Wat betekende dat allemaal? Misschien wilde een van de oppers die bij onderhoud werkten problemen veroorzaken. En een van de schachten die Jacy had genoemd liep boven Anne-Jades kantoor. Misschien verdacht hij de oppers die op die twee terreinen werkten – dat zou dan de ene groepering zijn. En de afvalverwerkers en de andere sloven in Sector F1 zouden dan de andere groepering vormen.
Maar welke groep zat achter welke sabotage?
Door mijn rusteloze gepieker begonnen mijn brandwonden op te spelen. Voordat ik een pijnstiller nam, ging ik nog even naar Logan. Hij had geen masker meer nodig – een goed teken. Zachtjes zei ik zijn naam, voor het geval dat hij sliep.
‘Ben je klaar met al je bezoekers?’ vroeg hij.
‘Het waren er maar twee.’
‘Twee meer dan ik,’ bromde hij.
‘Er zijn heel veel mensen bij je geweest, maar die hielden zich allemaal stil.’
‘Grappig hoor. De blinde plagen.’ Maar een grijns trok aan zijn mondhoeken.
‘Voel je je al wat beter?’
‘Eerst zag ik alleen maar wit, nu zie ik grote zwarte vlekken op het wit. Uit de tevreden toon in dokter Lamonts stem leid ik af dat dat een stap in de goede richting is.’
‘Mooi. En je gehoor is in elk geval al verbeterd. Heb je gehoord wat mijn bezoekers zeiden?’
‘Het meeste wel, ja. Behalve het laatste wat Jacy zei. Wat rammelde er zo en wat moet je voor hem doen?’
Ik vertelde het hem.
Hij floot. ‘Brutaal van hem. Hij weet al veel meer dan goed voor hem is. Ga je het doen?’
‘Ik heb het beloofd, in ruil voor informatie, maar ik heb niet gezegd waar ik ze ga installeren. Het voelt gewoon niet goed. We zouden onze eigen mensen niet moeten bespioneren.’
‘Klopt, maar het lijkt me wel een goed idee om de Trava’s en het cellenblok af te luisteren,’ zei hij. ‘Vraag Riley om de frequenties van die microfoons te noteren, voor je ze installeert. Dan kunnen wij tenminste ook meeluisteren.’
‘Moeten we het Anne-Jade vertellen?’
‘Nog niet.’
‘Is dat wel verstandig?’
‘Waarschijnlijk niet. Maar ik zeg wel dat het door de pijnstillers kwam en dat ik niet meer helder kon denken, als ze erachter komt.’
‘Veel succes daarmee. Ik heb haar wel eens kwaad meegemaakt, en leuk is anders.’ Anne-Jades nieuwe beroep paste bij haar. Zodra ze dat gestolen Opper Cop-uniform had aangetrokken, was ze ook echt een agent geworden. ‘Logan, heb je nog microfoons die je niet gebruikt?’
Deze keer lachte hij breed. ‘Ik heb er nog een paar op mijn kamer. Pak maar wat je nodig hebt.’
Ik werd gek van het gekriebel. Elke centimeter van mijn armen en benen voelde aan alsof er onzichtbare beestjes overheen kropen. Lamont beweerde dat het bij het genezingsproces hoorde. Eerlijk gezegd had ik de pijn nog liever.
Riley kwam af en toe langs, maar leek nogal afwezig en bleef nooit lang. Met moeite verdroeg ik nog vijftig uur als patiënt. Eindelijk liet Lamont me gaan, op uur 62, met zoveel instructies voor de verzorging van mijn nieuwe huid dat ik bijna weer terug in bed dook. Bijna.
‘Logeer je bij Riley?’ vroeg Lamont, terwijl ze wat medicijnen en zalf voor me in een tasje deed.
‘Nee.’ Voorzichtig trok ik het shirt en de broek aan die ze me had gebracht. De gordijnen waren dicht; anders zouden de DVB-agenten me bloot zien. Logans zicht was inmiddels trouwens ook verbeterd, maar hij moest nog minstens een week blijven.
‘Ga je naar de barakken?’ Haar stem klonk verrast.
‘Zit er maar niet over in.’
Ze stopte met waar ze mee bezig was en keek me met haar doktersblik doordringend aan. ‘Je moet nog minstens een week in een schone omgeving slapen. Niet in buizen of schachten of –’
‘Ik weet het.’
Lamont raakte mijn arm aan. Niet langer in de doktersmodus zei ze: ‘Je mag mijn logeerkamer wel gebruiken. Zonder verdere verplichtingen.’
‘Wat als je een stagiair vindt?’
‘Dat lijkt me op dit moment zeer onwaarschijnlijk. Maar als dat gebeurt, zetten we een extra bed in de zitkamer. Als we eenmaal naar een van de medische centra op de nieuwe niveaus zijn verhuisd hebben we ruimte zat.’
Ik dacht er even over na. ‘Betekent geen verplichtingen dat je niet gaat proberen me te hechten als ik een gapende wond heb?’
‘Nee. Ik ben en blijf je dokter. Het betekent dat ik niet zal proberen… over je te moederen.’
‘Goed, dan blijf ik.’
Ze knikte alsof ik net had beloofd om mijn pillen op tijd te slikken en schoof de gordijnen opzij.
‘Dokter?’
Lamonts hand omklemde het gordijn nog wat steviger, en ze keek me niet aan. ‘Ja?’
‘Dank je.’
Via mijn microfoon nam ik contact op met Riley. Zijn kortaangebonden reactie vertelde me dat hij druk bezig was en me later wel zou spreken. Dus ging ik op pad naar de Controlekamer in Kwadraat G4, om daar de microfoons te halen die in Logans kamer lagen.