Hij begon de stof van mijn uniform omlaag te trekken, maar stopte toen. ‘Douchen?’
Het was een grote stap, maar mijn hart vertelde me dat het goed was. En het verlangen om hem naakt te zien, vol schuimende zeep, verjoeg het laatste beetje reserve. Ik beeldde me in hoe mijn nuchtere verstand wegsmolt en als een stoomwolkje vervloog.
Op weg naar de badkamer lieten we een spoor van kleren achter. Warm water, de geur van zeep en glibberige huid vormden een opwindende combinatie. Ik zat wel een beetje in over de lelijke littekens die kriskras over mijn bovenlichaam, armen en benen liepen, maar op Rileys gezicht was niets van afkeer of medelijden te zien.
Hij veegde het water uit mijn ogen. ‘Je bent zo mooi, ik –’
Snel bedekte ik zijn mond met de mijne, bang dat hij woorden zou uitspreken die ik niet terug zou kunnen zeggen. Ik pakte de zeep en maakte een flinke dot schuim. Daarmee verkende ik de harde spieren van zijn buik, de soepele lijnen van zijn rug en zijn onweerstaanbare billen die zo heerlijk aanvoelden, terwijl we zoenden onder de warme waterstraal.
Zijn handen waren ook druk bezig en leidden me nogal af. En toen zijn lippen naar mijn hals gingen, leek de tijd stil te staan. Maar Riley hield de klok in de badkamer in de gaten en stopte veel te snel naar mijn zin, met een diepe zucht.
‘Pap komt over een paar minuten. Maar…’ Hij liet zijn vinger over mijn ribben glijden. ‘Hij komt hier niet zomaar binnen stormen. Hij denkt natuurlijk dat ik in mijn eentje onder de douche sta, dus we kunnen ook doorgaan.’
‘En wat gebeurt er dan als we samen tevoorschijn komen?’
‘Dan begint hij als een idioot te grijnzen en is hij dolblij.’
Ik duwde Rileys hand weg voordat die nog wat lager op onderzoek kon gaan. ‘Nee. Ik ben er nog niet aan toe dat je vader zich van alles in zijn hoofd gaat halen over ons.’
‘Te laat. Hij haalt zich al van alles in zijn hoofd sinds ik begon te vertellen over een stagiair die Ella heette.’ Riley trok me nog wat dichter tegen zich aan. ‘Die opstand heeft hem tijdelijk afgeleid, maar inmiddels is hij alweer veel te nieuwsgierig naar onze relatie.’
‘Hij heeft zelf een relatie nodig.’
Riley liet zijn arm zakken en draaide de kraan dicht. ‘Dat zou leuk zijn, maar hij zegt dat mijn moeder de ware voor hem was, en dat hij nooit meer iemand anders heeft ontmoet die hem zo gek kon maken als zij.’ Hij pakte een paar handdoeken en gaf mij er een.
‘Gek maken op een positieve of negatieve manier?’ Ik droogde me af en wikkelde de handdoek om mijn lichaam.
Hij stokte even, alsof er opeens iets tot hem doordrong. ‘Hij zei altijd op beide manieren. Ik begreep eigenlijk nooit hoe dat kon…’ Hij keek me recht aan. ‘Tot nu, dan.’
Ik wendde mijn blik af en begon een kam te zoeken. Mijn vraag was niet heel serieus geweest, en ik had geen zin in een zwaar gesprek. De klitten in mijn haar verzetten zich flink tegen de kam, maar uiteindelijk lukte het me om ze eruit te krijgen. Vervolgens deed ik mijn natte haren in een vlecht. Er was een zekere hoeveelheid geduld voor nodig om het eerst te laten drogen. Geduld dat ik nu niet had. Nooit had gehad, eigenlijk.
Ik keek naar Riley, die even snel zijn vingers door zijn natte haarbos haalde voordat hij zich aankleedde. Voordat ik hem had leren kennen had ik me nooit druk gemaakt om mijn uiterlijk. En hij had me allang op mijn alleronvoordeligst gezien. Dus waarom zou ik nu mijn kostbare tijd verspillen aan mijn haar? Ik bekeek mezelf in de spiegel van de badkamer. Een vreemdeling staarde terug. Zelfs na veertien weken voelde het alsof mijn blauwe ogen in een ander gezicht thuishoorden. Maar blauw was kennelijk mijn originele kleur geweest; anders hadden de druppels om de kleur te veranderen niet gewerkt.
Volgens Domotor en nog een paar anderen had ik mijn vaders ogen. Ze beweerden ook dat mijn vader Nolan Garrard was. In tegenstelling tot Lamonts naam deed de zijne me niet ineenkrimpen. Sterker nog, ik zou er trots op zijn als ik zijn dochter was. Hoewel de poging van de Ploeg van Tien om onze wereld te veranderen was mislukt, was zijn laatste verzetsdaad, het redden van tien bestanden met informatie, van levensbelang geweest. Zonder die bestanden hadden we de Poort nooit gevonden. En die verborgen bestanden hadden indruk gemaakt op Logan – geen eenvoudige opgave, als het om technologie ging.
Misschien zou het niet zo erg zijn om voor eens en voor altijd vast te stellen wie mijn biologische ouders waren. Wat dan nog als Lamont mijn moeder was? Ik zou heus niet gedwongen zijn om met haar samen te leven of haar te vergeven. Er zou niets veranderen.
Haastig kleedde ik me aan, voordat Rileys vader zou terugkeren. Riley zat inmiddels al achter de computer in de woonkamer. Het appartement omvatte een slaapkamer, een badkamer, een hoekje voor de computer, een tafel en een bank. Een luxe accommodatie, naar de maatstaven van sloven, maar toch ook weer niet het weelderige appartement dat ik voor me had gezien toen de Opper Cops ons er nog van weerhielden om naar de bovenste niveaus te gaan.