Verrast deinsde ze achteruit, terwijl ze een metalen schaal tegen zich aanklemde alsof het een schild was. Haar lange haar – met dezelfde kleur als het mijne – hing in een vlecht tot aan haar middel.
Ik had het niet zo gemeen bedoeld, maar sinds de opstand had ze niet één keer erkend dat er misschien een verwantschap tussen ons bestond. Ze had volgehouden dat het gewoon weer zo’n misselijke truc van Karla was geweest. En daar was ik het mee eens geweest. Riley vermoedde echter dat ze eenvoudigweg niet kon accepteren dat ik werkelijk haar kind was, omdat ze dan overweldigd zou worden door schuldgevoel over wat ze had gedaan. Hij had geprobeerd het me uit te leggen, zodat ik het vanuit haar perspectief kon bekijken.
Maar ik vond dat een verrader gewoon een verrader was. Ik ging mijn tijd niet verspillen aan het goedpraten van haar daden. Ik had genoeg andere dingen te doen.
Hoe ik echter ook over haar dacht, we hadden haar medische vaardigheden wel nodig. ‘En dokter Sanchia? Kan die niet helpen?’
‘Die heeft het druk met zijn eigen patiënten. En de sloven… de verzorgers op de onderste niveaus, die eh…’ Ze aarzelde.
Een ongemakkelijk gevoel welde in me op. ‘Hebben ze geweigerd?’
Ze keek me nu recht aan. ‘Niet met zoveel woorden. Ze reageren gewoon niet op mijn verzoeken, en als ik erheen ga, negeren ze me of komen ze met allerlei smoezen tot ik het maar weer opgeef en vertrek.’
Door de donkere kringen onder haar ogen, al die nieuwe rimpels en de grijze haren zag ze er ouder uit. Eerder alsof ze vijftig centiweken oud was, in plaats van veertig.
‘Hoe dringend is die operatie van uur zestig? Kun je die niet uitstellen?’ vroeg ik.
‘Het gaat om Emeks blindedarm. Als ik die niet snel verwijder, barst hij open. Dat wordt zijn dood.’
‘Goed, ik help je wel. Voor Emeks bestwil.’ Snel ging ik naar mijn kamer. Mijn gedachten keerden terug naar de Commissie. Ze moesten uitzoeken waarom de verzorgers van de onderste niveaus de verzoeken om hulp negeerden.
Mijn handpalmen schrijnden flink toen ik ze waste. Ik was die blaren van het touw helemaal vergeten. Ik pakte een tube met een antisepticum en smeerde dat op de schaafwonden. Antisepticum? Ik moest snel een andere slaapplek zoeken, voordat ik alleen nog maar medisch jargon kon uitslaan.
Rileys vader had aangeboden om te vertrekken uit het appartement dat hij met Riley deelde om ruimte voor mij te maken, maar daar waren we eigenlijk nog niet aan toe. Sinds de opstand hadden Riley en ik maar weinig tijd gehad om elkaar beter te leren kennen. Ik raakte even mijn zilveren hangertje aan, dat de vorm van een schaap had – een geschenk van Riley. Misschien kon ik in onze voorraadkamer gaan wonen en wat meer tijd met Riley doorbrengen. Alleen een paar leden van de Ploeg van Schapen wisten van het bestaan van die kamer. En dat maakte het des te aantrekkelijker om daar te gaan wonen.
De Commissie kwam bijeen in de grote vergaderruimte naast de Controlekamer van Binnen, allebei in Kwadraat G4. Ik had ervoor gepleit om de nieuwe niveaus anders in te delen dan de bestaande, maar zonder succes.
Nu er zoveel zo snel veranderde, dacht de Commissie dat een nieuwe indeling iedereen alleen maar in verwarring zou brengen. Dus leek niveau vijf op niveau één tot en met vier: verdeeld in negen vierkanten, als een spelletje boter-kaas-en-eieren. De vier vakken in de hoeken heetten kwadraten en de middelste delen heetten sectoren. Dus als je links bovenin begon had je eerst Kwadraat A, dan Sector B en dan Kwadraat C. In het midden had je Sector D, E en F en de laatste rij bestond uit Kwadraat G, Sector H en Kwadraat I. Je hoefde er dan alleen nog het nummer van het niveau bij te voegen, en elke idioot kon de weg vinden.
Uiteindelijk kwam ik twee uur te laat bij de vergadering. Ik ging snel op een vrije stoel naast Jacy zitten en keek de lange ovale tafel rond. De Commissie bestond uit een afgevaardigde uit elk van de negen opperfamilies en een leider van elke slovenafdeling zoals hydrocultuur en recycling. Achttien mensen in totaal. Omdat een even aantal leden problemen kon opleveren als ze moesten stemmen was er nog een negentiende afgevaardigde toegevoegd.
Hoewel mij herhaaldelijk was verzocht om het negentiende Commissielid te worden had ik geweigerd. Ik nam liever deel als adviseur. Minder verantwoordelijkheid. Vervolgens hadden ze Riley gevraagd, maar hij had heel bijdehand geantwoord dat de Commissie vast niet zowel hem als zijn vader nodig had en gezegd dat hij zich nuttiger kon maken als ondersteunend personeel.
Uiteindelijk hadden ze Jacy verkozen.
Na mijn eerste verbazing over zijn aanstelling, besefte ik toen ik er eenmaal goed over had nagedacht, dat het logisch was. Hij had de leiding van de opstand overgenomen toen ik gevangen was genomen door de Opper Cops. Bovendien had hij een hoop connecties in de onderste niveaus.