Ik wilde hem tegenspreken, maar ik vermoedde dat hij gelijk had. ‘Ik ben gebleven omdat ik het leuk vind om de patiënten te helpen,’ probeerde ik. Zwakke poging.
‘Dan had je stagiair kunnen worden bij dokter Sanchia.’ Riley kwam naast me zitten.
‘Zo hatelijk was ik nou ook weer niet tegen Lamont. Hoogstens een beetje knorrig en nors.’
‘Sorry, maar nee. Hatelijk is het juiste woord.’ Hij stak een hand op om mijn protesten te smoren. ‘Neem bijvoorbeeld je weigering om die bloedtest te doen. Ze rouwt nog steeds om haar dochter, en jij zou die pijn kunnen verzachten.’
‘En als ik Sadie niet ben?’
‘Dan weet ze dat Karla heeft gelogen en dat er geen hoop meer is.’
‘Wacht even. Misschien vertelt Karla de waarheid en woont Sadie in de onderste niveaus.’
‘Dokter Lamont heeft alle meisjes van de juiste leeftijd al getest. Alle vijftien. Geen match. Jij bent de laatste mogelijkheid.’
O. ‘Ga je al mijn argumenten weerleggen?’
‘Ja.’
‘Waarom? Dankzij haar verraad hadden we allemaal in de Hakmolen kunnen eindigen, inclusief je vader.’
‘Je blijft maar vergeten dat ze Karla niet álles heeft verteld. Ze heeft het ons zeker moeilijk gemaakt, maar we hebben wel gewonnen.’ Hij haalde een hand door zijn haar en streek de losse lokken uit zijn ogen. Even staarde hij zwijgend voor zich uit. ‘En trouwens, als Karla mij de kans had geboden om mijn moeder terug te zien, om haar te omhelzen en haar te zeggen dat ik van haar hou… dan zou ik zeker in de verleiding zijn geweest. En jij stond al klaar om je leven te geven voor dat van Cogon, weet je nog? Lamonts daden zijn niet zo verwerpelijk als je er zo naar kijkt.’
Ik bromde, maar kon er weinig tegen inbrengen. Hij had wel een punt.
‘Wil je er in elk geval over nadenken?’
‘Ja. Later.’ Ik schoof wat dichter naar hem toe, en hij legde zijn arm om mijn schouders.
‘Wil je bij ons logeren?’ vroeg hij. ‘Dan heb je een douche vlakbij.’
Ik keek de voorraadkamer rond. ‘Ja, uiteindelijk wel. Maar voor nu vind ik deze kamer wel… veilig en vertrouwd. Begrijp je dat?’
Hij glimlachte, en ik besefte hoe erg ik zijn lach had gemist. Dit was de eerste keer in weken dat we echt alleen waren.
‘Ja, ik begrijp het. En Schaapje begrijpt het ook. Hij zat net nog te mijmeren over al die uren die we hier met jou hebben doorgebracht, vóór de opstand.’ Riley draaide zich naar me toe. ‘En je uniform roept ook herinneringen op aan de eerste keer dat ik je zag.’ Hij liet zijn vingertop over het gladde materiaal op mijn arm glijden en hield toen bedachtzaam zijn hoofd schuin. ‘Er klopt iets niet.’
Hij reikte met beide handen achter mijn rug en trok mijn haar los uit de vlecht. Zijn aanraking deed me huiveren. Toen hij klaar was, woelde hij door mijn haar. ‘Zo, dat is beter. Nu lijk je meer op die wilde sloof die zomaar mijn leven binnen kwam vallen.’
‘Omdat jíj de schroeven van het rooster had losgedraaid.’
‘Beste beslissing ooit.’ Hij kamde met zijn vingers door mijn haren, legde zijn hand in mijn nek en trok me naar zich toe voor een kus.
Hitte laaide in me op toen zijn kus zich verdiepte. Ik liet mijn armen om zijn schouders glijden en drukte hem tegen me aan. De dunne stof van mijn uniform schuurde tegen mijn huid, en toen hij aan de ritssluiting op mijn rug begon te trekken, verbrak ik onze kus net lang genoeg om te fluisteren dat hij daarmee vooral moest doorgaan. Terwijl ik zijn lippen weer opeiste, ging ik aan de slag met de knopen van zijn shirt.
Hij stroopte de bovenkant van mijn uniform omlaag om mijn borsten te ontbloten. Een van de voordelen als je aan de kleine kant bent: geen oncomfortabel ondersteunend kledingstuk. Zijn verbazing omdat hij niets dan zachte huid ontmoette duurde maar heel even, en het volgende moment bezorgden zijn duimen me tintelingen over mijn hele lichaam.
Zo ver waren we nooit eerder gegaan, maar ik had er geen enkel bezwaar tegen. Ik rukte zijn shirt van zijn schouders en liet mijn handen over zijn gespierde armen glijden. Zijn mond verliet mijn lippen om zachtjes aan mijn hals te knabbelen, terwijl hij me achterover duwde tot ik op de bank lag.
‘Trella, ben je daar?’ Logans stem kraakte opeens uit mijn oorbel. Ik kreunde van ergernis en wilde het ding net uitzetten toen Logan zei: ‘Trell, je moet echt nu meteen naar de controleruimte van de energiecentrale komen.’ Zijn paniek was luid en duidelijk te horen.
Met een bezorgde frons op zijn voorhoofd trok Riley zich terug.
Ik tastte naar de zender die aan mijn uniform zat. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik.
‘Sabotage.’
Hoofdstuk 4
Alle tintelende warmte vloeide weg uit mijn lichaam. ‘Sabotage?’ vroeg ik hem. ‘Ik had helemaal niet het idee –’