Het gevoel van duizelige zweverigheid keerde nu op volle kracht terug. Ik liet de plaat vallen en ging op de vloer zitten met mijn hoofd in mijn handen. De ontdekking van de Expansie verbleekte bij deze vondst.
Toen kwam er een gedachte bij me op die mijn hart deed overslaan. Moest ik het melden aan de Commissie? De snelheid waarmee dingen veranderden in onze samenleving was de meeste mensen al te veel. Sommigen hadden al moeite om het bestaan van de Expansie en nieuwe niveaus te accepteren. En hoe zat het met de saboteurs? Als die erop tegen waren dat we door het Heelal naar een onbekende bestemming reisden, wat zouden ze dan doen als ze van deze nieuwe ontdekking hoorden?
Misschien moesten we eerst onze huidige problemen oplossen voordat ik er nog meer aan toevoegde. Ik liep terug naar de ladder, klom omlaag en deed het bijna onzichtbare luik weer dicht. Ik hoopte maar dat de felle lichten automatisch uit zouden gaan.
Van de rest van mijn afdaling kon ik me niets meer herinneren, behalve de riskante manoeuvre waarbij ik mijn harnas weer aan de veiligheidslijn moest vastklikken.
Tegen de tijd dat ik weer in de voorraadkamer was, was het uur dertig. Er waren slechts twee uur verstreken sinds ik was vertrokken bij Karla en op onderzoek uit was gegaan. Het leek alsof er weken waren verstreken.
Ik zat op het randje van de bank en probeerde te beslissen of ik ging douchen of slapen. Maar elke keer als ik mezelf dwong erover na te denken, eiste dat beeld van het Bobbelmonster weer al mijn aandacht op.
Toen Riley een uur later kwam, had ik me nog niet verroerd. Hij kwam naast me zitten, en ik leunde tegen hem aan. Moest ik het hem vertellen?
Hij sloeg zijn arm om me heen, om me te ondersteunen ‘Je ziet eruit alsof je de Hakmolen vanbinnen hebt gezien. Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.
Ik opende mijn mond, maar de woorden bleven in mijn keel steken.
‘Logan zei dat je met Karla Trava hebt gepraat. Als ze je van streek heeft gemaakt, dan…’
Met moeite scheurde ik mijn gedachten los van mijn ontdekking en concentreerde ik me op Riley. Er straalde iets hards en koppigs uit zijn blauwe ogen, en de spieren in zijn nek stonden strak.
‘Wat doe je dan?’
‘Dan zet ik haar in dezelfde cel als Vinco en stop ik hem stiekem een mes toe.’
‘Ze heeft wel geprobeerd me uit balans te brengen, maar het is niet gelukt. Maar ik vind het wel heel lief van je,’ ze ik. ‘Dat je aanbiedt om mijn vijanden te martelen bewijst wel dat je echt om me geeft.’
Hij grijnsde. ‘Als je het doet, moet je het goed doen. En dan te bedenken dat sommige meisjes noodgedwongen naar poëzie moeten luisteren.’
‘Ja, zielig,’ zei ik hoofdschuddend, maar ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Riley aaide over mijn wang. ‘Dat is al beter. Nu heb je tenminste weer wat kleur op je gezicht. Is er iets misgegaan in je zoektocht naar de bommenmaker?’
Blij met een onderwerp dat ik aankon, zei ik: ‘Nee, dat niet. Jacy heeft me naar een man gestuurd die Bubba Boom heet.’ Ik stak mijn hand op toen Riley ongelovig begon te snuiven. ‘Wacht even, het wordt nog mooier.’ Ik vertelde hem over de stinkbommenmakers en wat ik verder te weten was gekomen.
Hij plukte een beetje aan een scheur in de stof op de armleuning van de bank. ‘Dat is nog niet veel. Je kunt de computer in mijn kamer gebruiken om de namen die Bubba Boom je heeft gegeven na te trekken. Logan heeft ervoor gezorgd dat je toegang hebt tot alle bestanden en registers in het systeem.’
‘Waarom heeft hij dat gedaan? Ik weet nauwelijks hoe de computer werkt.’
‘Je neemt me in de maling, toch?’ Riley staarde me aan alsof ik hem had verteld dat Schaapje kon praten.
Ik negeerde zijn vraag. ‘Goed, ik gebruik jouw computer. En ik moet even douchen. Is je vader aan het werk? Ik wil hem niet storen.’
Nu keek Riley me veelbetekenend aan. ‘Wat een toeval. Ik moet ook even douchen. Maar goed dat mijn vader de komende uren bezig is en dat jij nog een belofte moet nakomen.’
We gingen ieder apart naar Rileys appartement in Sector E4, want ik dacht dat mijn route door de buizen sneller zou zijn dan die van hem via de gangen. Maar toen ik bij het luchtrooster in appartement drie zes negen vijf kwam, stond hij al op de tafel op me te wachten.
Ik opende het rooster en liet mijn benen omlaagbungelen. Riley pakte me rond mijn middel, en ik gleed langs zijn lichaam verder omlaag. Hij liet me niet los toen mijn voeten de tafel raakten, maar boog zijn hoofd naar me toe en kuste me langdurig.
Toen hij aan mijn uniform begon te plukken, trok ik me een beetje terug. Zijn kus was zo adembenemend geweest dat ik even een paar keer diep moest ademhalen.
‘Weet je zeker dat je vader niet zo terugkomt?’ vroeg ik.
Bij wijze van antwoord trok hij de ritssluiting op mijn rug open. Koele lucht streek over mijn bezwete huid. Een nerveuze huivering trok door mijn lichaam. Zijn lippen vonden de mijne, en zijn handen streelden mijn ontblote rug. De hitte van zijn aanraking brandde alle twijfels weg.