Riley zat een paar minuten te typen voordat hij opstond en plaats voor me maakte. ‘Ik heb je al ingelogd. Je moet de bevolkingsregisters openen om die namen te zoeken.’
Ik voelde er weinig voor, dus ging ik niet zitten. ‘Kun jij dat niet voor me doen?’
‘Zit.’ Hij wees. ‘Je moet leren hoe je met de computer werkt.’
Niet erg enthousiast plofte ik voor het scherm neer. Hij boog zich over me heen, terwijl hij me uitlegde hoe ik door het netwerk kon navigeren. Ik leek dan misschien uiterlijk op Nolan Garrard, maar ik miste compleet zijn vaardigheid met computers.
Na een paar uiterst frustrerende minuten begon Riley bijna te grommen. ‘Je moet het netwerk zien als een plattegrond van Binnen, waarbij de bestanden zijn opgeslagen in verschillende kwadraten en sectoren. Om het juiste bestand te vinden, moet je de locatie kennen.’
‘Maar wat als het er niet is? Logan zei –’
‘Dat de bestanden door elkaar zijn gegooid. Ja, dat is zo, maar daar ben ik aan gewend. Als ik niet kan vinden wat ik zoek, geef ik een zoekopdracht.’
‘Aan wie?’
‘De computer.’
‘O. Bedoel je de Controllers?’
‘Nee. Ja.’
Ik draaide me naar hem om. Hij keek met toegeknepen ogen naar het scherm, alsof hij ergens pijn had.
‘Ja of nee?’
Riley haalde zijn hand over zijn gezicht. ‘We hebben ontdekt dat de Controllers niet meer zijn dan een soort besturingssysteem. Dat verbindt alle informatie in het netwerk en laat je weten of je iets kunt doen of niet. Het schermt sommige gebieden af en het zoekt bestanden op en vertelt je dan waar die zijn.’ Hij maakte een weids armgebaar. ‘Alles in Binnen is verbonden met het netwerk. Technisch gesproken zou ik alle systemen met één computer kunnen bedienen.’
Dit feit leek zijn ontzag te wekken. Maar gezien de recente sabotage maakte het mij eerder bang. ‘Wat gebeurt er als het netwerk faalt?’
‘Dat kan niet.’
‘Waarom niet?’
‘Er zijn back-upsystemen en alles is opgeslagen in beveiligde bestanden.’
‘Maar wat als die ook worden aangetast?’
Hij wuifde mijn zorgen weg. ‘Gebeurt niet. En je probeert me af te leiden, zodat ik je niet ga leren hoe je door het netwerk moet navigeren.’
‘Niet waar. Ik ben alleen bang dat een volgende bom misschien het netwerk opblaast.’
‘Maak je geen zorgen, er zijn meer dan voldoende veiligheidsmaatregelen. Of zal ik Logan vragen om je uit te leggen –’
‘Nee! Ik geloof je.’
Hij drukte zijn handen melodramatisch tegen zijn borst. ‘Ze… ze… gelooft me! Roep de dokter!’
Ik haalde naar hem uit, maar hij pakte mijn pols beet en trok me overeind.
Terwijl hij zijn arm om mijn middel liet glijden zei hij: ‘Dit bijzondere moment moeten we vieren.’
‘Wat vieren we dan?’ vroeg Jacob Ashon, Rileys vader, vanuit de deuropening.
Ik duwde Riley opzij om zijn vader te begroeten, maar het was al te laat. Hij stond als een idioot naar ons te grijnzen. Vreugde straalde uit zijn bruine ogen, terwijl zijn blik van Rileys natte haar naar het mijne ging. Ik onderdrukte een gekreun.
‘We vieren dat Trella bezig is te leren hoe de computer werkt,’ zei Riley.
Zijn bijna lichtgevende grijns doofde zienderogen uit. Met die teleurgestelde uitdrukking deed hij me erg aan Riley denken. Die had dezelfde stevige bouw als zijn vader en ook zijn gevoel voor humor en hebbelijkheden. Maar zijn zwarte haar, blauwe ogen en koppigheid had Riley volgens Jacob geërfd van zijn moeder, Ramla Ashon.
Ook zij was gesneuveld bij de mislukte poging van de Ploeg van Tien om te rebelleren, net als Nolan Garrard, Blas Sanchia en Shawn Lamont. Vier dappere zielen die zouden worden geëerd met een plaquette of gedenkteken, net als Cogon, zodra onze wereld weer op orde was. Maar welke orde was dat? Naar ons oude leven konden we niet terugkeren. Ik nam aan dat er uiteindelijk wel een nieuwe routine zou ontstaan in onze maatschappij.
‘O,’ zei Jacob. Toen klaarde hij weer op. ‘Leer haar maar niet te veel. Ze heeft nogal de neiging om een spoor van vernielingen achter te laten, en ik heb geen zin om urenlang bezig te zijn met het ontcijferen van haar puinhopen.’
‘Heel grappig,’ zei ik, en ik plofte weer op de stoel neer. Het diagram met bestandsnamen was er door Rileys uitleg niet begrijpelijker op geworden.
Riley ondernam nog een laatste, tamelijk gefrustreerde poging om me alles uit te leggen. Daarna gaf hij het op en ruilde hij met mij van plaats. Een paar minuten bleef ik opletten, maar ik verloor al snel mijn belangstelling. Terwijl Riley bezig was, bestudeerde ik Jacob. Hij verzamelde alle apparaten en stukken draad die Riley door de kamer had verspreid en legde ze netjes bij elkaar.