgezakt in mijn stoel liet ik de stemmen van de Commissieleden over me heen rollen. Ze hadden me niet nodig. De Commissie zou ons naar de volgende fase leiden.
Nadat de zesde afgevaardigde van een slovenafdeling had verteld waarom juist zij als eersten naar niveau vijf moesten verhuizen begon ik te wensen dat de klok wat sneller ging. Deze vergaderingen waren voor mij pure tijdverspilling. Die uren kon ik ook met Riley doorbrengen. De sessie duurde maar voort. Zelfs de Verrader assisteren bij Emeks operatie leek met de minuut aanlokkelijker. Ik hield het vol tot uur 59.
‘Ik smeer hem. Ik moet de… dokter Lamont helpen,’ fluisterde ik tegen Jacy.
‘Kom je nog terug voor de stemming?’ vroeg hij.
‘Waarom? Wat ik ook zeg, ze veranderen toch niet van gedachten.’ De frustratie welde in me op, maar ik onderdrukte het gevoel snel.
‘Je geeft het zomaar op, Trell. Dat is niets voor jou.’
‘Twaalf weken achter elkaar bij eindeloze vergaderingen zitten is ook niets voor mij. Ik ben meer een meisje van het grote verhaal.’ Ik probeerde een glimlach, maar Jacy bleef fronsen. Plotseling nam ik een bevrijdend besluit. ‘Zeg de Commissie maar dat ik me terugtrek als adviseur en weer ga doen waar ik het beste in ben.’
Schrik, woede en afkeuring streden om de voorrang op Jacy’s gezicht. Hij trok zijn lippen even op voordat hij zei: ‘En waar ben je dan het beste in?’
‘De boel verkennen. We hebben geen idee hoe hoog de Expansie is. Wat als ik nog een luik vind, helemaal bovenin? Misschien is er nog wel een Expansie, vol handige voorraden. En dat is net zo belangrijk als discussiëren over wie er als eerste naar de nieuwe niveaus mag verhuizen.’
Ik vertrok voor hij kon reageren. Voor het eerst sinds de opstand liep ik zo licht als een veertje door de kale witte gangen van Binnen. Ik kon niet wachten om het Riley te vertellen!
Mijn goede stemming smolt weg toen ik bij de ziekenboeg aankwam en Emeks bleke gezicht zag. Met een grimas van pijn omklemde hij zijn laken. Hij reageerde niet op mijn vragen. Zijn huid voelde klam en kil. De Verrader was niet in de zaal, dus haastte ik me naar achteren.
Ze was zich aan het voorbereiden op de operatie. ‘Jij bent vroeg.’
‘Emek ziet er slecht uit. Wanneer heb je hem nog gecheckt?’
Ze stapte snel om me heen en rende naar Emek. Een moment later stond ik ook weer naast Emeks bed, terwijl ze met haar vingers in de huid onder zijn middel prikte. Hij gilde het uit.
‘Zijn blindedarm is gebarsten.’ Ze trapte de remmen aan de wielen van het bed los. ‘Snel!’
Ik hielp haar om hem snel naar achteren te rijden en op de operatietafel te leggen. Toen begon ze allerlei commando’s op me af te vuren. Het hele operatieproces, dat meestal voorbij leek te trekken in een waas van bloed en razende activiteiten, leek deze keer vertraagd. Zelfs in de hectiek van dit spoedgeval wist ik vaak al wat ze nodig zou hebben en reikte ik haar de instrumenten aan zonder dat ze erom hoefde te vragen. Ondanks mijn weerstand leerde ik steeds meer.
Terwijl ze bezig was Emeks leven te redden zag ik haar opeens niet langer als de Verrader, maar als dokter Lamont. Volgens dokter Sanchia was Lamont de beste diagnosticus in onze wereld en daarbij ook een zeer vaardige chirurg. Nog meer redenen waarom ze hier was, en niet in de overvolle cellen, samen met de Trava’s.