‘Hij is meer man dan jij ooit zult zijn.’
‘O, ja?’ vroeg Rafe, zijn stem vervaarlijk diep. Zonder erbij na te denken trok hij haar over de middenconsole zo bij zich op schoot. Ze bood weerstand en maaide met haar vuisten in het rond, maar hij was voorbereid. Met een hand hield hij haar polsen vast, en met de andere dwong hij haar hoofd achterover zodat hij haar kon kussen.
Ze stribbelde tegen, maar het baatte niet. Hij was verhit door woede en frustratie. En door het gevoel van haar tegen zich aan. Haar mond, zacht onder die van hem. Haar borsten tegen zijn harde borstkas. Haar ronde billen op zijn schoot.
Binnen een tel reageerde zijn lichaam. Zijn wellust was nog nooit zo groot en dringend geweest. Dat moest ze voelen, dat kon niet anders.
Inderdaad… hij hoorde haar geschokte kreet. Toen ze hem probeerde te bijten, gebruikte hij haar poging tegen haar en liet zijn tong de zijdezachte warmte van haar mond binnen glijden. Ze snakte naar adem. Maar toen gebeurde er iets.
Haar mond werd zacht, zoet. Warm en gewillig. Het besef dat hij haar hier ter plekke zou kunnen nemen, veranderde zijn toch al zo harde lijf in steen. Hij liet haar polsen los en stak een hand onder haar jasje om een verrukkelijke borst te omvatten…
Haar tanden zonken weg in zijn lip.
Rafe trok zich met een ruk terug en legde zijn hand op het wondje. Op zijn vinger zag hij een druppeltje rood.
‘Zwijn,’ zei ze met trillende stem. ‘Verachtelijk zwijn dat je bent.’
Hij staarde haar aan en zag de gechoqueerde blik in haar ogen, haar trillende mond, en hoorde de stem van zijn vader die hem in herinnering bracht dat iedere man zo het duistere pad van de overweldigende hartstocht in kon slaan. ‘Luister,’ zei hij. ‘Luister, het was niet mijn bedoeling…’
Ze opende het portier en struikelde de auto uit, maar niet voordat ze hem nog een hele serie Siciliaanse verwensingen had toegesmeten.
Wel verdraaid, dacht hij. Met een zakdoek depte hij zijn lip. Hij had het verdiend.
Hoofdstuk 3
Kwam de Amerikaan haar achterna? Chiara rende blindelings het smalle steegje in, naar een langvergeten toegangsweg tot het Castello Cordiano. Het weggetje ging met veel bochten steil omhoog.
Niemand kende dit pad. Dat had ze ontdekt toen ze zich als klein meisje met haar lievelingspop verstopte in de kast van de kinderkamer om aan de hardvochtigheid van haar vader en de vroomheid van haar moeder te ontsnappen. Sindsdien was het steeds haar weg naar de vrijheid geweest, en ze had er vaak plezier in gehad haar vaders mannen te vlug af te zijn en onder hun neuzen te verdwijnen.
Het pad kwam uit op rotsen en doornstruiken. Een dikke begroeiing van klimop en struikgewassen verborg de eeuwenoude houten deur waardoor je in het kasteel kon komen. Hijgend leunde ze ertegenaan, haar hand op haar borst. Ze gluurde door de plantenmassa heen. Grazie Maria! De Amerikaan was haar niet gevolgd.
Ze duwde de zware deur open. Een smalle gang leidde naar een wenteltrap die door het duister omhoogging, schamel verlicht door de balistraria in de oude stenen muren. Even later stond ze in de kast van de kinderkamer. Voorzichtig ging ze de kamer in, opende de deur en haastte zich door de gang naar haar eigen slaapkamer.
Haar hartslag werd pas normaal toen ze veilig en wel binnen was met de deur dicht. Wat een rampzalige dag!
Ja, ze was verder van het kasteel vandaan gegaan dan ooit, maar wat gaf dat? Het plan om de Amerikaan af te schrikken had jammerlijk gefaald. Het ergste was dat hij niet bang geworden was, maar kwaad. En een man als hij kwaad maken was geen goed idee.
Chiara voelde aan haar lip. Proefde ze zijn bloed? Nee, maar wel kon ze de druk van zijn mond nog voelen en hem proeven. De warme stevige lippen, zijn snelle tong. Het angstaanjagende gevoel te worden binnengedrongen. En dan opeens dat gevoel in haar onderbuik, diep en pulserend…
Ze knipperde met haar ogen en haalde nog eens diep adem. Het had geen zin erbij stil te staan; het ging om wat er nog stond te gebeuren. Ze had de Amerikaan ernstig onderschat.
Waar was het korte gezette sigarenkauwende zwijn dat ze zich had voorgesteld? Een zwijn was hij wel, natuurlijk, maar hij leek verder in niets op de bullebakken uit het wereldje van haar vader.
Hij was te lang, te slank. Maar niet alleen zijn uiterlijk onderscheidde hem van de mannen die ze kende. Waar zat het hem dan in? Zijn kleding? Het grijze maatpak? De gouden Rolex om zijn gebronsde fijnbehaarde pols?
Misschien zijn air van beschaving. Of zijn zelfvoldane zelfverzekerdheid, zelfs toen Enzo het pistool op hem gericht hield en toen ze hem aanviel. Zelfs toen ze hem beet om hem te laten ophouden haar te domineren. Die hete bezitterige kus te stoppen…
Chiara schrok op uit haar gedachten. Ze moest aan de slag. Mama mia, als haar vader haar zo zag…
Ze moest bijna lachen toen ze het oude zwarte pak met het witte hemd uittrok dat Enzo voor haar had gevonden. Maar de gedachte aan Enzo was genoeg om te doen ophouden met lachen. De oude man was vandaag akelig vernederd, en als haar vader er ooit achter kwam wat hij had gedaan…