De deur sloot met een dreun die doortrilde in mijn hart, op de maat van mijn razendsnelle hartslag.
Karla lachte. ‘Ben je nog steeds bang voor me?’
‘Te veel eer. Wat je op mijn gezicht ziet is afkeer, geen angst. Je stinkt naar de cel.’
‘Dat zul jij wel weten, aangezien je er zoveel uren hebt doorgebracht.’
‘Klopt, je hebt me daar zo’n dertig uur vastgehouden, voordat ik ontsnapte. En jij zit er nu… hoelang? Minstens veertienhonderd uur. Groot verschil.’
De geamuseerde blik verdween. ‘We hebben je onderschat. Iets wat niet nog eens zal gebeuren. Maar zo gek was dat niet. Moet je nou zien. Nog steeds zo’n scharminkelig sloofje, hoewel je de leider van de opstand was.’
‘Wat had je dan verwacht?’
‘Betere kleren.’ Nu moest ik lachen, maar het lachen verging me toen ze zei: ‘En meer macht. Je hebt je leven voor hen op het spel gezet, maar toch moet je de Commissie om toestemming smeken als je iets wilt doen.’
‘Anders dan jij ben ik heel tevreden met mijn rol. Ik heb nooit naar macht verlangd, alleen naar vrijheid,’ zei ik.
‘Ja, ja. En heb je die vrijheid nu?’
‘Natuurlijk.’
Ze opende haar mond, maar ik was haar te snel af en zei: ‘Hou nou maar op met dat geklets. We willen de namen weten van degenen die de Transmissie kunnen repareren. Wat wil je in ruil daarvoor?’
Een sluw lachje trok aan haar mondhoeken, terwijl ze achteroverleunde en haar benen over elkaar sloeg. ‘Kijk, dat soort problemen hebben wij nou nooit gehad toen we nog aan de macht waren. Ik denk eigenlijk dat sommige sloven ons missen. En als je ongelukkige sloven combineert met verveelde gevangenen, levert dat een explosieve mix op.’
Ik bekeek haar aandachtig. Raadde ze maar wat over de sabotage? Of was haar opmerking een voorbode van nog meer problemen? Hoe dan ook, snelle onderhandelingen leken er niet in te zitten.
‘Moeten we alle Trava’s recyclen om nog meer problemen te voorkomen?’ vroeg ik.
Ze haalde haar schouders op. ‘Je hebt duidelijk onze hulp nodig om de Transmissie te repareren, dus in die zin lijkt het me niet handig. Maar die besluiteloosheid over wat jullie met ons aan moeten levert alleen maar meer problemen op. En ik vind het natuurlijk prima om dat allemaal op mijn gemakje aan te zien.’
Anne-Jade had gelijk gehad. Karla was hier zeker ook uit leedvermaak. ‘Bedankt voor deze bijdrage,’ zei ik. ‘Maar ik ben hier om namen te krijgen, geen preek.’
Irritatie vlamde op in haar ogen voordat ze weer haar nonchalante toontje aannam. ‘Prima. In ruil voor het repareren van de Transmissie willen we dat de Trava’s die nu in de cel zitten terug mogen naar hun vertrekken. Verder eisen we dat er rechtszaken komen om vast te stellen hoe schuldig de Trava’s precies zijn volgens jullie verwrongen breintjes. Er is geen enkele reden om de hele familie Trava gevangen te houden.’
Ik vond het vreselijk om het te moeten toegeven, maar ze had wel een punt. Al zou het een vergissing zijn om ook de hogere Trava’s, die in de cel zaten, vrij te laten.
Karla wapperde met haar hand, zo goed en zo kwaad als dat ging met de handboeien om. ‘Ga nou maar snel naar de Commissie om mijn verzoek in te dienen, als een braaf sloofje.’
Ik kon een grijns niet onderdrukken, terwijl ik mijn knoopmicrofoontje inschakelde. Ik legde haar eisen voor aan de Commissie en wachtte af, terwijl ze erover discussieerden. Karla legde haar handen in haar schoot, in een poging de woede te maskeren die door haar lichaam raasde, maar haar verkrampte houding verraadde haar. Ik ging ontspannen achterover zitten.
Zoals verwacht was de Commissie bereid om de lagere Trava’s, die nu in hun vertrekken werden vastgehouden, te beoordelen om vast te stellen hoe schuldig ze precies waren. Maar ze weigerden de hogere Trava’s die in de cellen zaten vrij te laten. Dit vertelde ik aan Karla.
‘Verder nog iets?’
Ze keek me woedend aan, en mijn hart begon sneller te kloppen – een automatische reactie.
‘Over mijn eisen valt niet te onderhandelen,’ zei ze.
Nu laaide mijn woede op. Dit was pure tijdverspilling. ‘Dan zijn we uitgepraat.’ Ik stond op om te vertrekken.
‘Maar jullie móéten de Transmissie repareren.’ Er klonk nu iets van paniek in Karla’s stem. ‘Daar hangt het voortbestaan van onze wereld vanaf.’
Ik drukte een vinger tegen mijn oor alsof ik naar iemand luisterde. ‘De Commissie is bereid om ook de Trava’s in de cellen te beoordelen en te kijken of ze schuldig zijn.’
‘Nee. We willen weg uit de cellen.’
Ik hield mijn hand bij mijn oor, deed mijn hoofd schuin en fronste mijn voorhoofd. ‘Oké, dan worden jullie allemaal uit de cel gehaald en naar de Hakmolen gebracht.’