‘Dan lekt er nog steeds lucht naar buiten,’ zei Hank.
‘Maar dan hebben we wel meer tijd.’ Ik keek even naar de mensen die zich vrijwillig hadden aangeboden om te vechten. Er waren er niet veel bij die sterk genoeg waren om zelf in de Expansie omhoog te klimmen. ‘Ik heb een idee. Ik heb die pakken nodig, een paar vrijwilligers, veiligheidsharnassen en wat magneten. Kun je ons helpen, Hank?’
Hij dacht er even over na, terwijl hij me strak bleef aankijken. Ponife heeft je onderschat. We hebben je allemaal onderschat. Ja, ik zal helpen.’
Riley, Sloan en Bubba Boom boden zich meteen aan als vrijwilliger. Tegen de tijd dat Hank de spullen had gehaald die we nodig hadden, had Logan zich bij ons gevoegd.
‘Logan, herinner je je de symbolen over de ruimtehaven?’ vroeg ik.
‘Natuurlijk. Ik heb er een aantal ontcijferd toen ik daarboven was. Tot de Outsiders me kwamen halen.’
Ik legde uit wat mijn plan was. ‘Gaat dat werken?’
‘Het zou wel moeten lukken, maar ik kan maar beter meegaan om er zeker van te zijn,’ zei Logan.
‘Dat is zelfmoord,’ zei Riley.
‘Heb jij een beter idee?’ vroeg ik.
‘Nee.’
‘Aan de slag, dan.’
Hank schreeuwde bevelen, en wij trokken de pakken van de Outsiders aan. Kapitein Trava haastte zich naar ons toe vanuit de luchtcentrale met de zuurstoftanks, nu weer gevuld met lucht. We haastten ons naar de Poort, voordat de Outsiders die open konden zetten. De code om hem te openen was nog hetzelfde als toen Cog en ik hem hadden geopend – het zat eindelijk eens mee.
De buitendeur zwaaide open. We propten ons in het tussenkamertje, dat niet gebouwd was op vijf mensen in ruimtepakken, en ik gaf het signaal. Hank en zijn mannen sloten de deur. Die zouden ze afdekken met een stalen plaat. Als ze daarmee klaar waren, hadden ze nog een klus.
Terwijl de lucht uit de kamer wegliep, legde ik de anderen uit wat ze konden verwachten. Ik zei dat ze niet in paniek moesten raken en probeerde de angst niet in mijn stem te laten doorklinken. Van al mijn avonturen was dit tot nu toe wel het engste. Om te voorkomen dat we weg zouden zweven zetten we onze magneten op de metalen wand en haakten daar ons veiligheidsharnas aan vast.
Ik voelde me licht, toen de deur naar het Heelal openschoof. Mijn maag schoot omhoog, alsof ik van grote hoogte omlaagviel. Allerlei uitroepen en vloeken bereikten me via mijn ontvanger.
Gek was dat, met dat Heelal. Ik kon de deur niet horen opengaan, maar ik kon wel Logans stem binnen in mijn helm horen. Hij dacht dat hij ging overgeven.
‘Als je moet kotsen, probeer het vizier van je helm dan te vermijden,’ was Sloans advies.
De magneten die ons vasthielden konden worden uitgeschakeld door een handvat dicht te knijpen. Ik maakte de ene magneet los en zette die iets verderop weer vast, daarna de andere, en zo verplaatste ik me naar Buiten.
Het grote niets leek deze keer minder leeg. Het zwart was bezaaid met kleine lichtjes. Ik negeerde al die schoonheid achter me en klom langzaam omhoog langs de zijkant van Binnen. De anderen volgden me.
‘Niet loslaten,’ zei ik. ‘Hou altijd één magneet op het metaal.’
‘Ja, mam,’ zei Logan.
Het klimmen ging gemakkelijk omdat we gewichtloos waren, maar tegelijk moeilijk vanwege die onhandige pakken en de magneten. Ik verwonderde me over deze gewaagde onderneming, over waar we waren. Buiten, in het Heelal. Het was opwindend en beangstigend tegelijk en maakte dat ik me nederig voelde.
Toen we eindelijk de bovenkant van Binnen bereikten, namen we allemaal een moment om het onwaarschijnlijk mooie uitzicht op het Heelal in ons op te nemen en om op adem te komen.
‘Goed, Logan. Doe je ding,’ zei ik.
Terwijl Logan op zoek ging naar de antenne riep ik Lamont op. ‘Als je kunt, is het nu tijd om je als mijn moeder te gaan gedragen.’
Het plan was om de antenne uit te schakelen en onszelf dan toegang te verschaffen tot de noodbediening van de grote deuren van de ruimtehaven. Als we die openden, zou de lucht uit de centrale loods worden gezogen. Dankzij de beelden van de camera’s wisten we dat het transportschip waarin de Insiders waren gepropt in een van de zijloodsen stond en werd bewaakt door een stuk of tien Outsiders.
We hoopten dat het transportschip van de Outsiders in de centrale ruimte stond. Als we de buitendeuren openden, zouden de deuren naar de zijloodsen hopelijk vergrendeld worden, waardoor ons schip veilig zou zijn en de rest van de Outsiders vast zouden komen te zitten in hun schip, omdat de lucht was weggezogen.
Dat was een heleboel hoop en speculatie, maar alles was beter dan op onze dood te gaan zitten wachten.
‘Gelukt,’ zei Logan.
De buitendeuren gingen open. Alweer zat het mee – het transportschip van de Outsiders stond in de centrale ruimte. Er bewogen gedaantes achter dat vreemde zwarte spul, dat Hank metalastic noemde, een combinatie van metaal en iets wat plastic werd genoemd. Daardoor was het voertuig lichter dan als het helemaal van metaal zou zijn gemaakt, maar wel net zo sterk. Het liet echter ook de straling door waar Lamont het over had gehad, en daarom kon het eigenlijk alleen als tijdelijk vervoermiddel worden gebruikt.