‘Doe het dan maar. En hou me op de hoogte.’
Logans volwassen, kordate toon verraste me. Meestal liet hij beslissingen aan Anne-Jade over.
Toen Anne-Jade zich al omdraaide, zei ik: ‘Wacht even. Moet je niet eerst toestemming vragen aan de Commissie?’
‘Nee,’ zei Logan. ‘Ze hebben mij opgedragen voor de reparaties te zorgen. En we hebben weinig tijd.’
Dat ze Trava’s gingen inzetten om de reparaties sneller af te kunnen handelen zat me niet lekker. Misschien kon de Commissie vrijwilligers vinden door hen de eerste keus te bieden bij de woonruimtes op de nieuwe niveaus. Dat was een goed idee. En dus zou het wel genegeerd worden, net als al mijn andere ideeën. Riley zei steeds dat ik de enige was die verstandige dingen zei, maar de Commissie bleef er doof voor.
Ik ging terug naar de ziekenboeg, glipte langs Lamont, die bezig was met een patiënt, en nam een lange, hete douche. Ik dacht eigenlijk dat Riley op me zou wachten in de woonkamer toen ik klaar was, en ik voelde een steek van teleurstelling toen ik de lege bank zag. Nadat ik mijn comfortabele groene shirt en broek had aangetrokken en mijn natte haren in een vlecht had gedaan, moest ik kiezen tussen eten, slapen en Riley.
Riley won. Ik zette mijn knoopmicrofoontje aan en zocht zijn frequentie op. ‘Hé, Riley. Waar ben je?’ vroeg ik.
Geen antwoord. Ik probeerde hem nog twee keer te bereiken, en toen gaf ik het op. Kennelijk lag hij te slapen. Snel warmde ik een kom soep op. De keuken was nog een goede reden om in Lamonts appartement te blijven – het was zo fijn om niet naar die propvolle kantine te hoeven.
Helaas kwam er een abrupt einde aan mijn tevredenheid toen Lamont binnenkwam. Ik probeerde haar te negeren, maar ze kwam naast me zitten en zette haar bord met een klap op tafel.
Ik keek op en zag dat ze me aanstaarde. ‘Wat?’
Ze knipperde niet met haar ogen. Haar taxerende blik maakte dat ik op mijn hoede was. Sinds de explosie was Lamont zelfverzekerder geworden. Niet als arts – ze aarzelde nooit als ze aan het werk was – maar in haar omgang met mij. Eerst had haar schuldgevoel haar onzeker gemaakt, en terecht. Ze was tenslotte een verrader. Dankzij haar wandaden tijdens de opstand waren mijn kameraden en ik bijna naar de Hakmolen gestuurd.
‘Wat?’ vroeg ik weer.
‘Als je hier wilt blijven wonen moet je me helpen in de ziekenboeg. Als je niet voor me wilt werken, moet je terug naar je barak.’
Met open mond staarde ik haar aan.
‘Die kamer is voor een stagiair bestemd,’ vervolgde ze. ‘Ik kan niet adequaat optreden bij spoedgevallen als ik moet wachten tot mijn assistent is gearriveerd vanaf een ander niveau of uit een andere sector.’ Ze boog zich naar me toe, en nu klonk haar stem iets milder. ‘Ik heb nagedacht over wat Karla over je beweerde.’
Snuivend van verontwaardiging stond ik op.
Lamont sprong overeind en versperde me de weg. ‘Je loopt niet weg. Niet weer. Ga zitten, want anders –’
‘Wat? Bind je me dan weer vast aan een brancard?’
‘Als dat nodig is om je te laten luisteren, doe ik het.’
Haar gezicht was een en al onverzettelijkheid, alsof haar huid in staal was veranderd. Die vrouw meende het echt. Het leek wel of ze twee aparte persoonlijkheden had, Kiana en dokter Lamont. En op dit moment had ik met de dokter te maken.
‘Dat kan niet. Niet als –’
Ze bleef uitdagend voor me staan, met een injectienaald in de aanslag.
Ik deinsde achteruit en botste tegen de muur. Shit. ‘Waar haal je die –’ Ze had dit gezellige gesprekje dus helemaal gepland.
‘Ga zitten.’
Als ze me verdoofde, kon ik haar natuurlijk laten arresteren wegens mishandeling. Maar zou Anne-Jades nieuwe DVB (Dienst Veiligheid Binnen) haar wel oppakken? Waarschijnlijk niet. Vooral niet omdat ze van onschatbare waarde was gebleken na de explosie. Maar ik was niet van plan om het haar gemakkelijk te maken. Met een woeste blik sloeg ik mijn armen over elkaar en ging weer zitten. ‘Ik luister.’
‘Mooi zo.’ Lamont bleef staan, met haar wapen op mij gericht. ‘De afgelopen 1430 weken heb ik mijn man en mijn dochter intens gemist. En ja, ik heb jullie allemaal verraden, omdat ik een kleine kans dacht te hebben om Sadie weer in mijn armen te kunnen sluiten. Karla kende mijn zwakke plek. En daarbij, ze had de kam die ik ooit had verstopt in Sadies luier. Het was fout van me wat ik heb gedaan, en stom, en ik heb er spijt van. Maar ik kan er niets meer aan veranderen. Ik kan alleen maar proberen iets goed te maken. Misschien heeft Karla niet over je gelogen. Waarom zou ze een kind van 102 weken oud naar de Hakmolen sturen? Dus ik wil graag een bloedtest uitvoeren.’
Ik vloog weer overeind. ‘Geen bloedtest.’
‘Dan weten we het voor eens en altijd. En als je Sadie bent, kun je hier blijven wonen.’