Mijn hele plan stond of viel met die cameraatjes. Oké, ik had ook nooit beweerd dat het een briljant plan was. Het was het beste dat ik in twee uur had kunnen verzinnen. Maar zulke gedachten zouden me niet helpen. Ik ging midden in de kamer staan en verplaatste me in Logan. Waar zou hij zijn kostbaarste apparaatjes verbergen? Zijn kwetsbaarste apparaatjes. Zijn allerkleinste creaties.
Ik ging terug naar de slaapkamer en pakte zijn kussen. Het sloop was er afgehaald, en iemand had het in de hoek gesmeten. Ik bekeek de naden en vond een losse draad. Snel rukte ik de naad open en voelde binnen in het kussen. Vier cameraatjes zaten in de vulling weggestopt.
Haastig stopte ik ze in mijn gereedschapsriem. Toen racete ik naar de plek waar Takia en Hana wachtten. Ze schrokken allebei toen ik tussen hen in omlaag kwam geslingerd. Ik gaf hun allebei twee camera’s.
‘Probeer twee van deze op de wand van de ruimtehaven te plaatsen zonder op te vallen. Richt ze op het transportschip.’ Ik liet zien hoe ze de camera’s aan konden zetten. Ik hield mijn ontvanger bij mijn oor en mijn microfoon bij mijn mond, riep Sloan op en gaf hem de frequenties van de camera’s door.
‘En die andere twee?’ vroeg Takia.
‘Plaats die binnen in het schip, op plekken waar je goed kunt zien hoe het daarbinnen is.’ Hun verwarde uitdrukking stelde me niet gerust. ‘Je moet het zo bekijken: als je een Outsider wilt laten zien hoe het hier is, zou je zo’n ding in de eetzaal ophangen. Omdat het daar druk en rumoerig is. Snap je?’
‘Ja,’ zei Hana.
‘Klaar?’ vroeg ik.
Ze keken elkaar even aan en knikten. Ik leidde hen de kamer uit en bracht hen naar Ponife en Bubba Boom. Ponife had mijn X stevig in zijn vuist geklemd, maar hij ontspande zich toen hij de vrouwen zag. Hij deed een oproep, en al gauw arriveerden Hanks mannen om Takia en Hana naar de ruimtehaven te brengen.
Terwijl ik de rest van de ruimtes doorzocht, communiceerde ik met mijn team om te horen hoe het ervoor stond. Niet slecht, tot dan toe. Domotors kortaangebonden antwoord gaf aan dat hij Logans expertise op computergebied goed zou kunnen gebruiken. Ik zei dat hij Sloan moest vragen of die nog iemand wist. Jacy had vast een andere deskundige gerekruteerd, nadat Logan was verdwenen.
Op een gegeven moment bleven Bubba Boom en ik een beetje achter bij Ponife. Hij raakte mijn schouder aan om me tegen te houden toen Ponife om een hoek verdween.
Toen boog hij zich naar me toe en zei: ‘Is het toeval dat Takia en Hana door de Outsiders over het hoofd waren gezien?’
Ik bekeek hem aandachtig. Kon ik hem vertrouwen of niet? Afgaande op zijn gedrag van de afgelopen week, besloot ik hem te vertrouwen. ‘Nee.’
‘Heb je een plan?’
‘Ja.’
‘Dat gaat niet werken,’ zei hij.
‘Waarom niet?’
‘Je weet niet genoeg van hen.’
‘Vertel het me dan.’
‘Het is te veel.’ Hij ging snel rechtop staan toen Ponife zijn hoofd om de hoek stak.
‘Wat is er?’
‘Ik ben duizelig. De lucht is hier te ijl,’ zei ik, en ik zette mijn hand tegen de wand alsof ik mezelf moest ondersteunen.
‘In het transportschip is de lucht nog ijler,’ zei Ponife. ‘Je went er wel aan. Tenzij…’
‘Tenzij ik niet dapper ben? Of moet ik ook nog slim en sterk zijn?’
‘Nee. Tenzij we besluiten je te houden.’
Dat klonk wel heel griezelig. ‘Me houden?’
‘Op dit schip. We hebben behoefte aan…’ Hij keek even naar Bubba Boom. ‘Arbeiders.’
‘Zoals sloven, bedoel je?’
‘Ja.’
‘Waarom ben je van gedachten veranderd?’
Geërgerd haalde hij de X uit zijn zak. Ik had één vraag te veel gesteld. Aangemoedigd door mijn gesprek met Bubba Boom stormde ik op Ponife af, in de hoop hem te verrassen.
Net toen hij de X verdraaide, pakte ik zijn pols beet. De pijn golfde door me heen. Nog even hield ik zijn hand vast, voordat ik op de grond viel. Zelfs met het oorverdovende geluid van mijn hart dat in mijn borstkas bonkte, hoorde ik de laarzen van Bubba Boom toen hij langs kwam rennen.
‘Je geniet hier gewoon van. Je bent een smerige rotzak, Ponife,’ zei Bubba Boom.
Een klap, gevolgd door een gil. De pijn stopte. Zodra ik een beetje was bijgekomen keek ik op. Ponife lag naast me op de vloer. Bubba Boom stond over hem heen gebogen. Hij had mijn X in zijn hand.
We keken elkaar aan. Even dacht ik dat hij de X ging houden, maar hij gaf hem aan mij.
‘Hoe kan ik –’
‘Dat laat ik je straks wel zien. Stop hem nu maar veilig weg,’ zei hij.
Ik stopte de X in mijn gereedschapsriem. ‘Dank je. Hoe heb je hem plat gekregen?’
Bubba Boom liet me de gebruikte injectienaald zien. ‘De dokter was erg behulpzaam bij het vinden van een manier om jou te bevrijden. Ik moest alleen nog de juiste motivatie vinden. Het was een moeilijke afweging.’